ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 7 – บทที่ 8

ในที่สุดเซียวเซียวก็ได้บัตรวีไอพีอย่างที่หวังไว้ เธอรีบเติมเงินเป็นบัตรรายสามเดือนทันที ที่จริงเธออยากจะทำเป็นบัตรรายปีเสียด้วยซ้ำ แต่เงินโบนัสครึ่งปีอันน้อยนิดนั่นไม่พอที่จะให้เธอทำอย่างนั้นได้ รอเงินโบนัสจากชุดคอลเล็กชั่นฤดูใบไม้ผลิกับฤดูร้อนออกมาก่อนแล้วค่อยมาเติมเงินเป็นบัตรรายปีแล้วกัน

“ขอแสดงความยินดีที่ได้เป็นลูกค้าวีไอพีของซังอวี๋ ห้องรับรองชั้นสามเปิดประตูรอรับคุณแล้วค่ะ ทุกเดือนมีบริการตรวจรักษานอกสถานที่สามครั้ง หมดเดือนต่อเดือน ไม่มีการเก็บสะสมในเดือนถัดไป สามารถดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ค่ะ” เถียนเถียนแจ้งหัวข้อสำคัญๆ อีกรอบ

บริการนอกสถานที่ต้องนัดหมายล่วงหน้า สามารถนัดหมายใครก็ได้ในสโมสรนี้…

“นักกายภาพบําบัดจะไปนวดให้ที่บ้านก็ได้ นักโภชนาการไปทำกับข้าวให้ที่บ้าน นักจิตวิทยาไปพูดคุยนอกสถานที่ พยาบาลไปให้การพยาบาลนอกสถานที่ พนักงานบริการสามารถไปทำความสะอาดถึงบ้านได้เช่นกัน ขอบเขตการใช้บริการนักบำบัดองค์รวมก็ไม่จำกัดแต่ต้องถูกต้องตามกฎหมายนะคะ” เถียนเถียนยักคิ้วหลิ่วตาให้

“แล้วพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ล่ะ” เซียวเซียวเอ่ยปากแซวออกไป

“พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ก็ไปจัดการทำบัตรนอกสถานที่ให้ได้ค่ะ” เถียนเถียนตอบด้วยท่าทางจริงจัง

“…” เซียวเซียวทำปากยื่น ใครจะอยากให้พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ไปเก็บเงินถึงบ้านกันล่ะ

“ใครบอกว่านักโภชนาการมีบริการทำอาหารให้ เถียนเถียน อย่าพูดอะไรมั่วซั่ว เดือนนี้ผมต้องไปทำกับข้าวถึงบ้านมาสามครั้งแล้วนะ แถมผมยังต้องเตรียมเครื่องปรุงกับวัตถุดิบไปด้วย” ซ่งถังพุ่งเข้ามาเพื่อจะหยุดเถียนเถียนที่กำลังโฆษณาหลอกลวง “นักโภชนาการรับผิดชอบชิมอาหาร ควบคุมปริมาณอาหารของลูกค้า พูดง่ายๆ ก็คือคุณสั่งอาหารมาหนึ่งอย่าง กินได้เพียงสองร้อยกรัม ที่เหลือก็เป็นของนักโภชนาการ เข้าใจไหม”

“ก็ในเมื่อพนักงานหน้าเคาน์เตอร์แนะนำแบบนี้ฉันก็เชื่อแบบนี้แหละ ถ้าไม่ไปทำอาหารให้ที่บ้าน ฉันร้องเรียนได้ไหม” เซียวเซียวถามด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์

“ร้องเรียนได้” หลี่เหมิงเดินเข้ามาแล้วยกมือขึ้นยีหัวซ่งถังเบาๆ “คืนนี้ไปทำกับข้าวให้ด้วยนะ ฉันซื้อปลาไว้แล้ว”

“ไสหัวไปซะ” ซ่งถังกับหลี่เหมิงหยอกล้อกันเสียงดัง

เมื่อได้เป็นลูกค้าวีไอพีแล้วเซียวเซียวก็รู้สึกมีความสุขมากขึ้นทันที เธอตั้งใจว่าจะทำงานออกมาให้ดีที่สุด จึงคิดจะเริ่มติดต่อโรงงานผลิตยูนิฟอร์มให้กับซังอวี๋เลย “บอสคุณคือใคร ฉันขอคุยกับเขาหน่อยสิ”

เถียนเถียนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองจั่นหลิงจวินที่ยืนอยู่ด้านหลังเซียวเซียว

“คุณคิดจะไปที่ต้าเหลียงช่วงซื่อ?” จั่นหลิงจวินเก็บธัมบ์ไดรฟ์ของเซียวเซียวที่เธอลืมไว้ในห้องโถงมาคืนให้

“ใช่” เซียวเซียวรับธัมบ์ไดรฟ์มาแล้วยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเอง “เกือบลืมไป นั่นมันบริษัทของน้าเขยคุณนี่ คุณไปเองน่าจะได้ราคาถูกกว่าฉันอีก”

บริษัทของเหลียงจิ้งเหยาก็เป็นผู้ผลิตหลักให้กับบริษัทแอลวาย เพราะเธอสนิทสนมกับเหลียงจิ้งเหยาจึงมักจะให้บริษัทต้าเหลียงช่วงซื่อทำงานส่วนตัวให้บ้าง ก่อนจะรับปากออกแบบยูนิฟอร์มให้ที่นี่เธอก็คิดไว้อยู่แล้ว

“ถึงตอนนั้นคุณไปกับผมแล้วกัน”

จั่นหลิงจวินพยักหน้าตอบรับ ไม่ได้ปฏิเสธ แล้วก็ไม่ยอมให้เซียวเซียวผลักภาระให้เขารับผิดชอบคนเดียว