ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 9 – บทที่ 10

“…” เซียวเซียวถึงกับพูดไม่ออกไปในทันใด

ที่แท้บอสใหญ่ก็เป็นเขานี่เอง มิน่าล่ะถึงให้บัตรวีไอพีกับเธอได้ มิน่าล่ะหลี่เหมิงถึงเรียกเขาว่า ‘ลูกพี่’… นึกถึงสายตาของจั่นหลิงจวินในวันนี้ เซียวเซียวคิดทบทวนก็รู้สึกว่าตัวเองช่างโง่งมเสียเหลือเกิน

จริงๆ แล้วก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่สงสัย เดิมทีก็เพราะใบหน้าเป็นแบบนี้จึงรู้สึกว่าไม่คู่ควรกับจั่นหลิงจวิน นี่ซ้ำเขายังรวยมากอีกด้วย…

“เฮ้อ…”

ชะตาชีวิตไม่เป็นดังใจ ต้องพบกับอุปสรรคมากมาย หนทางการไล่ตามเทพบุตรสุดหล่อก็ยาวเหลือเกิน จะสละชีวิตโสดก็ลำบากนัก

วันศุกร์เซียวเซียวลากิจหนึ่งวันโดยแจ้งว่าจะไปเตรียมของที่ต้องใช้ในการแข่งขัน ซึ่งคนที่พูดง่ายอย่างจ้าวเหอผิงก็เซ็นอนุมัติทันที

สำนักงานของบริษัทต้าเหลียงช่วงซื่อถือว่าอยู่ไม่ไกลจากเขตนวัตกรรมเท่าไรนัก เมื่อเซียวเซียวออกจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินก็เห็นจั่นหลิงจวินที่ใส่สูทผูกไทสวมรองเท้าหนังยืนอยู่ใต้ร่มไม้ ในมือถือแก้วชานมไว้ด้วย

“รอนานรึเปล่า” เซียวเซียวมองแก้วชานมที่ยังไม่ได้เจาะฝาในมือของเขา “นี่…ให้ฉันหรือเปล่า”

จั่นหลิงจวินหยิบหลอดออกมาแล้วเสียบลงไปในแก้วชานมเสียงดังโป๊ะ แล้วค่อยๆ ดูดอย่างละเมียดละไม ก่อนจะเอ่ยตอบสั้นๆ “ไม่ใช่”

“…” นั่นทำให้เซียวเซียวหมดคำพูดไปอีกครั้ง

ทุกอย่าง…เกือบจะดีแล้วเชียวนะ

นี่เป็นตึกสำนักงานรวม สำนักงานของบริษัทต้าเหลียงช่วงซื่ออยู่ที่ชั้นยี่สิบและชั้นยี่สิบเอ็ด เมื่อลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นยี่สิบก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ เหลียงจิ้งเหยาที่แขวนป้ายพนักงานถือแฟ้มเอกสารเดินเข้ามา มองไปที่ปุ่มกดพบว่าตัวเลขยี่สิบเอ็ดสว่างอยู่ จึงเงยหน้าขึ้นมองว่ามีเพื่อนร่วมงานอยู่ในนี้ด้วยหรือไม่

เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงเห็นเซียวเซียวและจั่นหลิงจวินยืนอยู่ด้วยกันและกำลังมองมาที่เธอ

เหลียงจิ้งเหยาจึงรีบหลบสายตาทันทีแล้วกดปุ่มเปิดประตู แกล้งทำเป็นลืมหยิบของเตรียมจะออกไปแต่โดนเซียวเซียวจับเอาไว้ก่อน “คิดหนีเหรอ”

เหลียงจิ้งเหยากัดฟันมองประตูลิฟต์ที่ค่อยๆ ปิดอย่างทำอะไรไม่ได้ พยายามฉีกยิ้มออกมา “อ่า ฮ่าๆ เซียวเซียว แกมาได้ยังไง แล้วยัง…มากับพี่…”

“พวกฉันสองคนก็มาหาแกไง” เซียวเซียวยกแขนเข้าล็อกคอเหลียงจิ้งเหยา ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มน้อยๆ พลางพูดเสียงลอดไรฟันออกมา “ฉันอยากจะถามแก ทำไมแกไม่เคยบอกฉันว่าเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับแก หืม?”