ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 9 – บทที่ 10

“เซียวเซียวไม่ได้มากินข้าวที่บ้านนานแล้วนะ เอ๋? ดูอ้วนขึ้นนะ” เหลียงเต๋อหวาพูดพลางหัวเราะ ก่อนจะเรียกให้เลขาฯ ยกน้ำชามา “แต่อ้วนก็ดีแล้ว กลมๆ แบบนี้สิถึงจะสวย เมื่อก่อนหนูผอมมากไป เหยาเหยา ลูกต้องดูอย่างเซียวเซียวไว้นะ”

“เอ่อ… ฮ่าๆ” เซียวเซียวไม่รู้ว่าจะตอบรับคำชมของเหลียงเต๋อหวาอย่างไรจึงได้แต่หัวเราะแห้งๆ “คุณอาคะ ที่พวกเรามาที่นี่มีเรื่องจะรบกวนคุณอาหน่อยค่ะ พอดีหนูออกแบบยูนิฟอร์มมาเซ็ตหนึ่ง อยากจะให้โรงงานของคุณอาช่วยผลิตออกมาให้เร็วที่สุด”

“ไม่มีปัญหา หนูไปหาคุณซุนได้เลย” เหลียงเต๋อหวาตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะยกมือสั่งให้เลขาฯ แจ้งกับฝ่ายผลิต

“คุณน้าครับ งานชุดนี้เป็นของผมที่ทำเสื้อผ้าให้กับพนักงานของซังอวี๋” จั่นหลิงจวินหยิบแบบที่อยู่ในมือของเซียวเซียวส่งให้น้าเขยคนรองของตัวเองดู

“งั้นรึ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องคิดแพงหน่อยล่ะ” เหลียงเต๋อหวาพูดด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับรับแบบเสื้อมาดู

เอ๋? คิดแพงหน่อย?

เซียวเซียวไม่แน่ใจว่าตัวเองได้ยินผิดหรือเปล่าจึงหันไปมองตาเหลียงจิ้งเหยา

เหลียงจิ้งเหยาขยิบตาให้เธอแล้วแอบกัดฟันเพื่อกลั้นหัวเราะ

จั่นหลิงจวินทำอะไรไม่ได้ “นี่ก็เป็นธุรกิจของคุณน้าเหมือนกัน คิดราคาแพงจะมีประโยชน์อะไรล่ะครับ” บริษัทต้าเหลียงช่วงซื่อก็ถือหุ้นในซังอวี๋ด้วยเช่นกัน

“จริงสิ เป็นธุรกิจของฉันทั้งสองอย่าง แต่ว่าต้าเหลียงช่วงซื่อเป็นบริษัทในตลาดหลักทรัพย์ ต้องดูรายงานให้ดีๆ ด้วย” เหลียงเต๋อหวาพูดไปหัวเราะไป “แล้วฉันก็เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ในต้าเหลียงช่วงซื่อ แต่ถือหุ้นที่ซังอวี๋เพียงเล็กน้อย เพราะอย่างนั้นขายให้เธอแพงหน่อยฉันก็ได้เงินเยอะขึ้น แบบนี้ไม่ดีเหรอ”

เซียวเซียวยกแก้วขึ้นทำเป็นดื่มน้ำชา พยายามที่จะกลั้นหัวเราะ ในที่สุดก็รู้แล้วว่านิสัยพูดจาตรงไปตรงมาไม่เกรงใจใครของเหลียงจิ้งเหยาได้มาจากใคร ที่แท้ก็ได้มาจากพ่อเธอนี่เอง

จั่นหลิงจวินดึงรูปสเก็ตช์กลับมาโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย “คุณน้าว่าเท่าไหร่ก็เท่านั้นแหละครับ แต่ติดไว้ก่อนนะ ปลายปีผมค่อยจ่ายเงินให้คุณน้า”

“ฮ่าๆๆๆ” ในที่สุดเหลียงจิ้งเหยาก็กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ เธอซบไปที่ไหล่ของเซียวเซียวแล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง