ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 9 – บทที่ 10

“รถพี่ชายน่ะ รถผมส่งไปซ่อม” จั่นหลิงจวินลูบฝากระโปรงหน้าเบาๆ ราวกับกำลังลูบหัวหลานชายที่พี่ชายทิ้งไว้ให้ดูแลด้วยความรักใคร่และเอ็นดู

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง เพื่อบริการลูกค้าวีไอพีเขาจึงยอมขับรถของพี่ชายมา เป็นการบริการที่ช่างน่าประทับใจเสียจริง

เซียวเซียวขึ้นไปนั่งบนรถ รู้สึกว่าตัวเองได้กำไรอย่างมาก

จั่นหลิงจวินนั่งอยู่ด้านคนขับ เขาปิดประตูแล้วหยิบแว่นกันแดดออกมา ก่อนจะยกมือขึ้นเสยผม จากคุณหมอมาดเคร่งขรึมก็พลันเปลี่ยนเป็นนักซิ่งในทันที

“…” เซียวเซียวอ้าปากค้าง

แค่เปลี่ยนรถเท่านั้น ไม่ต้องทำทุกอย่างให้กลมกลืนเข้ากันไปหมดก็ได้นะ

“นั่งดีๆ นะ” จากนั้นจั่นหลิงจวินก็เหยียบคันเร่ง รถซูเปอร์คาร์พุ่งออกไปด้วยกำลังแรงม้าเต็มที่

แม้ว่าจะทำท่าเหมือนพวกนักซิ่ง แต่จั่นหลิงจวินก็ยังคงเป็นจั่นหลิงจวินคนเดิม ขับรถซิ่งเหมือนกับขับรถตู้ ยังคงรักษาความเร็วสี่สิบไมล์ต่อชั่วโมงที่อยู่ในเมือง ก่อนจะมาจอดอย่างนิ่มๆ ที่หน้าตึกบริษัทแอลวาย

“ว้าว มาดูเร็ว รถโคตรเท่เลย” เสี่ยวหวังกำลังยืนกินนมเปรี้ยวอยู่ที่ริมหน้าต่าง เขามองเห็นรถที่เงาวับจนแสบตาคันนั้นพลางร้องตะโกน

“ไหนดูซิ” จ้าวเหอผิงแทรกเข้ามาทันที

เมื่อเห็นหัวหน้าแผนกวิ่งมาแล้วคนอื่นๆ ก็พากันลุกขึ้นมาดู

“เฮ้อ…เศรษฐี” ทุกคนรู้สึกปลงเหมือนกัน ดีไซเนอร์กระจอกๆ อย่างพวกเขาไม่รู้ว่าเมื่อไรจะมีโอกาสได้ขับรถแบบนี้บ้าง

ฉินย่าหนานพยายามชะเง้อมอง อยากจะรู้ว่าใครเป็นคนขับรถคันนี้ มาจอดที่นี่ก็น่าจะเป็นคนที่รู้จักบริษัท

“ขอบคุณนะ” ยามนั้นเองเซียวเซียวก็หยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาแล้วหันไปขอบคุณจั่นหลิงจวิน ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ

“อย่าลืมล่ะว่าบ่ายสามต้องไปรับผลเลือดด้วย” จั่นหลิงจวินถอดแว่นกันแดดออกพลางหันมาย้ำกับเธอ

“อืม ฉันจำได้” เซียวเซียวก้มตัวลงเท้าประตูรถแล้วตอบกลับไป

“ทะ…ที่แท้ก็มาส่งเซียวเซียว!” ผู้ช่วยคนหนึ่งยกมือวางทาบไว้ที่อกพร้อมกับร้องออกมาด้วยความอิจฉา

“นี่เซียวเซียวจะแต่งงานกับไฮโซเหรอ” จ้าวเหอผิงเอาหน้าแนบไปที่กระจกราวกับอยากจะกระโดดลงไปดูให้ชัดๆ ใจจะขาด

ในห้องทำงานของซีอีโอที่ชั้นห้า โจวไท่หรานกำลังยกกาแฟขึ้นดื่มอย่างช้าๆ แล้วสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นสีแดงสดที่ชั้นล่างของตึก ปลายนิ้วถึงกับกระตุก กาแฟร้อนๆ กระฉอกหกออกมาเลอะเสื้อเขาทันที “บ้าเอ๊ย!”

โจวไท่หรานเช็ดรอยเลอะพลางเดินไปที่หน้าต่างอย่างรวดเร็ว เขาจ้องมองรถซูเปอร์คาร์คันนั้นเพื่อให้แน่ใจถึงรุ่นรถ ก่อนจะไม่สนว่าเสื้อเชิ้ตยังเลอะอยู่หันหลังวิ่งลงไปชั้นล่างทันที

เซียวเซียวเดินมาถึงหน้าประตูใหญ่ก็ชนกับซีอีโอที่วิ่งลงมาพอดี

“คุณโจว เป็นอะไรรึเปล่าคะ” เซียวเซียวเซไปเล็กน้อยพลางมองตามสายตาของโจวไท่หรานที่มองออกไป ตรงที่ที่เคยมีรถซูเปอร์คาร์สีแดงจอดอยู่ตอนนี้โล่งว่างไม่เห็นแม้แต่เงา

“รถซูเปอร์คาร์คันเมื่อกี้เป็นของใคร” โจวไท่หรานมองหาด้วยความร้อนรน

“ของเพื่อนน่ะค่ะ ทางผ่านเลยมาส่งฉันทำงาน” เซียวเซียวมองปฏิกิริยาของซีอีโอด้วยความแปลกใจ

โจวไท่หรานอึ้งไปครู่หนึ่งราวกับเพิ่งได้สติจากความฝัน เขายืนนิ่งอยู่พักหนึ่งแล้วก็ฉีกยิ้มเศร้าๆ ประชดตัวเอง ก่อนจะหันกลับเข้าไปในบริษัท ไม่พูดอะไรกับเซียวเซียวอีกแม้แต่คำเดียว

หมอนี่…ประสาทแล้วมั้ง