ทดลองอ่าน THE ARCHITECTURE OF LOVE ออกแบบร่างก่อสร้างรัก บทที่ 1

ย้อนกลับไปช่วงนั้น ไรยามักจะตื่นเต้นเสมอกับการอ่านเมนชั่นในทวิตเตอร์ แถมยังตอบกลับอย่างกระตือรือร้นด้วย ‘ไง ขอบคุณที่อดทนรอนะ ฉันยังหาไอเดียใหม่ๆ อยู่เลย’ แต่ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา การอ่านเมนชั่นกลับก่อให้เกิดความเศร้าบางอย่างภายในใจ เธอรู้สึกถึงหน้าที่ความรับผิดชอบอันหนักอึ้ง บางคำถามมีแต่เธอที่ให้คำตอบได้ แต่ในบางครั้งเธอก็ไม่มีคำตอบให้จริงๆ

แล้วถ้าเธอตอบไม่ได้ ใครจะตอบได้ล่ะ

‘เธอเครียดเรื่องสภาวะเขียนไม่ออกนี่จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย’ เอรินถามเธอเมื่อสี่วันที่แล้วระหว่างช่วยกันล้างจานในครัว สองชั่วโมงก่อนหน้านั้นเอรินเห็นไรยานั่งกุมหัวหน้าแล็ปท็อป ท่าทางท้อแท้และแพ้พ่าย

‘เออดิ แย่อะ’ ไรยายอมรับ เธอเช็ดจานที่เพิ่งล้างเสร็จให้แห้ง

‘มันเคยเกิดขึ้นครั้งล่าสุดเมื่อไหร่’

‘สภาวะเขียนไม่ออกน่ะเหรอ นานแล้วล่ะ ก่อนเขียนเรื่องล่าสุด’

‘โอเค แสดงว่ามันจะหายไปใช่ไหม เธอผ่านมันมาได้นี่’ เอรินกล่าว เอาแขนชนไรยาเบาๆ ‘ฉันแน่ใจว่าในท้ายที่สุดเธอจะกลับมาเขียนได้’

‘ในท้ายที่สุด’ คำนี้มันไม่มักง่ายไปหน่อยเหรอ ‘ในท้ายที่สุด’ ไม่ใช่ทางออกของปัญหา ไรยาจะเอาความหลงใหลทั้งหมดของตัวเองไปฝากไว้กับคำว่า ‘ในท้ายที่สุด’ ไม่ได้

“สิบ! เก้า! แปด! เจ็ด! หก! ห้า! สี่! สาม! สอง! หนึ่ง! สุขสันต์วันปีใหม่!!!”

“สุขสันต์วันปีใหม่” ไรยาพึมพำกับตัวเองขณะมองเงาสะท้อนในกระจก “มาผ่านคืนนี้ไปให้ได้กันเถอะ”

เธอเติมลิปสติกกับแป้งแบบไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างขมขื่น เมื่ออยู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าครั้งล่าสุดที่ได้จูบหรือถูกจูบจากใครสักคนในแบบที่สาววัยยี่สิบเก้าควรจูบหรือได้รับจูบน่ะผ่านมานานขนาดไหนแล้ว แต่ใครจะไปมีเวลาให้ความรักล่ะ ผู้ชายคนล่าสุดที่เธอรักยิ่งกว่าสิ่งใดเกลียดอาชีพของเธอเข้าไส้ และไรยาก็ไม่เข้าใจว่าเธอจะรักคนที่เกลียดสิ่งที่เป็นจิตวิญญาณของเธออย่างการเขียนได้ยังไง

ไรยาเดินออกจากห้องน้ำ แต่ปาร์ตี้ยังไม่มีวี่แววว่าจะจบลงเร็วๆ นี้

“โอ๊ย!”

เธอรู้อยู่แล้วว่ารองเท้าส้นสูงปรี๊ดของเธอคือการตัดสินใจที่ผิดพลาด แต่มันเป็นรองเท้าที่เหมาะกับการใส่มาปาร์ตี้คู่เดียวที่เธอเอามานิวยอร์กด้วย ไรยาเดินเซเข้าไปในห้องมืดๆ ข้างห้องน้ำแล้วมองหาโซฟาหรืออะไรสักอย่างที่เธอจะสามารถนั่งลงเพื่อดูอาการเท้าซ้ายของตัวเองได้ อ่า…นั่นไงโซฟา ไรยาถอนหายใจโล่งอก

“ไปโดนอะไรมาครับเนี่ย”

ไรยาตกใจ เธอหยุดนวดเท้าแล้วมองหาต้นเสียงของผู้ชายในห้องมืดๆ นี่ ก่อนจะเจอดวงตาคู่หนึ่งจ้องมาจากมุมหนึ่งของห้อง ห่างไปเพียงสิบสองฟุตจากจุดที่เธอนั่งอยู่ ร่างนั้นลุกขึ้น ใบหน้าของเขายังถูกความมืดบดบัง สิ่งเดียวที่ไรยามองเห็นคือเสื้อสเว็ตเตอร์สีเทากับกางเกงยีน ถุงเท้าสีเขียวเปล่าๆ ไม่ใส่รองเท้า ในที่สุดเธอก็เห็นหน้าของเขาจากแสงที่สะท้อนจากหน้าต่างในห้อง เขากำลังเดินมาหาเธอ

สิ่งแรกที่เธอเห็นคือสายตาคมปลาบใต้คิ้วดกหนา เย็นชาแต่ไม่ดุร้าย

“คุณโอเคไหม” เขาถามและคุกเข่าลงตรงหน้าไรยา น้ำเสียงฟังดูเป็นกังวล

ทั้งคู่สบตากันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เขาจะเบนสายตาไปที่ข้อเท้าของไรยาทันที

ตัวตนของชายหนุ่มคนนี้ทำให้ไรยารู้สึกเหมือนโดนสะกด เธอไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ เธอพยายามนึกว่าได้ทำความรู้จักกับเขาไปหรือยังก่อนหน้านี้ เธอไม่มีทางลืมเขาแน่ เขาทั้งดูน่าทึ่งและสง่างาม นี่เขาอยู่ในห้องนี้คนเดียวทั้งคืนเลยเหรอ

“อืม ฉันไม่เป็นไรค่ะ น่าจะข้อเท้าเคล็ดนิดหน่อย” ไรยาตอบ

“อ้อ”

เขาพูดแค่นั้น แต่ยังคงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าไรยา เขามองเธออีกครั้ง สายตาล้ำลึกของเขาทำเธอประหม่าในทันที

“มีอะไรที่คุณอยากได้ไหม” เขาถาม ถึงจะไม่ได้ยิ้ม แต่กลับมีความอบอุ่นบางอย่างอยู่ภายในตัวเขา

ไรยาส่ายหน้า “แค่อยากนั่งพักสักหน่อยน่ะค่ะ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร” ไรยารู้สึกว่าต้องขออนุญาตก่อนเพราะเธอบุกรุกเข้ามาในที่ซ่อนของเขา ถ้าเขาซ่อนตัวอยู่น่ะนะ

“ได้เลยครับ” เขาตอบสั้นๆ ชายหนุ่มลุกขึ้น เปิดโคมไฟบนโต๊ะข้างโซฟาที่ไรยานั่งอยู่ แล้วกลับไปยังเก้าอี้ตรงมุมห้อง ที่ที่ไรยาพบเขาก่อนหน้านี้ เขาหยิบสมุดสเก็ตช์เล่มใหญ่กับดินสอจากโต๊ะข้างกายราวกับไรยาไม่ได้อยู่ในห้องนี้ จมดิ่งอยู่ในโลกของตัวเอง วาดภาพลงบนสมุดสเก็ตช์ด้วยดินสอแท่งนั้นโดยไม่สนใจไรยาอีก

เขาวาดรูปเหรอ ไรยาถามตัวเอง ทำไมถึงวาดในที่มืดๆ แบบนี้ล่ะ

“ไม่ไปปาร์ตี้กับคนอื่นเหรอคะ” ไรยาถามออกไปในที่สุด พยายามทำลายความเงียบชวนอึดอัดระหว่างเธอกับคนแปลกหน้าในห้องที่ไฟสลัว ข้อเท้าเธอปวดเกินกว่าจะขยับได้ และด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกเหมือนมันเป็นความรับผิดชอบของเธอที่ต้องทำให้บรรยากาศมันดีขึ้น อย่างน้อยก็เพื่อตัวเธอเอง

“ผมไม่ชอบปาร์ตี้” เขาตอบอย่างสุภาพแต่สั้นกระชับราวกับไม่ได้อยากต่อความยาวสาวความยืด ยังคงโฟกัสกับสมุดสเก็ตช์ตรงหน้า

ถ้าไม่ชอบปาร์ตี้ แล้วมาที่นี่ทำไมล่ะ ไรยาคิดในใจ ก่อนจะนึกได้ว่าคำถามนี้ก็ใช้กับตัวเองได้เช่นกัน

ทั้งสองนั่งเงียบๆ ไปราวแปดถึงสิบนาที ในห้องมีแค่เสียงดินสอขีดเขียนลงในสมุดสเก็ตช์ที่แทบจะโดนเสียงดนตรีข้างนอกกลบหมดเท่านั้น ในที่สุดไรยาก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“คุณชอบวาดรูปเหรอคะ”

ชายหนุ่มเลื่อนสายตาขึ้นมองไรยาเล็กน้อยแล้วกลับไปสนใจรูปวาดของตัวเองต่อ ไรยาพลันคิดได้ว่าคำถามของเธอฟังดูโง่และไร้สาระมากแค่ไหน

“คุณวาดอะไรอยู่เหรอคะ” ไรยาถามอีกที เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบให้เห็นอยู่ทนโท่แบบเมื่อกี้

“ตึกฝั่งตรงข้ามครับ”

ไรยาหันไปทางหน้าต่างบานใหญ่ตรงข้ามพวกเขา ด้านนอกมีตึกอพาร์ตเมนต์กำแพงอิฐสีแดงตั้งอยู่ แต่ละห้องมีหน้าต่างบานกว้างไว้มองวิวข้างนอก บางบานก็มืด บางบานก็สว่างจากแสงไฟด้านใน บางบานปิดม่านไว้ บางบานมีม่านคลุม

“ขอดูได้ไหมคะ”

ชายหนุ่มมองไรยาสองวินาทีราวกับกำลังชั่งใจว่าจะตอบอย่างไร จากนั้นเขาก็โชว์สมุดสเก็ตช์ให้หญิงสาวที่ล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวดู ไรยาเห็นแค่แวบเดียว แต่ภาพวาดนั้นกลับทำให้เธอตะลึงแม้แสงในห้องจะสลัวมากก็ตาม

“สวยมากเลยค่ะ!” เธอพูดออกไปโดยอัตโนมัติ

สาบานได้ว่าไรยาเห็นรอยยิ้มผุดขึ้นบนริมฝีปากของศิลปินยามค่ำคืนแวบหนึ่ง รอยยิ้มน้อยๆ ที่คงอยู่เพียงวินาทีเดียว

“ขอบคุณครับ”

“ปกติคุณวาดในที่มืดๆ เหรอคะ”

ไรยาห้ามตัวเองไม่ได้ด้วยเหตุผลบางอย่าง มีคำถามมากมายในใจที่เธออดถามออกมาไม่ได้

ชายหนุ่มส่ายหน้า “ผมปิดไฟเพื่อไม่ให้คนในปาร์ตี้เข้ามาในนี้น่ะครับ ผมต้องการพื้นที่ส่วนตัว”

“จริงสิ ฉันชื่อไรยานะคะ” ไรยาบอกด้วยความคาดหวังว่าเขาจะแนะนำตัวเองกลับมา

แต่เขาแค่พยักหน้าแล้วพูดว่า “ชื่อเพราะนะครับ”

“ขอบคุ…”

“เฮ้ คุณอยู่นี่เอง!” อยู่ดีๆ อากาก็โผล่เข้ามาในห้อง “อ้าว เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” เขาถามพอเห็นว่าไรยากำลังนวดข้อเท้าตัวเองอยู่

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่สะดุดนิดหน่อย ไม่เจ็บแล้วค่ะ”

“ให้ผมช่วยอะไรไหม” อากาเสนอ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันโอเค ขอบคุณนะคะกา”

“คุณอยากนั่งพักที่นี่หรือจะลองลุกขึ้นยืนดีครับยา” ไรยาเหลือบมองชายหนุ่มตรงมุมห้องโดยสัญชาตญาณ อากามองตามสายตาเธอ

“โอ้ คุณเจอพี่ชายผมแล้ว”

พี่ชายเหรอ

พี่ชายของอากายังคงจดจ่ออยู่กับสมุดสเก็ตช์กับดินสอ

“มาสิครับ เดี๋ยวผมช่วยพยุง” อากายื่นแขนให้ไรยา “ค่อยๆ นะครับ เห็นไหม ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว”

ไรยาพยักหน้า ปล่อยให้อากาพาเธอเดินออกไปจากห้อง ห้องที่ไม่เพียงซ่อนศิลปินยามค่ำคืนเอาไว้ แต่ยังซ่อนเรื่องราวของเขาไว้ด้วย

* ธรรมเนียมเคานต์ดาวน์ที่ไทม์สแควร์โดยการปล่อยลูกบอลคริสตัลขนาดยักษ์ร่วงลงมาจากเสาที่มีความสูง 130 ฟุต

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 27 ก.ย. 65  เวลา 12.00 น.