THE ARCHITECTURE OF LOVE ออกแบบร่างก่อสร้างรัก
ทดลองอ่าน THE ARCHITECTURE OF LOVE ออกแบบร่างก่อสร้างรัก บทที่ 2
ตอนนี้ไรยาเลยพยายามง่วนอยู่กับสมุดและปากกาของตัวเอง เหม่อมองทิวทัศน์ เสาะหาประกายของแรงบันดาลใจ แต่เธอเขียนออกมาไม่ได้เลยแม้แต่คำเดียว ทำได้แค่ขยับปากกาไปมาด้วยความกระสับกระส่าย
สิบนาทีต่อมาริเวอร์ก็วาดรูปเสร็จ เขาวางสมุดสเก็ตช์ลงบนตัก ระหว่างที่นั่งอยู่อย่างนั้น เขาก็ถูมือเย็นๆ ของตัวเอง นี่คือแมนฮัตตันในเดือนมกราคม แต่เขาไม่สวมถุงมือ
“ข้อเท้าคุณเป็นยังไงบ้าง” เขาถามขึ้นมา
“หายดีแล้วค่ะ”
“ผมจะไปหากาแฟร้อนดื่มสักหน่อย อยากไปด้วยกันไหมครับ”
ก่อนจะทันได้คิดอะไร ไรยาก็พยักหน้าด้วยความประหลาดใจ และนั่นเป็นบทสนทนาเดียวระหว่างทั้งสองขณะเดินตัดเซ็นทรัลพาร์กไปยังถนน 59 ฝั่งตะวันตก ริเวอร์เป็นคนตัวสูง และถึงจะไม่ได้เดินเร็ว แต่เขาก็ก้าวขายาวมากจนไรยาต้องคอยตามให้ทัน
ริเวอร์เลือกร้านกาแฟเล็กๆ ที่จุได้แค่ยี่สิบคน ทุกโต๊ะถูกจับจองไปหมดแล้ว เว้นแต่โต๊ะตัวข้างหน้าต่างที่มีเก้าอี้สูงเหมือนในบาร์
“นั่งตรงนั้นได้ไหมครับ” ริเวอร์ถาม น้ำเสียงของเขาสุภาพ แทบจะเป็นทางการเลยด้วยซ้ำ
“ค่ะ ได้เลย”
“คุณอยากดื่มอะไร”
ไรยามองเมนูบนกระดานดำหลังแคชเชียร์ที่เขียนด้วยชอล์กสีขาว อเมริกาโน เอสเพรสโซ มัคคิอาโต คาปูชิโน ลาเต้ และช็อกโกแลตร้อน
“ช็อกโกแลตร้อนก็ได้ค่ะ”
ริเวอร์พยักหน้าก่อนตรงไปยังแคชเชียร์ ขณะที่ไรยาถอดเสื้อโค้ตวางไว้บนตัก แล้วเธอก็ตกหลุมรักร้านนี้ทันที มันเป็นร้านเล็กๆ แต่ให้บรรยากาศผ่อนคลายและอบอุ่น ไม่มีเพลงเปิดคลอ มีแต่เสียงคนพูดคุยกัน เสียงหึ่งๆ จากเครื่องทำกาแฟ และกลิ่นหอมของกาแฟที่โชยฟุ้งในอากาศ แต่ส่วนที่ไรยาชอบที่สุดคือหน้าต่างที่มองออกไปเห็นถนน กรอบหน้าต่างโอบล้อมผู้คนและรถราที่ผ่านไปมา ในตอนนั้นเองไรยาก็นึกภาพออกว่าเธอสามารถนั่งอยู่ที่นี่ได้เป็นชั่วโมงๆ สั่งกาแฟหลายแก้ว ขณะเฝ้ามองชีวิตที่ดำเนินไปตรงหน้า โดยมีสมุดโน้ตกับปากกา หรือแม้กระทั่งแล็ปท็อปไว้พร้อมที่จะแปรเปลี่ยนทุกสิ่งให้กลายเป็นนิรันดร์ในเรื่องราวที่ถูกเขียนออกมา ที่แห่งนี้ทำให้เธออยากย้อนกลับมาอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น
“นี่ครับ” ริเวอร์กลับมาพร้อมแก้วสองใบ แก้วหนึ่งเป็นช็อกโกแลตร้อนของไรยา ส่วนของเขาเป็นอเมริกาโน เขาสาวเท้ากลับไปยังแคชเชียร์แล้วกลับมาพร้อมจานสองใบ รอบนี้เป็นเมนูเดียวกัน แซนด์วิชทูน่าสองชิ้น “ผมคิดว่าคุณน่าจะหิวหลังจากนั่งหนาวอยู่ข้างนอกตั้งนาน”
“โอ้ ขอบคุณค่ะ” ไรยาพูดยิ้มๆ “ฉันติดคุณเท่าไหร่คะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ริเวอร์กล่าว เขานั่งลงข้างเธอแล้วจัดการแซนด์วิชทันที
“คุณคือไรยา ริสจาดใช่ไหมคะ” ชาวอินโดนีเซียสองคนเข้ามาทักไรยาด้วยรอยยิ้มตื่นเต้น ไรยาหันไปทางพวกเขาแล้วพยักหน้า
“ตายจริง ดีใจจังค่ะที่ได้เจอ! เราชอบนิยายของคุณมากๆ เลย!”
“ใช่แล้ว! เราอ่านนิยายของคุณมาตั้งแต่สมัยอยู่มหา’ลัย ติดงอมแงมเลยค่ะ”
“รู้อะไรไหม เราทำงานและอาศัยอยู่ที่นี่มาสี่ปีแล้ว และทุกครั้งที่หนังสือคุณออก เราจะขอให้คนที่บ้านส่งมาให้จากอินโดนีเซียตลอดเลย”
ไรยายิ้มขณะมองนักอ่านพูดถึงผลงานของเธอด้วยความกระตือรือร้น เธอเจอแบบนี้มาบ่อยแล้วเวลาได้พบนักอ่านของตัวเอง และไม่ว่าจะเจอกันโดยบังเอิญ เจอที่งานมีตแอนด์กรีต งานเปิดตัวหนังสือ หรืองานอื่นๆ มันก็ทำให้หัวใจของเธออบอุ่นเสมอ
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเจอคุณที่นี่ ที่ที่ไกลจากบ้านขนาดนี้ จะเป็นอะไรไหมคะถ้าจะขอถ่ายรูปด้วย”
“ได้สิคะ”
นักอ่านทั้งสองกำลังผลัดกันถ่ายรูปกับไรยาตอนที่ริเวอร์เสนอตัวเข้ามาช่วย “ให้ผมถ่ายให้ทั้งสามคนไหม”
“ดีเลยค่ะ!” สองสาวพูดอย่างตื่นเต้นจนไรยาเกือบหลุดขำออกมา
หนึ่งในสองคนนั้นยื่นมือถือให้ริเวอร์ เขาถ่ายรูปให้พวกเธอหลายชอตด้วยสีหน้านิ่งเฉย ก่อนจะคืนมือถือแล้วกลับไปนั่งหันหลังอยู่ที่เดิม
“ขอบคุณค่ะคุณแฟนของไรยา” หนึ่งในสองสาวพูดแซวๆ
“ไม่ใช่แฟนค่ะ เขาเป็นเพื่อนฉัน” ไรยารีบแก้การคาดเดาของพวกเธอ แต่ริเวอร์เพียงแค่กินแซนด์วิชต่อเงียบๆ
เพื่อนเหรอ พวกเขาเพิ่งเจอกันเมื่อคืนเอง
“คุณมานิวยอร์กนานแค่ไหนแล้วคะ มาเที่ยวพักผ่อนเหรอ”
“ใช่ค่ะ ฉันมาพักผ่อน ยังไม่แน่ใจเลยว่าจะอยู่นานแค่ไหน”
“ว้าว ถ้ามีโอกาสเจอกันอีก เราขอลายเซ็นคุณได้ไหมคะ ฉันจะพกหนังสือของคุณไปด้วยทุกที่เลย เราอาจบังเอิญเจอกันอีกรอบก็ได้”
ไรยาพยักหน้าอย่างเป็นมิตร
“คุณจะปล่อยเรื่องใหม่ออกมาเมื่อไหร่เหรอคะ เรารอมาสองปีแล้วนะ! เราไม่อ่านหนังสืออินโดฯ ของคนอื่นเลยนอกจากของคุณ เรารอกันร้อนใจมากเลย”
คำถามแบบนี้ทำเอาไรยารู้สึกเหมือนถูกตบหน้าเพราะเธอไม่ได้เขียนอะไรเลยมาสองปีแล้ว แต่เพราะเจอคำถามนี้บ่อย เธอเลยมีคำตอบเตรียมไว้ “แหม ขอบคุณนะคะ ไม่มีอะไรจะทำให้หัวใจฉันอบอุ่นไปกว่าการได้ยินว่าพวกคุณตั้งตารออ่านนิยายเรื่องต่อไปของฉันอีกแล้วล่ะค่ะ หวังว่าคุณจะไม่ว่าอะไรนะคะถ้าต้องรออีกสักหน่อย ฉันกำลังเขียนเรื่องใหม่อยู่ค่ะ”
นักอ่านทั้งสองหวีดร้องด้วยความสุขใจ “เย่! เรารออ่านแน่นอนค่ะ”
พวกเธอคุยกันต่ออีกสองสามนาทีก่อนสองสาวจะออกไปจากร้านกาแฟ พวกเธอโบกมือบ๊ายบายให้ไรยาขณะก้าวเดิน
“คุณเป็นนักเขียน?” ริเวอร์ถามตอนไรยาจิบช็อกโกแลตร้อน เธอพยักหน้า
“ดูเหมือนคุณจะเป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จนะ ดูจากที่นักอ่านตื่นเต้นขนาดนั้น”
คราวนี้ไรยายิ้มเจื่อนๆ นึกได้ว่าไม่ได้เขียนอะไรมาสองปีแล้ว เธอตัดสินใจตอบเขาไปแบบกลางๆ “ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ”
ริเวอร์ไม่พูดอะไร เขาตั้งหน้าตั้งตากินแซนด์วิชให้หมด
“คุณวาดรูปมานานหรือยังคะ” ไรยาถามเพื่อทำลายความเงียบ
ริเวอร์พยักหน้า “ตั้งแต่เด็กแล้วครับ”
“มิน่ารูปของคุณถึงสวยขนาดนั้น” ไรยาพูดออกไปโดยอัตโนมัติ ชมเขาอีกรอบ ในหนังสือเรื่อง ‘เอาต์ไลเออร์ส’ ของมัลคอล์ม แกลดเวลล์ เขาเขียนไว้ว่ากุญแจสำคัญสู่ความชำนาญในสายงานหนึ่งๆ คือการหมั่นฝึกฝนขั้นต่ำหนึ่งหมื่นชั่วโมง นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ริเวอร์มีความสามารถทางศิลปะมากขนาดนี้ ไรยาลองนึกจากการคาดเดาของตัวเองว่าเขาคงฝึกวาดรูปมาหลายพันชั่วโมงตั้งแต่ยังเด็ก หรือไม่ก็อาจเป็นพรสวรรค์ หรือทั้งสองอย่าง
ริเวอร์ตอบกลับคำชมของเธอด้วยรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาเพียงชั่วครู่ “ขอบคุณครับ”
“คุณเป็นนักวาดภาพประกอบหรือเปล่าคะ”
ริเวอร์ส่ายหน้า “ผมเป็นสถาปนิก”
“ว้าว เยี่ยมเลย คุณทำงานที่นี่เหรอคะ”
“ที่จาการ์ตาครับ”
“คุณมาเที่ยวช่วงวันหยุดเหรอคะ”
“ประมาณนั้น”
“เพราะงั้นคุณเลยชอบวาดรูปอาคารสินะคะ”
ริเวอร์พยักหน้า
“คุณออกมาสำรวจเมืองทุกวันเลยหรือเปล่า”
ไรยารู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังซักไซ้เขา แต่ริเวอร์ก็ยอมตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยที่ไรยาอ่านไม่ออก รอบนี้ริเวอร์พยักหน้าเป็นคำตอบ
“คุณจะกลับอินโดนีเซียเมื่อไหร่คะ”
“ผมก็ไม่รู้”
ไรยาแปลกใจกับคำตอบของเขา ในที่สุดพวกเขาก็มีบางสิ่งที่เหมือนกัน ทั้งคู่มา ‘พักผ่อน’ ในเมืองนี้โดยที่ยังไม่แน่ใจว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่ เธอสงสัยว่าอะไรคือเหตุผลที่ริเวอร์มา ‘พักผ่อน’ ที่นี่ ทุกคนล้วนมีเหตุผลในการเดินทาง โดยเฉพาะเมื่อเราไม่รู้ว่าจะกลับตอนไหน หรือจะกลับไหม
ริเวอร์มองแก้วและจานของไรยาที่ว่างเปล่าเหมือนของตัวเอง “ไปกันเลยไหมครับ” เขาพูดอย่างสุภาพพลางลุกจากเก้าอี้ ไรยาสวมเสื้อโค้ตแล้วเดินตามเขาไปที่ประตู
“ผมขอตัวกลับบ้านก่อน ดีใจที่ได้เจอคุณวันนี้นะครับ” ริเวอร์กล่าวลาแล้วรีบหันกายไปจากเธอ
“ริเวอร์”
เขามองเธอ
“พรุ่งนี้คุณจะออกมาสำรวจเมืองอีกไหมคะ ออกมาวาดรูปน่ะ”
ริเวอร์พยักหน้า
“ฉันก็ออกมาสำรวจเมืองทุกวันเหมือนกัน มันเป็นวิธีหาแรงบันดาลใจมาแต่งนิยายน่ะค่ะ ปกติฉันจะออกมาคนเดียว” ไรยามองเขา รู้สึกลังเลที่จะพูดสิ่งที่อยากบอกออกไป แต่ริเวอร์มองเธออยู่แล้ว รอให้เธอพูดต่อ “พรุ่งนี้…คุณอยากสำรวจเมืองด้วยกันไหม”
* สะกดว่า ‘River’ ที่แปลว่าแม่น้ำ
ติดตามตอนต่อไปวันที่ 30 ก.ย. 65 เวลา 12.00 น.
Comments
