ทดลองอ่าน THE ARCHITECTURE OF LOVE ออกแบบร่างก่อสร้างรัก บทที่ 3

“ริน ฉันไปก่อนนะ!” ไรยาบอก รีบเดินออกจากอพาร์ตเมนต์แล้วตรงไปยังลิฟต์ พอลงไปถึงชั้นจี เธอก็เจอริเวอร์

“หวัดดีค่ะ”

“ไงครับ โทษที ผมว่าจะกดกริ่งแต่อยากสูบบุหรี่ให้เสร็จก่อน” ริเวอร์สูดควันเข้าปากเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะบี้มวนบุหรี่ลงบนขอบถังขยะแล้วโยนมันเข้าไปข้างใน

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเห็นคุณจากหน้าต่างห้องเลยรีบลงมา วันนี้เราจะไปไหนดีคะ”

“คุณอยากไปไหนล่ะ”

“ฉันขอติดไปด้วยเฉยๆ เพราะงั้นฉันจะไปที่ที่คุณอยากไปค่ะ แล้วแต่คุณเลย”

ริเวอร์พยักหน้าแล้วชี้ไปทางทิศใต้ “ทางนี้ครับ” ไรยาก้าวตามเขาไปตามถนนทางเดินจนถึงรถไฟใต้ดิน ทั้งสองนั่งรถไฟสายเอ็นไปยังสถานีตรงถนนที่ 23 พวกเขาไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะริเวอร์เป็นคนเงียบๆ หรือไม่รู้จะพูดอะไร ไรยาก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ระหว่างพวกเขามีเพียงลมหายใจเป็นควันขาวจากอากาศที่หนาวเหน็บ

ไรยารู้ว่านี่มันบ้าไปหน่อย แค่หน่อยเดียวเท่านั้น คือก็อาจจะไม่หน่อยแหละ เธอชวนผู้ชายที่แทบไม่รู้จักไปเดินเล่นด้วยกัน เธอชวนผู้ชายที่ยังไม่เปิดเผยที่มาที่ไปของตัวเอง แบบนี้มันบ้าใช่ไหมล่ะ แต่เขาดูไม่มีพิษภัยนี่นา เขาไม่มีพิษภัยใช่ไหมนะ ไรยาถามตัวเองซ้ำๆ ขณะที่กำลังนั่งอยู่ข้าง ‘คนแปลกหน้า’ คนนี้ในรถไฟใต้ดิน และจนกระทั่งในตอนนี้ตอนที่เธอก้าวเท้าตามเขาไปด้วยความเต็มอกเต็มใจ เขาก็ยังไม่เคยทำตัวประหลาดหรือแสดงความก้าวร้าวเลย

แล้วพวกเขาก็มาถึง ณ ฝั่งตรงข้ามเมดิสันสแควร์พาร์ก ตรงแยกบรอดเวย์กับฟิฟธ์อเวนิว ตึกแฟลตไอออนอันโด่งดังตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น

“คุณอยากวาดตึกนี้เหรอคะ” ไรยาถาม

ริเวอร์พยักหน้า “เดินดูรอบๆ กันก่อนเถอะครับ แล้วค่อยหาที่นั่งกัน”

ขณะที่ไรยาเดินตามเขาไปรอบๆ ตึกแฟลตไอออน ริเวอร์มักจะเงยหน้าขึ้นสังเกตลักษณะอันซับซ้อนของตัวตึก

“คุณรู้ไหมว่าตอนที่ตึกนี้สร้างเสร็จในปี 1902 มันกลายเป็นตึกที่สูงที่สุดในนิวยอร์ก มีถึงยี่สิบชั้น ทั้งงดงามและพิสดาร แต่ไม่ค่อยเหมาะกับการใช้งานในมุมมองด้านสถาปัตย์”

คำพูดมากมายเกี่ยวกับตึกนี้พรั่งพรูออกมาจากปากริเวอร์อย่างง่ายดายจนไรยาไปไม่เป็น หนุ่มพูดน้อยคนนี้ไม่ได้พูดน้อยขนาดนั้นสักหน่อย

“จริงๆ แล้วมีอีกหลายตึกที่มีรูปทรงคล้ายแฟลตไอออน อย่างโรงแรมบราวน์พาเลซที่เดนเวอร์ โคลัมบัสทาวเวอร์ที่ซานฟรานซิสโก ริงก์เลอร์สแอนเน็กซ์ที่พอร์ตแลนด์ ส่วนที่โทรอนโตมีกูเดอร์แฮม โอ้ นี่ คุณหนาวไหม” ริเวอร์ถามพอเห็นว่าไรยายกแขนขึ้นกอดตัวเองเพื่อป้องกันลมหนาวของนิวยอร์กหลังจากทั้งสองเดินวนรอบตึกกลับมาที่เดิม ตรงจุดเริ่มต้น

“ไปนั่งข้างในกันดีกว่าครับ” เขาพูดก่อนไรยาจะให้คำตอบแล้วเดินนำไปทันที โดยรู้ว่าไรยาจะตามมา

ริเวอร์พาเธอไปคาเฟ่ลาวาซซาในอีตตาลี* สถานที่ทำการที่ใกล้จุดที่ทั้งสองยืนอยู่ที่สุด

“แต่คุณจะมองไม่เห็นแฟลตไอออนจากในร้านนะคะ ริฟ” ไรยาบอก

“ไม่เป็นไรครับ เราควรทำให้ร่างกายคุณอุ่นขึ้นก่อน” ถึงริเวอร์จะพูดแบบนั้นโดยแทบไม่ได้มองเธอเลย มันก็ยังส่งผลบางอย่างต่อใจของเธอ เธอส่ายหน้าราวกับพยายามขับไล่ความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัว หนึ่งในคำสาปของการเป็นนักเขียนคือการชอบหาความหมายจากคำพูดธรรมดาที่ไม่ได้มีอะไรแอบแฝงเลย หรือจากคำพูดถ่อมตัวเหล่านั้น

ลาวาซซาเช้านี้แทบไม่มีคน มีลูกค้านั่งอยู่แค่สองโต๊ะ ทั้งคู่นั่งหันหน้าเข้าหากันแล้วสั่งกาแฟร้อนสองที่

หลังเอามือถือออกมาวางบนโต๊ะ ริเวอร์ก็เปิดสมุดสเก็ตช์ทันที เขาหยิบดินสอจากกระเป๋ากางเกงแล้วลงมือวาด เมินไรยาไปโดยสมบูรณ์แบบ

เขาคงวาดเอาจากความทรงจำ ไรยาคิดกับตัวเอง เธอเลือกที่จะจมอยู่กับความคิดของตัวเองแทนที่จะซักไซ้ริเวอร์อย่างที่ทำไปเมื่อวันก่อน เธอก้มดูประโยคที่คิดขึ้นได้เมื่อวานนี้

‘ว่ากันว่าปารีสคือเมืองแห่งความรัก แต่สำหรับฉัน นิวยอร์กเหมาะกับฉายานั้นมากกว่า เป็นไปไม่ได้เลยที่คุณจะไม่ตกหลุมรักเมืองนี้ อย่างที่มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่คุณจะไม่ตกหลุมรักในเมืองนี้’