ทดลองอ่าน What If It’s Us บทที่ 7 – บทที่ 8 #นิยายวาย

“ฉันอยากลองร้านแทเวิร์นออนเดอะกรีนมานานแล้ว” ผมพูด

“อาร์เธอร์ เรามีเวลาแค่สามสิบนาที”

“หรือจะซาร์ดีส”

“พาเนร่ามั้ย”

ผมสูดหายใจเฮือก “รักเลย”

“อืม ก็พอรู้” นัมราตาพูดแล้วปาแคนดี้คอร์นกำมือหนึ่งกลับลงไปในกล่อง

เราออกเดินทางในห้านาทีต่อมา และผมยังงงไม่หายที่สาวๆ ดูต่างจากเวลาอยู่ในออฟฟิศลิบลับ พวกเธอเป็นคนเปิดเผยมาก ก่อนหน้านี้ เรื่องของนัมราตากับจูเลียตที่ผมรู้ส่วนใหญ่แล้วมาจากแหล่งข้อมูลสามที่คือ การแอบฟัง อินสตาแกรม และแม่ของผม แต่ตอนนี้ผมได้รู้ว่าจูเลียตเป็นนักเต้น ส่วนนัมราตาเป็นมังสวิรัติ พวกเธอเกลียดขี้หน้ากันทั้งปีตอนเริ่มเรียนกฎหมายปีแรก แต่ตอนนี้พวกเธอสนิทกัน ไปวิ่งกับกินคัพเค้กด้วยกันตลอด และพวกเธอไม่เคยข้ามการอ่านหนังสือในห้องเรียนเลยสักครั้ง ผมรู้เรื่องทั้งหมดนี้ก่อนเราจะต่อคิวที่ร้านพาเนร่าซะอีก

“ฉันล่ะโคตรจะขยะแขยง” นัมราตาบอกจูเลียต “คือฉันแบบ รู้มั้ย เอาเถอะ ไม่ต้องไปว่าพวกเขาหรอก แต่รู้อะไรมั้ย ฉันไม่อยากไปค้างคืนที่นั่นอีกแล้ว ขอโทษนะเดวิด แต่ภาพโป๊ไดโนเสาร์นี่มันข้ามเส้นเกินไปสำหรับฉัน”

จูเลียตร้อง “แหยะะะะ”

“เดี๋ยวนะ เดวิดนี่ใครเหรอ แล้วทำไมเขาถึงชอบภาพโป๊ไดโนเสาร์ล่ะ”

โอเค เปิดใจเลยนะ ผมเกลียดมากเวลาคนอื่นพูดชื่อใครก็ไม่รู้ขึ้นมาอย่างกับผมจะรู้ว่าคนคนนั้นเป็นใครได้อย่างน่าอัศจรรย์อย่างนั้นแหละ

“ไม่ใช่ เราพูดถึงรูมเมตของเดวิดน่ะ” จูเลียตอธิบาย

“และพวกเขาไม่ได้ชอบภาพโป๊ไดโนเสาร์” นัมราตาเสริม “แต่พวกนั้นสร้างมันขึ้นมาเองเลยต่างหาก นี่ไม่ได้พูดเล่นนะ เว็บการ์ตูนโป๊ไดโนเสาร์ คือ โอเค ก็เรื่องของพวกเขาแหละ แต่แม่งดันทิ้งภาพสเก็ตช์ไว้เกลื่อนห้องนั่งเล่นนี่สิ ฉันเลยแบบ เดวิด อย่าให้ฉันต้องมาเห็นภาพทีเร็กซ์ช่วยตัวเองได้มั้ย”

“แต่…แขนทีเร็กซ์มัน” จูเลียตดูงงๆ “ทำได้ไงน่ะ”

“เดวิดนี่ใครเหรอถามจริง” ผมถาม

นัมราตาดูขำๆ “แฟนฉันเอง”

“เธอมีแฟนด้วยเหรอ”

“คบกันมาหกปีแล้ว” จูเลียตตอบให้

“อะไรนะ ไม่มีทาง” ผมหันไปหาจูเลียต “เธอมีแฟนรึเปล่า”

“แฟนสาวน่ะมี” จูเลียตพูด

“เธอเป็นเลสเบี้ยนเหรอ”

“คนต่อไปครับ” ผู้ชายหลังเคาน์เตอร์พูด

จูเลียตก้าวไปข้างหน้าแล้วสั่งซุป ก่อนจะหันมาหาผมแล้วพูดว่า “ฉันเป็นไบเอซ* แปลว่า…”

“ฉันรู้ๆ แต่เธอไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย ทำไมพวกเธอไม่เคยบอกอะไรฉันเลย”

“เราบอกให้นายกลับไปทำงานไง” จูเลียตพูด “บอกบ่อยด้วย”

“แต่เธอไม่เคยเล่าชีวิตรักของตัวเองให้ฟังเลย ฉันบอกเธอทุกอย่างเกี่ยวกับฮัดสัน แต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอมีแฟนสาว! และแน่นอนว่าฉันไม่รู้ว่านัมราตามีแฟนชื่อเดวิดที่ชอบวาดการ์ตูนโป๊ไดโนเสาร์”

“ไม่ใช่ รูมเมตของเดวิดต่างหากที่วาดการ์ตูนโป๊ไดโนเสาร์” นัมราตาแทรกแล้วเดินกลับมาจากเคาน์เตอร์ “พูดผิดชีวิตเปลี่ยนเลยนะยะ ตานายแล้วอาร์เธอร์ ไปสั่งแฮปปี้มีลใส่เนยถั่วกับเยลลี่ของนายไป”

“ชิ ผมเอาแซนด์วิชชีสย่างครับ แซนด์วิชชีสย่างแบบผู้ใหญ่”

นัมราตาแตะหัวผมเบาๆ “เริ่ดมากจ้ะ”

“คุณฮัดสัน” มีคนพูดใส่ไมโครโฟน แล้วผมก็ตัวแข็งทื่อ นัมราตากับจูเลียตก็ตัวแข็งทื่อ โลกทั้งใบแข็งทื่อ “คุณฮัดสัน อาหารของคุณได้แล้วครับ”

“อาร์เธอร์” จูเลียตยกมือขึ้นปิดปาก

“ไม่ใช่เขาหรอก”

“รู้ได้ไง”

“ไม่มีทางเป็นเขาหรอก มันประหลาดเกินไป คือมันจะเป็นไปได้ยังไง” ผมส่ายหน้า “คงเป็นฮัดสันคนอื่น”

“เราอยู่ใกล้ๆ ที่ทำการไปรษณีย์” จูเลียตพูด “เขาอาจจะทำงานแถวๆ นี้หรือไม่ก็พักอยู่แถวนี้หรือไม่ก็อะไรสักอย่างนี่แหละ แล้วชื่อฮัดสันก็ไม่ได้โหลด้วย”

“ใช่ เดินไปดูกัน” นัมราตาว่า

“ไม่เอา น่าสงสัยตายเลย!”

“ไม่หรอก” เธอดึงผมแบบไม่ค่อยจะเบาเท่าไหร่ไปทางเคาน์เตอร์รับอาหาร ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าเราใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อโปโลพอดีตัว ผิวขาว สูงกว่าผม สวมหมวกเบสบอลกลับหลังแบบเก็บผมซะมิด “ใช่เขามั้ย”

“ฉันไม่รู้”

“โย่ ฮัดสัน” นัมราตาเรียกเสียงดัง

ใจผมหยุดเต้น

ผู้ชายคนนั้นหันมา เขาดูระแวงนิดหน่อย “เรารู้จักกันเหรอ” เขาถามนัมราตา

ไม่ใช่เขา

ไม่ใช่ฮัดสัน แบบว่าเขาก็คือฮัดสันนั่นแหละ อย่างน้อยเขาก็หันตอนเราเรียกเขาว่าฮัดสันอ่ะนะ แต่เขาไม่ใช่ฮัดสันของผม ถ้าฮัดสันของผมชื่อฮัดสันจริงๆ ล่ะก็นะ หัวผมหมุนไปหมด ฮัดสันคนนี้ก็ไม่ได้ดูแย่ โหนกแก้มเขาสวย คิ้วก็แจ่มมาก เขาจ้องพวกเรางงๆ ผมอายจนฉี่จะราดแล้วเนี่ย

“ฮัดสันใช่มั้ย ที่เข้าค่ายดนตรีด้วยกัน” นัมราตาแถต่อเนียนๆ

“ฉันไม่เคยเข้าค่ายดนตรี”

“อ้าวเหรอ สงสัยจำผิดคน”

“คนที่ชื่อฮัดสันเหมือนกันเนี่ยนะ”

“ช่าย ฮัดสัน พานินี่”

ฮัดสัน พานินี่ นี่นัมราตาเพิ่งสร้างตัวละครจากค่ายออกมาทางก้นของเธอแล้วตั้งชื่อให้ว่าฮัดสัน พานินี่งั้นเหรอ

“โอ้ ว้าว ชื่ออลังกว่าฮัดสัน โรบินสันเยอะเลยนะ”

“คงงั้น” นัมราตาจับมือผม “ไงก็กินขนมปังซุปให้อร่อยนะ ฮัดสัน โรบินสัน”

“ฉันสั่งพานินี่ไปหรอก” ฮัดสันพูดเบาๆ

แต่พวกเราเดินกลับโต๊ะได้ครึ่งทางแล้ว

จูเลียตถามทันที “เป็นไง”

“ฉันจะฆ่านัมราตา” ผมบอกเธอ

นัมราตาแค่นเสียง “ว่าไงนะยะ”

“ฮัดสัน พานินี่เนี่ยนะ”

“ก็ฉันเห็นพานินี่พอดี”

“หัวใสมาก” จูเลียตพูด

ผมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ “โคตรน่าอายเลย”

“แล้วแต่เถอะ นายทำตัวอย่างกับไอ้ขี้หงอ” นัมราตาพูด “นายไม่คิดจะพูดอะไรกับเขาเลยด้วยซ้ำ”

“ก็นั่นไม่ใช่เขา! มันผิดคน”

“ก็ชัดอยู่อ่ะนะ เขาจำนายไม่ได้เลยสักนิด”

จูเลียตเอนหลังพิงเก้าอี้ “งั้นเมื่อกี้ก็ฮัดสันคนละคนเหรอ”

“หรือไม่ก็แฟนเก่า” นัมราตาพูดชิลๆ “และถ้าใช่ ไม่ต้องขอบคุณก็ได้จ้ะที่ฉันช่วยให้นายได้นามสกุลเขามา”

“เดี๋ยวนะ” ผมพึมพำออกมา

แต่คำที่เหลือมันระเหยหายไปหมด

เพราะนัมราตาอาจจะผิด แต่เธออาจจะไม่ผิดก็ได้

บางทีฮัดสัน โรบินสัน…ฮัดสัน โรบินสันที่คิ้วสวยและใส่หมวกเบสบอลกลับหลัง…อาจจะเป็นแฟนเก่าของหนุ่มถือกล่อง ขอพนันว่าเขาหมดอาลัยตายอยากจนไม่ได้สระผมตั้งแต่เลิกกัน เขาเลยใส่หมวก เชี่ยยย

ฮัดสัน โรบินสัน ผมไม่ใช่สตอล์กเกอร์หรืออะไรนะ ไม่ใช่ว่าผมจะไปโผล่หน้าประตูบ้านเขา แต่ทุกคนเล่นอินเตอร์เน็ตกันทั้งนั้นใช่มั้ยล่ะ

คือแบบ บางทีผมอาจจะถูกลิขิตให้เจอหนุ่มคนนั้นที่ที่ทำการไปรษณีย์ บางทีผมอาจจะถูกลิขิตให้ได้เจอกับเขาอีก และบางที…แค่บางทีนะ…ผมอาจจะได้เจอเขาโดยการตามผู้ชายที่ทำให้เขาต้องมาที่ที่ทำการไปรษณีย์ตั้งแต่แรกก็ได้

ฮัดสัน โรบินสัน ผมพิมพ์ ก่อนจะกดเอ็นเทอร์