ทดลองอ่าน What If It’s Us บทที่ 7 – บทที่ 8 #นิยายวาย

ผมชอบเธอมากเลย คงเซ็งแย่ถ้าต้องเลิกคบกับเธอ บางทีผมอาจจะเป็นเพื่อนกับเธอลับหลังดีแลนก็ได้นะ แบบเป็นชู้ทางมิตรภาพ

“ฉันรู้ว่านี่เป็นเรื่องที่นายต้องรับมือเอง แต่นายเป็นไงบ้างหลังจากเลิกกับแฟนไปน่ะ” ซาแมนธาถาม ผมตกใจที่เธอรู้เรื่องฮัดสันด้วย คงเร็วไปสำหรับดีแลนที่จะทำลายความเงียบน่าอึดอัดด้วยการเล่าให้ซาแมนธาฟังว่าทำไมเขาถึงเลิกกับแฮเรียต เขาอ้างว่าแฮเรียตแค่อยากมีแฟนไว้ลงอินสตาแกรมและไม่ได้ชอบเขาจริงๆ แต่ผมรู้ว่าดีแลนก็แค่ตื่นมาวันหนึ่งและรู้สึกเบื่อขึ้นมา ก็นะ เรื่องแบบนี้ไม่ควรเอามาเล่าให้คนที่อาจจะได้คบกันฟังหรอก

“แฟนคนแรก เลิกครั้งแรก มีคนเกลียดฉันจริงๆ เป็นครั้งแรก ฉันแค่อยากให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันได้น่ะ” ผมพูด

“เสียใจด้วยนะ” ซาแมนธาบอก

“มันก็เป็นอย่างนั้นน่ะแหละ” ผมดื่มน้ำมะนาวสตรอเบอรี่หมดในสี่จิบเหมือนเวลาผู้ใหญ่เครียดๆ กระดกเหล้า แล้วผมก็กินน้ำแข็งต่อเพราะมันรวมในราคาที่ผมจ่าย เวรเอ๊ย

“หวังว่าเขาจะคิดได้นะ” ซาแมนธาพูด

“เขาพลาดเอง” ผมพูดและพยายามไม่คิดอะไร ก่อนจะตีหน้าเพื่อนซี้มีความสุขอีกรอบ “ไททานิกล่ะ เป็นไง”

“ฉันชอบเรื่องนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว” ซาแมนธาพูด “แต่ตอนนี้อยากดูเรื่องโปรดของดีแลนมากกว่า”

“ทรานส์ฟอร์เมอร์สคือที่สุดแล้ว” ดีแลนบอก

ซาแมนธาเบ้หน้า “คงต้องเป็นมื้อเย็นพรุ่งนี้แทน ฉันพานายไปร้านอาหารทะเลที่เคยเล่าให้ฟังได้นะ”

“พรุ่งนี้เป็นวันศุกร์สิบสาม” ผมพูด

“จริงด้วย! แต่ฉันไม่ได้เชื่อเรื่องโชคลางอะไรนะ ไม่ต้องห่วง” ซาแมนธาพูด

“ฉันก็เหมือนกัน” ดีแลนว่า “ให้ฉันเดินลอดใต้บันไดลิง แบบชิลๆ เลยก็ยังได้”

“อาฮะ เหมือนตอนแปดขวบที่นายแขนหักในชั่วโมงต่อมา” ผมพูด ตอนนั้นความเจ็บทำเขาสติแตกจนแพนิก เขามั่นใจว่าตัวเองกำลังจะตายและอาการแย่มากๆ แต่ผมเป็นเพื่อนที่ดี ผมเลยไม่เคยยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก ผมดีใจมากเลยที่ตอนนั้นผมไม่ได้เห็นเขาขี่จักรยานล้ม

“ก็แค่เรื่องบังเอิญแย่ๆ” ดีแลนบอก

“หรือไม่นายก็ดวงซวย” ผมยักไหล่ “ไงก็เถอะ เรามีประเพณีอยู่ คือเราจะดูหนังสยองขวัญที่บ้านบ็อกส์ในวันศุกร์สิบสาม” พวกเราทำตามประเพณีนี้ไม่เคยขาดตั้งแต่เกรดแปด “ฉันรู้สึกอยากดูชัคกี้”

“ทำไมต้องชัคกี้ล่ะ” ซาแมนธาถาม

“เพราะมันเจ๋งน่ะสิ เหมือนทอยสตอรี่แบบประสาท”

“ฉันจะไม่ทำลายประเพณีแน่นอน” ซาแมนธาพูด “ฟังดูเยี่ยมไปเลย”

ดีแลนมองผมทางหางตา

ผมไม่ได้อยากจะขัดจังหวะเขาเลยนะ แต่ผมค่อนข้างอ่อนไหว และดีแลนจะเบี้ยวผมเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารู้จักไม่ถึงอาทิตย์ไม่ได้ต่อให้เธอคนนั้นเจ๋งแค่ไหนก็ตาม เมื่อเดือนเมษาที่ผ่านมา ฮัดสันกับผมวางแผนจะไปดูเอ็กซ์เม็นภาคใหม่กัน และนั่นเป็นหนึ่งในไม่กี่อย่างที่ทำให้ฮัดสันรู้สึกตื่นเต้นได้หลังจากพ่อกับแม่เขาหย่ากัน แต่หนังดันเข้าวันศุกร์สิบสาม ผมเลยยกเลิกนัดแบบเพื่อนที่ดีควรทำ แล้วฮัดสันก็ไปดูกับแฮเรียตแทน

“เธอน่าจะมาดูด้วยกันนะ” ผมพูด และผมหมายความตามนั้นจริงๆ “จะทำเหมือนฉันเป็นก้างขวางคอก็ได้”

“ฉันว่าฉันต่างหากที่จะกลายเป็นก้างขวางคอ” ซาแมนธาพูด

“เบน ไปหาผู้ชายสักคนมาจะได้เป็นเดตคู่ดีกว่า”

“โอเค ได้เลย เดี๋ยวหันไปหาใครสักคนแถวนี้แหละ”

ผมแกล้งทำเป็นหันหลังแล้วสบตาเข้ากับหนุ่มน่ารักในเสื้อมนุษย์เพลิง ผมหันกลับมาหาดีแลนกับซาแมนธาพร้อมแก้มแดงก่ำ จักรวาลเริ่มทำงานอีกแล้ว ผมอยากเข้าไปจีบเขา เขาอาจจะเป็นคนที่เข้ามาเติมเต็มช่องว่างที่ฮัดสันทิ้งไว้ก็ได้

“ฉันจะเข้าไปทักผู้ชายคนนั้น” ผมประกาศ

“อู้ว คนไหนเหรอ” ซาแมนธาถาม

“ผู้ชายที่ใช้แล็ปท็อปน่ะ” ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีผู้ชายใช้แล็ปท็อปอยู่ตั้งสี่คนในระยะสายตาของผม “คนที่ใส่เสื้อมนุษย์เพลิง”

“เอาเลยพวก” ดีแลนพูด “ไปเอามาเลย เอาเลย! เอาเลย!”

ไปเอามาเลย ฮัดสันไม่ใช่คนเดียวที่เดินหน้าต่อได้สักหน่อย ผมต้องไม่ใจฝ่อ ผมเดินไปหาเขาแล้วกะจะทำเป็นหยอกว่าเขาแย่งโต๊ะผมไปและ…

สาวผิวเข้มอย่างแจ่มเดินมาที่โต๊ะเขาก่อนจะจูบเขาที่ริมฝีปาก

ผมเดินกลับมาหาดีแลนกับซาแมนธา

“เขาเป็นชายแท้แหงล่ะ” ผมพูด

“เขาอาจจะเป็นไบก็ได้” ดีแลนพูด “และมีความสัมพันธ์แบบเปิด”

“หรือไม่ชีวิตก็ห่วยเอง” ผมพูด “และฮัดสันอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่ต้องการฉัน”

“เอเลี่ยนนั่นต้องการนายไง” ดีแลนบอก

“เอเลี่ยนเหรอ” ซาแมนธาถาม

“แต่ฉันไม่มีทางได้เจอเขาอีกนี่” ผมพูด

“ไม่เอาน่า ต้องมีอะไรเกี่ยวกับเขาสักอย่างสิที่เราเอามาใช้ตามหาเขาได้”

“เอเลี่ยนไหนเหรอ” ซาแมนธาถามอีกที

“ฉันเจอผู้ชายคนหนึ่งที่ที่ทำการไปรษณีย์” ผมตอบ “ชื่ออาร์เธอร์ แต่ฉันไม่รู้นามสกุลเขาและฉันไม่ได้บอกชื่อตัวเองไปด้วย เท่าที่จำได้”

“โอ้พระเจ้า” ซาแมนธาบีบแขนผมแล้วกระโดดดึ๋งๆ “ฉันชอบเรื่องลึกลับ แพทริก เพื่อนสนิทฉัน…”

“เพื่อนสนิทเธอเป็นผู้ชายเหรอ” ดีแลนถาม

“…เรียกฉันว่าแนนซี ดรูว์ แห่งโลกโซเชียล…”

“แพทริกเป็นเกย์รึเปล่า”

“…เพราะฉันช่วยเขาตามหาผู้หญิงคนหนึ่งในเน็ต…”

“หรือว่าเป็นไบ”

“…ที่เขาเจอที่พิธีจบการศึกษาของพี่ชายเขา”

ผมเมินคำพูดแทรกน่าปวดหัวของดีแลนและโฟกัสที่ซาแมนธา “เธอหาผู้หญิงคนนั้นเจอได้ไงน่ะ”

“เขาเล่าทุกอย่างให้ฉันฟังเกี่ยวกับพิธีจบการศึกษาจะได้มีคีย์เวิร์ดไปหาในทวิตเตอร์ได้ เหมือนชุดครุยสีเบจน่าเกลียดหรือคำพูดโดนๆ ของคนกล่าวสุนทรพจน์อะไรงี้ แล้วเราก็ไล่หาตามแฮชแท็กเกี่ยวกับพิธีจบการศึกษาเป็นบ้าเป็นหลังในอินสตาแกรมจนเจอเธอ กลายเป็นว่าเธอไม่มีทวิตเตอร์น่ะ”

“โว้ว”

“โอเค แต่ขอล่ะ กลับมาสนแพทริกหน่อย” ดีแลนว่า

ซาแมนธาจับไหล่ดีแลนทั้งสองข้าง “แพทริกเป็นเหมือนพี่ชายของฉัน เจ้าคนโรคจิต โอเคมั้ย โอเคแหละ เบน บอกฉันทุกอย่างที่นายรู้เกี่ยวอาร์เธอร์มาเลย”

“ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันลองหาเขาในทวิตเตอร์แล้วแต่ไม่เจออะไรเลย”

“แล้วนายใช่แนนซี ดรูว์แห่งโลกโซเชียลรึเปล่า” ซาแมนธาถาม

ผมยิ้ม ดีจังที่เธอใจกว้าง หรือไม่เธออาจจะแค่เบื่อๆ อยู่ก็ได้ จะอย่างไหนก็เถอะ ผมก็เล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับทุกอย่างที่ผมลองหาในทวิตเตอร์แล้วอยู่ดี

“ฉันต้องรู้มากกว่าแค่เนกไทรูปฮอตดอกกับจอร์เจียนะ” ซาแมนธาบอก “มันก็พอได้แหละ แต่ไม่เอาน่า เขามาใช้เวลาหน้าร้อนที่นี่ทำไม”

“อ้อ เพราะแม่เขาน่ะ แม่เขาเป็นทนายและกำลังจัดการคดีหนึ่งอยู่”

“นายรู้มั้ยว่าบริษัทไหน หรือคดีอะไร” ซาแมนธาเอามือถือขึ้นมาจดโน้ต ไอ้สร้างแอพฯ อะไรน่ะช่างแม่งเถอะ เธอควรเป็นนักสืบมากกว่า

“ไม่รู้ทั้งคู่เลย แต่บริษัทที่นี่มีสาขาที่จอร์เจียด้วย ที่มิลตัน รัฐจอร์เจีย! เขามีลุงแก่ชื่อมิลตัน” ผมพูด

“ลุงแก่นี่ลุงเฉยๆหรือว่าลุงทวด”

“เอ้อ” ผมจำไม่ได้ เลยยักไหล่

“สมองที่เรียนเสริมฤดูร้อนเล่นงานเข้าให้แล้ว” ดีแลนพูด

สิ่งที่ดีแลนพูดค้างคาใจผมนานกว่าที่ควร ผมรู้ว่าผมต้องเรียนเสริมฤดูร้อน ผมตื่นมาพร้อมอาการแน่นในอกที่โห่ร้องว่าชีวิตบัดซบทุกเช้า โรงเรียนเสริมฤดูร้อนคือที่ที่ผมต้องเผชิญหน้ากับแฟนเก่าและอนาคตอันน่าหวาดกลัว ผมไม่ใช่คนแบบอาร์เธอร์ที่ฝันอยากเข้ามหา’ลัยดีๆ

“เยล!” ผมพูด

“ไรนะ” ดีแลนดูงงโคตรๆ

“อาร์เธอร์บอกว่าเขาแวะไปมหา’ลัยเยลมา เขาดูเด็ก แต่เขาอาจเริ่มเรียนที่นั่นตอนฤดูใบไม้ร่วงก็ได้ใช่มั้ยล่ะ”

“ข้อมูลมีประโยชน์สุดๆ” ซาแมนธาบอก “เดี๋ยวต้องกลับไปอยู่หลังเคาน์เตอร์แล้ว มีอะไรอีกมั้ย”

ผมนึกถึงเรื่องดีๆ ที่คงไม่มีประโยชน์เท่าไหร่ อย่างตอนที่เขาดูกระอักกระอ่วนตอนพูดเรื่อง ‘ของผมใหญ่’ ตอนที่เขาดูสดใสขึ้นมาหลังรู้ว่าผมเองก็เป็นเกย์ทั้งๆ ที่ผมกำลังบอกเขาว่าผมเพิ่งเลิกกับแฟนมาหมาดๆ หรือศรัทธาอันแรงกล้าที่เขามีให้จักรวาลอย่างกับมันคือเพื่อนของเราจริงๆ แล้วผมก็จำเรื่องที่มีประโยชน์ขึ้นมาได้

“เขาจะกลับไปจอร์เจียตอนหมดหน้าร้อน” ผมบอก…หาเขาไปก็เท่านั้น

“ยิ่งต้องรีบหาให้เจอเลย!” ซาแมนธาฉีกยิ้มเหมือนเธอครองความหวังทั้งหมดในโลกใบนี้ ผมล่ะอยากให้เธอแบ่งมาให้ผมบ้าง เพราะไม่มีทางหรอกที่จักรวาลเดียวกันกับที่ขังผมไว้กับแฟนเก่าที่โรงเรียนเสริมฤดูร้อนจะพาผมมาเจอกับหนุ่มน่ารักอีกครั้ง “โอเค ต้องรีบไปแล้ว” เธอกอดผม กลิ่นเธอเหมือนเอสเพรสโซกับสโคน “ดีใจจริงๆ นะเบนที่ได้เจอนาย หวังว่าฉันจะไขปริศนานี้ออกและช่วยให้นายเจอผู้ชายที่นายตามหานะ แต่ถ้าไม่ได้จริงๆ ฉันมั่นใจว่าจะมีคนเจ๋งๆ ผ่านมาแล้วตกหลุมรักนายหัวปักหัวปำเลย”

“บางทีคนคนนั้นอาจจะอยู่ในชีวิตของนายมานานแล้วก็ได้นะ” ดีแลนพูดและวางมือลงบนมือของผม

ซาแมนธาหัวเราะ “ว่าแล้วเชียว พรุ่งนี้ฉันเป็นก้างขวางคอแหงๆ”

“ไม่ต้องกลัว ว่าที่ภรรยาของฉัน ถ้าคืนพรุ่งนี้เธอรู้สึกตื่นกลัวขึ้นมา ฉันจะดูแลเธอเอง” เขายิ้มให้เธอ

แต่ซาแมนธาไม่ยิ้มตอบ เธอมองพื้นและเกาหัวตัวเอง

ผมเห็นตอนดีแลนคิดได้ว่าตัวเองออกตัวแรงไปหน่อย…ว่าซาแมนธาอาจจะไม่อยากคุยเรื่องแต่งงานหลังจากรู้จักเขาได้สองวัน

“ไว้คุยกันนะ” เธอเดินไปหลังเคาน์เตอร์ ใส่หมวก และกลับไปทำงาน

“โอ้ไม่นะ” เขาพูด

“ไม่เป็นไรหรอกน่า”

“แค่ล้อเล่นเอง”

“เว้นระยะห่างให้เธอหน่อย เธอทำงานอยู่ ไว้ค่อยคุยทีหลัง”

ดีแลนเดินนำออกจากร้าน “มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ จริงเหรอวะ”

เขาหันกลับไปสองสามรอบเหมือนพยายามจะดูว่าเธอมองเขาตอนเดินออกมารึเปล่า บางทีเขาอาจจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้

โปรดติดตามตอนต่อไป…