ทดลองอ่าน กระบี่คู่หานซาน เล่มที่ 1 บทที่ 11 #นิยายวาย

การสอบประจำปีของวิหารถกสัจธรรมแห่งหานซานมีผู้อาวุโสที่ปรารถนารับศิษย์เป็นคนทดสอบ

คำนับอาจารย์ว่ากันด้วยวาสนา พูดง่ายๆ ก็คือแล้วแต่ดวง หากในใจปรารถนาจะคำนับท่านเจ้าสำนักเป็นอาจารย์ แต่กลับบังเอิญเจอเข้ากับช่วงระยะเวลาที่ท่านเจ้าสำนักไม่รับศิษย์ เช่นนั้นก็คงได้แต่ทอดถอนใจด้วยไร้วาสนา

บรรยากาศในห้องเรียนคึกคัก เมิ่งเสวี่ยหลี่แอบถอนหายใจนึกอิจฉาเด็กหนุ่มเหล่านั้น ทว่าเด็กหนุ่มที่ไม่ได้เข้าศึกษาตำราเช้าคนนั้นกลับต่างจากคนอื่นๆ

“อย่าไปฟังที่พวกเขาพูดเลย” เด็กหนุ่มในอาภรณ์ผ้าดิ้นเบ้ปากน้อยๆ หันข้างกระซิบพูดกับเขา “มีศิษย์น้องเปี่ยมพรสวรรค์คนนี้อยู่ การสอบใหญ่ปีนี้ประมุขยอดเขาทั้งห้าต้องมาดูแน่ เทียบกับปีก่อนๆ แค่ผู้อาวุโสว่างงานคนสองคนที่มายังไงก็ดีกว่ามาก เช่นนี้มีแต่จะส่งผลดีกับพวกเรา ไม่มีผลเสีย”

เมิ่งเสวี่ยหลี่สีหน้าสับสน…หานซานหกยอดเขา แต่กลับพูดแค่ห้ายอดเขา ยอดเขาฉางชุนของพวกเขายังอยู่มิใช่หรือไร

เด็กหนุ่มในอาภรณ์ผ้าดิ้นเห็นเขาสวมเสื้อผ้าเครื่องประดับหรูหราดูไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าเป็น ‘ผู้อยู่บนมรรคาเดียวกัน’ ถึงได้ยอมคุยกับเขา

“ศิษย์น้องคนนั้นข้าเห็นแล้ว ก็แค่เด็กขี้โรคกระเสาะกระแสะคนหนึ่ง มีคุณสมบัติเหมือนกันแล้วไง เขาไหนเลยจะเทียบกับจี้เซียวเจินเหรินได้” เด็กหนุ่มพูดอย่างเย่อหยิ่ง “ร้อยปีก่อนทวดข้าเคยสนทนากับอริยกระบี่ อริยกระบี่ยืนอยู่บนก้อนเมฆ ท่วงท่าของเขาเป็นหนึ่งไม่มีสอง…”

เมิ่งเสวี่ยหลี่คิดอยู่ในใจ ร้อยปีก่อนเจ้ายังไม่ทันได้เกิดด้วยซ้ำ พูดจาอย่างกับเห็นได้ด้วยตาตนเอง

ทว่าได้ยินคนกล่าวยกย่องจี้เซียวอยู่ข้างหูเช่นนี้ เขาเองก็อดพยักหน้าติดๆ กันไม่ได้

“อืมๆ”

เด็กหนุ่มอาภรณ์ผ้าดิ้นเห็นเมิ่งเสวี่ยหลี่ตอบรับเช่นนั้น เขาก็ให้รู้สึกว่า ‘วีรบุรุษผู้กล้าคิดอ่านเฉกเดียวกัน’ จึงยิ่งคุยยิ่งติดลม

“บ้านของบรรพบุรุษข้ามียันต์คุ้มเรือนฝีมือของอริยกระบี่ด้วย ชั่วชีวิตของอริยกระบี่ทิ้งภาพวิจิตรอักษรไว้ไม่มาก ขนาดที่หานซานเองก็ยังมีอยู่แค่ภาพเดียวในตำหนักกลางบนยอดเขาจ้งปี้เท่านั้น”

“ใช่ๆ” เมิ่งเสวี่ยหลี่คิดในใจ ถูกแล้ว ขนาดบนยอดเขาฉางชุนก็ยังไม่มี

สุดหล้าเขาเขียวพบพานผู้รู้ใจ เด็กหนุ่มประสานมือกระฉับกระเฉง “เรียนตามตรง ข้าน้อยเหลนของปรมาจารย์หลิงซวี หลานของนักพรตฉงหยวน บุตรชายเจ้าเมืองไป๋ลู่ ว่าที่เจ้าเมืองไป๋ลู่นามอวี๋ฉี่ซู มิทราบสหายผู้นี้ชื่อเรียงเสียงไร”

เมิ่งเสวี่ยหลี่สับสนงุนงง “เจ้าชื่อไป๋…ไป๋อะไรนะ”

“…อวี๋ฉี่ซู”

“สหายอวี๋ ข้าเมิ่งเสวี่ยหลี่”

“ที่แท้เจ้าก็คือเมิ่ง…” จู่ๆ เด็กหนุ่มก็ชะงักค้าง สีหน้ากลับกลายเป็นพิลึกพิลั่น

ชายชราในอาภรณ์สีน้ำตาลยืนมือไพล่หลังอยู่หน้าประตู

เหล่าสานุศิษย์ต่างใบหน้าซีดเผือด ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ ต่างรีบก้มหน้าอ่านหนังสือ ชายชรารูปร่างผอมสูงสายตาดั่งอสุนีบาตกวาดมองไปรอบๆ ช้าๆ ก่อนจะเดินตรงมาทางเมิ่งเสวี่ยหลี่

เมิ่งเสวี่ยหลี่คิด คนผู้นี้คงเป็นอาวุโสผู้สอน

ชายชราก้มมองเขาปราดหนึ่ง พูดตรงไปตรงมาไม่มีทีท่าเกรงอกเกรงใจอันใด

“อาวุโสเมิ่ง ข้ารู้ว่าท่านฐานะสูงส่ง ทว่าเมื่อเข้ามายังห้องเรียนนี้ก็ต้องทำตัวเช่นเดียวกับศิษย์คนอื่นๆ เคารพกฎของวิหารถกสัจธรรม มาถึงที่นี่ตรงเวลา ช้าแม้เพียงเค่อ มิได้ การบ้านต้องส่ง ขาดไม่ได้แม้อักษรเดียว หากทำไม่ได้ก็ขอเชิญท่านกลับยอดเขาฉางชุน ให้เจินเหรินเจ้าสำนักหาผู้มีความสามารถอื่นสอนท่านแทน”

สานุศิษย์ทั้งหลายไม่มีใครกล้าเงยหน้า ทำได้เพียงคอยเงี่ยหูฟังว่าคู่ร่วมบำเพ็ญของอริยกระบี่จะตอบอีกฝ่ายเช่นไร

เมิ่งเสวี่ยหลี่ไม่สนใจคำพูดท่อนหลังของอีกฝ่าย เขาเพียงพยักหน้าตอบ “ได้ท่านอาจารย์”

อาวุโสผู้สอนตะลึงงันเหมือนไม่คาดหมายมาก่อน สีหน้าอ่อนโยนลงกว่าเดิมมาก

“ส่วนเรื่องงานเล็กๆ น้อยๆ อย่างเก็บกวาดห้องเรียน ให้นักพรตน้อยบนยอดเขาของท่านทำแทนก็ได้ ท่านไม่ต้องลงมือเอง”

เมิ่งเสวี่ยหลี่ยังคงพยักหน้า

อาวุโสผู้สอนพึงพอใจ เดินกลับไปด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย ยกชายเสื้อขึ้นนั่งลงบนเก้าอี้หวายที่ตั้งอยู่ชิดผนัง

เขาเรียกศิษย์ขึ้นมาคนหนึ่ง “คัมภีร์เต๋าที่ข้าสอนไปเมื่อวาน ไหนเจ้าลองท่องให้ข้าฟังซิ”

บนผนังขาวสะอ้านมีภาพอักษร ‘เคารพครูบาน้อมนำคำสอน’ เขียนด้วยหมึกเข้มแขวนไว้ แสดงความน่าเกรงขามของอาวุโสผู้สอนคนนี้ออกมาอย่างชัดแจ้ง

ส่วนเด็กหนุ่มสวมอาภรณ์ผ้าดิ้นที่ชื่ออวี๋ฉี่ซูนั้นยังคงมีท่าทางเหม่อลอย เขากระซิบ “เจ้ากับจี้เซียวเจินเหรินเป็น…”

“คู่ร่วมบำเพ็ญ” เมิ่งเสวี่ยหลี่ตอบ

โปรดติดตามตอนต่อไป…