ทดลองอ่าน กระบี่คู่หานซาน เล่มที่ 1 บทที่ 13 #นิยายวาย

บทที่ 13 มรรคาไร้สิ้นสุด

แสงสุดท้ายก่อนตะวันลาลับสาดส่องเข้ามาในห้องเรียน เสียงระฆังดังก้องทั่วผืนป่า

อาวุโสผู้สอนปัดฝุ่นบนอาภรณ์ “เลิกเรียนได้”

เหล่าสานุศิษย์หมอบนอนอยู่ข้างหน้าต่าง ครั้นเห็นอาวุโสผู้สอนเดินจากไปไกล เสียงตะโกนตื่นเต้นดีใจที่อัดอั้นมานานก็พลันดังขึ้น

เมิ่งเสวี่ยหลี่เก็บเครื่องเขียนด้วยสีหน้าราบเรียบ พรุ่งนี้ศิษย์น้องคนใหม่ก็จะมาแล้ว ทุกคนยินดีถึงเพียงนี้เลยหรือ

“คืนนี้เข้าเมืองหรือไม่” อวี๋ฉี่ซูกระเถิบเข้ามากระซิบกระซาบท่าทีลึกลับ “เมืองหานเหมิน หอหงอวิ้นโหลว”

เดิมที่เชิงเขาหานซานมีหมู่บ้านกระจัดกระจายอยู่สองสามแห่ง แต่เพราะสำนักกระบี่หานซานเป็นเหตุ ชาวบ้านทั่วไปกับผู้บำเพ็ญพรตเริ่มรวมกลุ่มกัน นานวันเข้าจึงกลายเป็นเมืองหานเหมิน

เมิ่งเสวี่ยหลี่นิ่งอึ้ง “ไปทำอะไร”

“พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของวิหารถกสัจธรรมไม่มีคาบเรียน ดูท่าทางของทุกคนสิ เหมือนจะกลับไปนั่งสมาธิหรือไร คืนนี้พวกศิษย์น้องห้องข้างๆ ล้วนเชิญแขกไปเล่นไพ่สนทนาดื่มสุราผลไม้แทะเมล็ดแตงที่หอหงอวิ้นโหลว เจ้าจะไปหรือไม่”

ศิษย์น้องอายุน้อยผู้นี้นั่งไม่ติดแล้ว ไม่ว่าการบำเพ็ญเพียรจะจืดชืด อาวุโสผู้สอนจะเข้มงวดสักเพียงใด เขาก็ต้องเค้นเวลาออกมาแสวงหาความสุขให้ได้

พวกเขาสองคนเดินตามคนอื่นๆ ออกจากห้องเรียนไป ย่ำลงบนกรวดหินสีขาวละเอียดผ่านป่าสน

อาทิตย์ยามสายัณห์ทอแสงลอดผ่านกิ่งไม้ใบไม้ลงมา สนเขียวราวกับชุบไว้ด้วยประกายแสงสีแสด

เมิ่งเสวี่ยหลี่ส่ายหน้า “ไม่ล่ะ คืนนี้ข้ายังต้องไปหอเก็บคัมภีร์ ยืมคัมภีร์เต๋าสองเล่มมาอ่าน ทำจิตใจให้สงบ”

“ไม่จริงกระมัง โกรธถึงเพียงนี้เชียว?” อวี๋ฉี่ซูแปลกใจ “เจ้านี่แปลกคนจริงๆ คนข้างนอกด่าว่าเจ้าเสียๆ หายๆ แต่เจ้ากลับบอกอะไรตัวเองได้รับผลประโยชน์ ให้ชาวบ้านตำหนิสักสองสามประโยคไม่เป็นอะไร แต่พอชาวบ้านพูดถึงจี้เซียวเจินเหรินเจ้ากลับทนไม่ได้…” หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง อวี๋ฉี่ซูก็สรุป “ความสัมพันธ์ของพวกเจ้าช่างดีจริงๆ”

เมิ่งเสวี่ยหลี่เนื้อตัวสั่น สีหน้าเย็นชาของจี้เซียวปรากฏขึ้นในสมอง รวมถึงภาพยามพวกเขาพบหน้าค่าตากันเพียงไม่กี่ครั้ง

ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใด หลังหัวเราะแห้งๆ ออกมาสองครั้งเขากลับเสกสรรปั้นคำ “แน่นอน ก็พวกเราเป็นคู่ร่วมบำเพ็ญอยู่ด้วยกันตลอดทุกเช้าค่ำ ความสัมพันธ์ย่อมดีเป็นเรื่องปกติ แม้นไม่เจอข้าวันหนึ่งเขาไหนเลยจะนอนหลับได้! ยิ่งไปกว่านั้นข้าขออะไรเขาล้วนรับปาก คล้อยตามไปเสียทั้งหมด เช่นนั้นข้าย่อมต้อง…”

อวี๋ฉี่ซูรู้สึกสงสัย “ช้าก่อน ขนาดสภาวะเพียรบำเพ็ญของเจินเหรินก็ยังต้องนอนหลับพักผ่อนด้วยหรือ”

เมิ่งเสวี่ยหลี่แอบนึกแย่แล้วอยู่ในใจ เขาได้แต่พูดตะกุกตะกัก “เดิมก็ไม่ต้องหรอก เขา…เขาต้องนอนเป็นเพื่อนข้า คู่ร่วมบำเพ็ญต้องนอนด้วยกันถึงจะหลับสบาย แฮ่ม…ไว้เจ้าโตก่อน ถึงตอนนั้นเจ้าก็จะเข้าใจเอง”

จู่ๆ อวี๋ฉี่ซูก็หน้าแดง สองตาเบิกกว้าง “ข้าเข้าใจ!”

จากขัดเขินกลับกลายเป็นโมโห อวี๋ฉี่ซูวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

เมิ่งเสวี่ยหลี่รู้สึกสนุกที่ได้แกล้งเด็กหนุ่มไร้เดียงสา เขาครวญเพลงพลางเดินตรงไปยังหอเก็บคัมภีร์ด้วยท่าทีเริงร่า