ทดลองอ่าน กระบี่คู่หานซาน เล่มที่ 1 บทที่ 13 #นิยายวาย

หลังจากผ่านไปเป็นนาน คำกล่าวล้อเล่นสองสามประโยคนั้นก็กลับกลายเป็นกรรมตามสนอง ทุกครั้งที่หวนนึกกลับไป เขาก็มักอยากย้อนเวลาไปบีบคอตัวเองทุกที

“ศิษย์น้องเซียว เป็นอะไรไป”

บนเส้นทางคดเคี้ยวเล็กๆ อีกเส้นคือสานุศิษย์ห้องสี่กลุ่มหนึ่ง

ที่อยู่กลางฝูงชนคือเด็กหนุ่มผ่ายผอมใบหน้าซีดขาว ครั้นเขาหยุดชะงักเท้า คนอื่นๆ ก็พากันหยุดเดิน สีหน้ากระวนกระวายขึ้นมาทันที

หนึ่งในนั้นหันมองไปตามสายตาของเด็กหนุ่ม “ตรงนั้นมีความเคลื่อนไหวอะไร”

พวกเขามองหน้ากันไปมา

หลังจากอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง พวกเขาเริ่มเข้าใจนิสัยของศิษย์น้องเซียวอยู่เลาๆ แม้อีกฝ่ายจะแลดูเย็นชาพูดน้อย ทว่าหากมีคำถามอันใดใคร่ขอคำชี้แนะ เขาล้วนยินดีอธิบายให้ฟังด้วยความอดทน พรุ่งนี้สหายร่วมชั้นเรียนคนนี้ก็จะย้ายไปห้องหนึ่งแล้ว วันหน้าไหนเลยจะตามไปขอคำชี้แนะจากชาวบ้านได้อีก

ดังนั้นคืนนี้พวกเขาจึงตัดสินใจทิ้งวันหยุด เชิญอีกฝ่ายไปช่วยพวกเขาคลี่คลายข้อสงสัยที่หอเก็บคัมภีร์

แต่หากศิษย์น้องเซียวเปลี่ยนความตั้งใจ จู่ๆ นึกอยากลงเขาไปดื่มกินแสวงหาความสำราญ เช่นนั้นพวกเขาจะไปหรือไม่ไป?

จี้เซียวส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”

เขานึกไม่ถึงว่าคู่ร่วมบำเพ็ญแต่ในนามของตนจะโกหกเป็นนิสัยเช่นนี้

เมื่อวานมี ‘คำสั่งเสียของจี้เซียว’ วันนี้มี ‘นอนไม่หลับ’ พรุ่งนี้จะมีคำพูดอันใด

วาจาโป้ปดเช่นนี้หลอกได้ก็แต่สานุศิษย์รุ่นเยาว์เท่านั้น หากเป็นผู้อื่นไม่แคล้วต้องถูกเปิดโปงต่อหน้าแน่

คู่ร่วมบำเพ็ญทั่วไปอยู่กันเช่นไร

ก็เหมือนอย่างปรมาจารย์ชิงเหอแห่งสำนักซงเฟิงกู่กับเทพธิดาจิ้งเวยแห่งสำนักสยาซาน ทั้งสองร่วมบำเพ็ญเพียรนานนับร้อยปี ยามมีภัยต่างร่วมต่อต้านศัตรู ยามปกติต่างแยกพำนักอยู่กันคนละสำนัก ต่างฝ่ายต่างบำเพ็ญเพียร

ชีวิตยืนยาว มรรคาไร้สิ้นสุด

สูงสุดสว่างสุดไม่พ้นตะวันจันทรา ชิดใกล้ไกลห่างสุดไม่พ้นคู่สามีภรรยา

แต่แม้จี้เซียวจะได้ยินเมิ่งเสวี่ยหลี่หลอกลวงผู้คนเช่นนั้น เขากลับไม่นึกโมโห รู้สึกเพียงขบขันเท่านั้น

“เจ้าตัวน้อยขี้ปด”

โปรดติดตามตอนต่อไป…