ทดลองอ่าน กระบี่คู่หานซาน เล่มที่ 1 บทที่ 15 #นิยายวาย

เดิมจี้เซียวไม่คิดปรากฏกาย

เขาเห็นเมิ่งเสวี่ยหลี่ทำท่าเจ้าเล่ห์ก็รู้แล้วว่าสานุศิษย์เหล่านั้นกำลังเคราะห์ร้าย ด้วยเกรงว่าคู่ร่วมบำเพ็ญจะก่อเหตุขึ้นจึงได้แต่เข้าไปขวางไว้

จี้เซียวกลับหานซานอีกครา เดินหมากท่ามกลางภยันตรายใหญ่หลวง

บางครั้งแม้จะหลบซ้ายซ่อนขวา พยายามหลีกเร้นอย่างสุดความสามารถแต่กลับมิอาจหลบพ้นตาข่ายสวรรค์ ตรงกันข้ามยิ่งชื่อเสียงโด่งดังยิ่งตกเป็นที่สนใจมากเท่าใด บางทีกลับอาจปลอดภัยยิ่งกว่า

ก่อนหน้านี้ตอนกายธรรมถูกทำลาย ศัตรูอยู่ในที่ลับเขาอยู่ในที่แจ้ง แต่ยามนี้เขาอยู่ในที่ลับ ไม่เร็วก็ช้าคนที่วางแผนเอาชีวิตเขาย่อมต้องเผยโฉมออกมาให้เห็น

สามารถลงมือวางแผนสังหารกลาง ‘แดนนอกพิภพ’ ได้เช่นนี้ จังหวะโอกาสทุกสิ่งล้วนต้องมีการเตรียมการพร้อมสรรพ ฝ่ายตรงข้ามต้องมีความอดทนไม่ธรรมดา เพียรบำเพ็ญสูงส่ง ล่วงรู้เจตนารมณ์สวรรค์ได้ทะลุปรุโปร่งแม่นยำ

เรื่องที่ตนถือกำเนิดขึ้นในร่างใหม่ ยิ่งมีคนรู้มากเท่าใดก็ยิ่งอันตรายมากเท่านั้น ไม่ว่าจะระแวดระวังสักเท่าใดก็ยากที่จะปิดบังร่องรอย จี้เซียวไม่อยากดึงผู้อื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง ทำให้ผู้บริสุทธิ์เหล่านั้นต้องพลอยตกอยู่ในอันตรายไปด้วย

เห็นสำนักสุขสงบ เมิ่งเสวี่ยหลี่ยังคงพำนักใช้ชีวิตอยู่บนยอดเขาฉางชุนได้อย่างปราศจากความกังวล ซ้ำยังคบหาสหายใหม่เช่นนี้เขาก็วางใจ

ยามนั้นเขาทุ่มเทแรงกายแรงใจไปกับการสร้างยอดเขาฉางชุนไม่ใช่น้อย

ค่ายเวทขนาดใหญ่ที่มีสภาพอากาศอบอุ่นตลอดปี ฝืนขัดกับการผันแปรของฤดูกาลซึ่งประมุขแดนสรวงเป็นคนออกแบบ ส่วนศิลาศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้รักษาค่ายเวทให้ดำรงอยู่ตลอดกาลนั้นก็มาจากเหมืองส่วนตัวของจี้เซียว ซ้ำยังต้องใช้อาวุธวิเศษอันดับหนึ่ง…อุษาไร้เขตขัณฑ์สะกดไว้อีกชั้น

เจ้าสำนักเจี้ยนเวยเจินเหรินเป็นคนแรกที่ไม่เห็นด้วย ‘คนที่เจ้าพากลับมา แท้แล้วมีความเป็นไปเป็นมาเช่นไรกันแน่’

จี้เซียวคิด ก็แค่ ‘เด็กไร้บ้าน ทนหนาวไม่ได้’ ต้องการเตาเล็กๆ เตาหนึ่งเท่านั้น

ประมุขยอดเขาคนอื่นๆ รู้สึกว่าจี้เซียวถูกล่อลวงเข้าให้แล้ว

‘หากเจ้ามีใจอยากรับเขาไว้ใช้เป็นคู่เกื้อหนุน เช่นนั้นให้เขาพำนักอยู่ที่เรือนพำนักของเจ้าก็ได้ สร้างเรื่องยุ่งยากวุ่นวายมากมายเช่นนี้รังแต่จะส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของเจ้า’

‘ ‘ค่ายเวทฉางชุนนิรันดร์’ ชื่อฟังดูโง่เขลามัวเมายิ่ง’

‘ในเมื่อทนเหน็บหนาวมิได้ เจ้าก็สร้างเรือนพำนักที่เชิงเขาไว้ให้เขาสักหลัง มีเวลาว่างค่อยแวะไปเยี่ยมเยียน หนทางมิใช่มีอยู่มากมายหรือไร’

จี้เซียวส่ายหน้า ‘มิใช่คู่เกื้อหนุน เขาเพียงต้องการติดตามข้าเท่านั้น’ จี้เซียวได้แต่คิดในใจ เรือนพำนักของข้าคับแคบเกินไป อสูรตนนี้ไม่ชอบอยู่นิ่ง ไหนเลยจะทนอยู่ในพื้นที่เล็กแคบได้

ประมุขยอดเขาทั้งห้าต่างมีสีหน้าเคลือบแคลงสงสัย

จี้เซียวไม่สนว่าผู้อื่นจะคิดต่อตนเองเช่นไร ทว่าเขาไม่ปรารถนาจะเห็นเมิ่งเสวี่ยหลี่ถูกครหานินทาว่าได้รับการเอ็นดูเป็นพิเศษ

เขาถามเมิ่งเสวี่ยหลี่ ‘เจ้ายินดีตกลงทำพันธสัญญาคู่ร่วมบำเพ็ญกับข้าหรือไม่’

เมิ่งเสวี่ยหลี่ไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาพยักหน้าทันที ‘ได้ทั้งนั้น แล้วแต่ท่าน’

ตอนอ้อนวอนขอให้จี้เซียวช่วยชีวิต เขาตกลงยินดีทำพันธสัญญาสัตว์อสูรกับอีกฝ่ายก่อนแล้ว ยามนี้เมื่อรอดตายมาได้ เขาไหนเลยจะมีหน้าต่อรองอันใดอีก

ทว่าต่อมาเขาถึงพบว่าพันธสัญญานี้ไม่มีค่าอันใดแม้แต่น้อย เขากับจี้เซียวไม่มีสัมพันธ์นายบ่าว หนำซ้ำอีกฝ่ายยังไม่เคยคิดใช้พันธสัญญาบังคับตน ตรงกันข้ามหลังเชื่อมวาสนาต่อกัน เขาต่างหากที่เหมือนจะเป็นฝ่ายเอาเปรียบชาวบ้าน

เมิ่งเสวี่ยหลี่ครุ่นคิดไม่เข้าใจ ได้แต่เดินไปถามจี้เซียวว่าเพราะเหตุใด

จี้เซียวตอบเพียง ‘ตามทำนองคลองธรรม’

เมิ่งเสวี่ยหลี่พยักหน้าคล้ายเข้าใจคล้ายไม่เข้าใจ เป็นมนุษย์ช่างซับซ้อนยิ่งนัก เพียงพอนเทียบไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

โปรดติดตามตอนต่อไป…