ทดลองอ่าน กระบี่คู่หานซาน เล่มที่ 1 บทที่ 18 #นิยายวาย

บทที่ 18 จันทร์เสี้ยวลมรุ่งอรุณ

เจินเหรินเจ้าสำนักกล่าว “ขอประมุขแดนสรวงอธิบายให้ชัดเจนด้วย”

หูซื่อยิ้ม “ไม่เข้าใจหรือ เช่นนั้นก็ปล่อยไปตามยถากรรมเถอะ”

ฟ้ายามนี้ยังไม่กระจ่าง แสงสีฟ้าหม่นนอกหน้าต่างฉลุลายลอดผ่านเข้ามาภายใน ควันจากเทียนโคมเตากำยานลอยละล่อง

เขาเดินตรงไปยังเด็กหนุ่มรูปร่างผ่ายผอมที่นั่งนิ่งอยู่บนเบาะ พินิจพิจารณาดูใบหน้าของอีกฝ่าย

“หากไม่คุ้นชินที่จะพำนักอยู่ที่หานซาน เช่นนั้นก็มาหาข้าที่มหรรณพแดนสรวง”

เด็กหนุ่มไม่แสดงท่าทีต่ำต้อย ไม่วางตนโอหัง “ประมุขแดนสรวงเมตตาใหญ่หลวง ข้าน้อยมิกล้ารับไว้”

หูซื่อคลุมร่างไว้ใต้อาภรณ์ยาวตัวนอกหลวมๆ สีขาว ทว่าเสื้อตัวในกลับแดงเข้มสดใส ทุกจังหวะย่างก้าวเผยให้เห็นถึงเท้าเปลือยเปล่าขาวสล้างราวกับบัวแดงผลิบานยามราตรี แลดูเอ้อระเหยสูงส่ง

เห็นอีกฝ่ายกล้าล่อลวงคนต่อหน้า ประมุขยอดเขาหลิวหลันก็เอ่ยวาจาน้ำเสียงเย็นชา “จะหาท่านเพื่อการใด เปลี่ยนไปปฏิบัติ ‘เมถุนธรรม’ กระนั้นหรือ”

หูซื่อพูดอย่างจริงจัง “หากเขายินดี แน่นอนว่าย่อมทำได้ มรรคาสามพัน เป้าหมายล้วนหนึ่งเดียว วิถีอันใดล้วนดีงาม กระบี่มีประโยชน์ของมัน เมถุนเองก็เช่นกัน”

เพราะศิษย์หนุ่มยังอยู่ เจินเหรินเจ้าสำนักจึงไม่ปรารถนาให้พวกเขาพูดคุยเรื่องนี้ต่อ เขานำพาทุกคนลุกขึ้นแสดงคารวะขอตัวลา “ครานี้ขอบคุณประมุขแดนสรวงยิ่งนัก”

หูซื่อโบกมือไม่ใส่ใจ “แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น หาต้องขอบคุณอันใดไม่ ชุนสุ่ย ชิวกวง ส่งแขกแทนข้าด้วย”

หลังม่านโปร่ง โฉมสะคราญสองนางขานรับเสียงเจื้อยแจ้ว

ประมุขยอดเขาทั้งหลายต่างราวกับนึกย้อนถึงความทรงจำย่ำแย่อะไรบางอย่างได้พร้อมกัน จู่ๆ ใบหน้าของพวกเขาก็พลันซีดเผือด

เจ้าสำนักพูดติดๆ ขัดๆ “ไม่จำเป็นๆ! ถิงอวิ๋น พวกเราไป”

ผู้แข็งแกร่งแห่งหานซานทั้งหลายต่างรีบกล่าวอำลา ท่าทางไม่ต่างอันใดกับบัณฑิตบ้านนอกที่เตลิดหนีออกจากหอคณิกา

เมื่อพ้นจากเรือล่องเมฆา กระบี่เหินเวหาทั้งห้าเล่มก็วาดผ่านฟากฟ้า ลำแสงหลายสายพุ่งตรงไปยังเขายอดประมุขรวดเร็วราวกับพายุไม่ต่างอันใดกับอสุนีบาต

“หลายปีมานี้หูซื่อทำตัวกำเริบเสิบสานมากขึ้นทุกที” เจินเหรินเจ้าสำนักถอนหายใจ

ประมุขยอดเขาจื่อเยียนสะท้อนใจยิ่งยวด “พบหน้าเขาคราหนึ่งอายุสั้นไปสิบปี เหน็ดเหนื่อยยิ่งกว่าประลองเวทเสียอีก”

ประมุขยอดเขาเยวี่ยเชวียเอ่ยขึ้น “ข้าไม่เข้าใจจริงๆ เหตุใดจี้เซียวถึงทนเขาได้”

จี้เซียวคิด ต่อหน้าข้าศิษย์พี่วางตนสำรวมยิ่ง ด้วยกลัวว่าข้าจะทำร้ายเหล่าโฉมสะคราญของเขาเข้าน่ะสิ

ตั้งแต่เริ่มจนจบจี้เซียวไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ให้เขานั่งเขาก็นั่ง ให้เขาเดินเขาก็เดิน ไม่ว่าผู้ใดก็ล้วนรู้สึกว่าเขาเป็นศิษย์นอกที่อยู่ในกฎระเบียบรู้จักมารยาทยิ่งยวด

หูซื่อไม่แสดงอาการสงสัย คำว่า ‘ศิษย์น้อง’ นั้นมิได้ทำไปเพื่อแกล้งเขาแต่จงใจแกล้งหานซาน น้ำเสียงยามเปล่งวาจา หากมีประมุขยอดเขาหานซานคนใดแสดงท่าทีผิดปกติออกมา หูซื่อย่อมรู้ได้ทันทีว่าจี้เซียวยังไม่ตาย

เพราะหากจี้เซียวยังมีชีวิตอยู่ เขาย่อมต้องส่งข่าวบอกทางสำนักอย่างลับๆ ผู้ยิ่งใหญ่ในโลกผู้บำเพ็ญพรตทุกคนล้วนคิดเช่นนี้ รวมถึงศิษย์พี่ของจี้เซียว