ทดลองอ่าน ตื่นมารับภารกิจพิชิตหัวใจคุณสามี เล่ม 1 บทที่ 15-16 #นิยายวาย

ทดลองอ่านเรื่อง  ตื่นมารับภารกิจพิชิตหัวใจคุณสามี เล่ม 1

ผู้เขียน :  ลวี่เหยี่ยเชียนเฮ่อ (绿野千鹤)

แปลโดย :  qMondae

ผลงานเรื่อง : 再少年 (Zai Shao Nian)

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – – 

Trigger Warning

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน

ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ

เนื้อหามีประเด็นอ่อนไหวเกี่ยวกับความรุนแรง ซึ่งอาจส่งผลกระทบทางจิตใจ

สำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

บทที่ 15

วันรุ่ง

สุดท้ายลู่อวี๋ก็ตกลงยอมมาเจอกับจ้าวเยียนชิง เพราะว่าอีกฝ่ายจะคุยเรื่องเกี่ยวกับหมิงเยี่ยน

ตอนนี้เขารู้ข้อมูลน้อยเกินไป หมิงเยี่ยนยังไม่ยอมเล่าให้เขาฟังอีก ต่อให้จะเป็นคำพูดท้าทายจากปากซีเหมินชิง เขาก็อยากฟังดูสักหน่อย ดูว่าจะสามารถกลั่นกรองอะไรที่มีประโยชน์ออกมาได้หรือเปล่า

ไม่รอให้ลู่อวี๋พับผ้าห่มเตรียมตัวทำมื้อเช้าแห่งความรักให้ภรรยา หมิงเยี่ยนก็แต่งตัวครบชุดเตรียมพร้อมออกไปทำงานแล้ว

“ทำไมออกเช้าขนาดนี้ล่ะ” ลู่อวี๋หิ้วผ้าห่ม มองนาฬิกาบนผนัง

“วันนี้มีธุระต้องทำเยอะนิดหน่อย จะไปกินมื้อเช้าที่บริษัทเลย” หมิงเยี่ยนเดินพลางผูกเนกไทไปพลาง

ลู่อวี๋เลยได้แต่ต้องวางผ้าห่มลง วิ่งบึ่งไปห้องเปลี่ยนชุด “ขอแป๊บเดียว”

หมิงเยี่ยนชะงัก เหมือนนึกอะไรขึ้นได้จึงเอ่ยถาม “วันนี้นายมีงานอะไร”

ลู่อวี๋แปรงฟันพลางเปิดตารางงานที่เสี่ยวเจียงส่งมาให้ วันนี้ไม่มีธุระอะไร เขาแค่ต้องเอาแผนการปรับแก้ให้เหล่าหยาง ส่วนภารกิจอื่นก็คืออ่านหนังสือต่อให้ครบโควตาหกแสนคำสำหรับวันนี้

หมิงเยี่ยนพยักหน้า “งั้นวันนี้ไม่ต้องเข้าบริษัทแล้ว ทำงานที่บ้านเถอะ ประหยัดเวลา”

ลู่อวี๋รีบบ้วนน้ำล้างปาก วิ่งไปที่โถงทางเข้า ดึงชายเสื้อของหมิงเยี่ยน “พี่รำคาญผมเหรอ ผมรับรองว่าจะไม่รบกวนพี่ตอนทำงานเลย”

หมิงเยี่ยนหน่ายใจ “วันนี้มีประชุมทีมอาร์ต ต้องประชุมยาวทั้งวัน ไม่มีเวลาเล่นเป็นเพื่อนนายหรอกนะ” วันไลฟ์ใกล้เข้ามาทุกที ไม่ใช่แค่ทีมอาร์ตที่ต้องเคลียร์งานอันหนักหน่วง แต่ยังมีธุระอีกมากมายหลายอย่างที่จะต้องประสานงานอีก ตรงส่วนนี้ก็รวมไปถึงงานที่เดิมเป็นหน้าที่ของลู่อวี๋ด้วย ซึ่งตอนนี้มีแค่เขาคนเดียวที่ทำได้

แต่ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอกเรื่องนี้กับลู่เสี่ยวอวี๋ แค่เขาสามารถอ่านสี่ล้านตัวอักษรจบภายในเจ็ดวันได้ก็รู้สึกขอบคุณฟ้าดินแล้ว

“หึ ผมว่าแล้ว” ลู่อวี๋เบะปากฟ้องร้อง “เมื่อคืนยังเรียกเค้าตัวน้อยอยู่เลย ทำไมวันนี้ถึงไล่เค้าแล้วล่ะ”

หมิงเยี่ยนงอนิ้วดีดหน้าผากเขา “ตั้งใจทำงาน ไม่งั้นอาทิตย์หน้าอย่าว่าแต่ตัวน้อยเลย บริษัทน้อยๆ ของนายก็ไม่เหลือแน่”

ลู่อวี๋กุมหัว สบถสาบานออกมา “วางใจครับ ไม่มีทางแน่นอน ผมจะปั้นบริษัทให้เติบโตเป็นบริษัทใหญ่กว่าหมิงรื่อวอตช์อินดัสทรีได้แน่ ให้พ่อพี่ยอมรับการแต่งงานของเรา!”

ได้ยินคำว่าหมิงรื่อวอตช์อินดัสทรีแล้วหมิงเยี่ยนก็ชะงักไปเล็กน้อย “หมิงรื่อวอตช์อินดัสทรีอยู่มาเป็นร้อยปีแล้วนะ…”

ความหมายในคำพูดคือ ‘คนชื่อลู่อวี๋อย่าได้คิดไปเทียบกับวัตถุโบราณนับร้อยปีนั่นเลย’

ลู่อวี๋โบกมือปัด “ไม่เป็นไร บริษัทเราก็อยู่ถึงร้อยปีได้ รอให้พ่อพี่อายุร้อยห้าสิบแล้วค่อยเชิญเขามาพูดสุนทรพจน์ครบรอบร้อยปี”

หมิงเยี่ยนถูกเขาพูดจี้เส้นอีกแล้ว สองมือจับแก้มของเขามาดึง พ่อใครจะอยู่ได้ถึงร้อยห้าสิบปีบ้างล่ะ เจ้าเด็กบ้านี่อ้าปากก็เอาใหญ่เลยนะ

ลู่อวี๋ถูกมือนุ่มนิ่มกุมหน้า นิ้วเรียวยาวนั้นสอดตรงหูเขาพอดี ความวาบหวามแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัวอย่างต่อเนื่อง ทำให้ทั้งเนื้อทั้งตัวเขารู้สึกมึนเมา “จังหวะแบบนี้ ไม่ใช่ว่าควรจูบผมเหรอ”

หมิงเยี่ยนมองใบหน้าที่ถูกเขากุม ที่จริงแล้วใบหน้านี้หล่อเหลามาก แต่ไม่ได้ออกไปตากแดดนาน ตัวจึงขาวจนจะมองทะลุได้อยู่รอมร่อแล้ว โชคดีที่เดี๋ยวนี้ไม่มีใต้ตาดำ ทำให้ดูสวยงามกว่าเดิมไม่น้อย ถ้าเกิดว่าเอาเด็กน้อยตัวอวบอ้วนเหมือนเมื่อก่อนกลับมาได้ก็ต้องน่ารักมากแน่นอน

เขาบีบแก้มที่ไม่มีเนื้อเลยหนึ่งที “คิดอะไรของนาย”

ตอนนี้พวกเขาเป็นแค่พาร์ตเนอร์ทางธุรกิจ มาจงมาจูบอะไร เกือบจะหลงกลเจ้าเด็กนี่แล้วสิ

ลู่อวี๋พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ “ทำไมล่ะ พี่บอกว่าสมัยเรียนก็เคยคบกับผมนี่ งั้นก็แปลว่าช่วงเวลานั้นพวกเราคบกันอย่างคนรัก ตอนนี้ผมก็คือลู่เสี่ยวอวี๋สมัยเรียนมหา’ลัย เทียบบัญญัติไตรยางศ์แล้วพวกเราตอนนี้ก็ถือว่าเป็นคนรักกันอยู่”

คนรัก ก็ต้องมีสิทธิ์ได้รับคิสๆ สักหนึ่งทีตอนที่ถูกกุมใบหน้าสิ

หมิงเยี่ยนปล่อยเขา ส่ายหน้าแล้วหลุดหัวเราะ “คนสอนคณิตให้นายเป็นอาจารย์สายภาษาหรือไง”

สุดท้ายลู่อวี๋ก็ไม่สามารถใช้ตรรกะของอาจารย์สายภาษามาหลอกรับจูบไปได้ เขาทำแซนด์วิชพร้อมบ่นงุ้งงิ้งก่อนจะคาบไปห้องทำงาน

ลู่อวี๋อ่านหนังสือครู่หนึ่ง แล้วหัวก็หวนนึกถึงท่ากุมใบหน้าพิฆาตหัวใจเมื่อเช้านี้ เขาอิ่มอกอิ่มใจจนส่ายหัวออกมา

เขาดึงกระดาษ A4 ออกมาหนึ่งแผ่น วาดเส้นไทม์ไลน์ลงบนกระดาษ

ตอนที่พวกเขาสองคนรู้จักกัน เขาอยู่ปีสอง หมิงเยี่ยนเรียนปีสาม ด้วยความสามารถของเขา จะตามจีบติดภายในหนึ่งปีไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ก่อนหน้านี้หมิงเยี่ยนเคยพูดกับลู่ตงตงที่อยู่ในเครื่องจำลองอยู่ว่าตอนไปเรียนต่างประเทศ งั้นก็แสดงว่าหลังหมิงเยี่ยนเรียนจบก็อาจจะไปศึกษาระดับสูงต่อที่ต่างประเทศ

งั้นก็คบกันอย่างน้อยหนึ่งปี

ส่วนหลังจากนั้นเขาก็ไม่รู้แล้ว ลู่ต้าอวี๋เหมือนจะไม่ได้ตามไปต่างประเทศด้วย คบกันทางไกลก็ไม่รู้จะคบกันได้นานแค่ไหน

จากนั้นลู่อวี๋ก็ก่อตั้งเฉินอวี๋เทคโนโลยีเมื่อห้าปีก่อน แล้วหมิงเยี่ยนก็มาเข้าร่วมตอนสามปีก่อน

ลู่อวี๋มองเส้นไทม์ไลน์ด้านหลังพลางเกาหัว

กล่าวกันตามหลักหลังจากหมิงเยี่ยนเรียนจบแล้วก็น่าจะไปรับช่วงต่อธุรกิจครอบครัวสิ ทำไมถึงได้มาขลุกอยู่กับบริษัทสตาร์ตอัพกับเขาล่ะ

หมิงรื่อวอตช์อินดัสทรีเป็นกิจการของตระกูลที่สืบทอดกันมานับร้อยปี ในอดีตใช้ชื่อว่า ‘หมิงรื่อวอตช์สโตร์’ แรกเริ่มเดิมทีแล้วเป็นบริษัทต่างชาติที่จัดจำหน่ายนาฬิกาแบรนด์ต่างประเทศ จากนั้นก็เปลี่ยนมาผลิตเอง ช่วงร้อยปีมานี้มีขึ้นมีลง สุดท้ายก็กลายมาเป็นผู้ผลิตนาฬิกาชั้นนำของประเทศ

เมื่อก่อนมีสโลแกนในโฆษณาบนทีวีที่ดังไปทั่วบ้านทั่วเมืองว่า ‘วันรุ่งและวันรุ่ง อีกกี่วันรุ่งถึงจะสิ้นสุด จงใช้เวลาอย่างรู้คุณค่าสิ’*

วลีนี้เคยถูกดาราดังในแต่ละยุคท่องมาก่อน แค่นี้ก็พอให้เห็นแล้วว่ากิจการของตระกูลหมิงเยี่ยนใหญ่โตแค่ไหน แล้วเขายังเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลด้วย

“หมิงเยี่ยนต้องชอบลู่ต้าอวี๋อยู่แน่ๆ” ลู่อวี๋ปักความเห็น เขาต่อยใส่รูปลู่ต้าอวี๋ไปหนึ่งทีด้วยความไม่ได้ดั่งใจ ไอ้หมอนี่ใจไม่สู้เอาซะเลย สามปีแล้วก็ยังย่ำอยู่ที่เดิมเนี่ยนะ!

เมื่อนึกถึงหมิงรื่อวอตช์อินดัสทรี ลู่อวี๋ก็มานั่งใคร่ครวญว่าควรจะแทรกโฆษณาของพ่อตาในไลฟ์อาทิตย์หน้าสักหน่อยดีไหม จะได้ทำคะแนนเพิ่มด้วย

ว่าแล้วก็ลงมือ ลู่อวี๋เปิดคอมฯ ค้นหาหมิงรื่อวอตช์อินดัสทรีก็แน่ใจแล้วว่าสโลแกนโฆษณาในปัจจุบันยังไม่เปลี่ยน

เขากดค้นหา ข่าวเกี่ยวกับหมิงรื่อวอตช์อินดัสทรีก็เด้งออกมาเป็นแพ ลู่อวี๋อึ้งเบาๆ

‘หมิงรื่อวอตช์อินดัสทรีปฏิเสธข้อเสนอซื้อกิจการจาก RZ Group’

‘หมิงรื่อวอตช์อินดัสทรีถูกกดดันอย่างต่อเนื่องจากทุนต่างชาติ ส่งผลกระทบต่อธุรกิจอย่างหนัก’

‘หมิงรื่อวอตช์อินดัสทรีปล่อยหุ้นกู้เพื่อรักษาการดำเนินงาน ประธานบริษัท ‘หมิงจือกู้’ ประกาศกร้าวว่าไม่มีวันยอมจำนน’

‘หมิงรื่อวอตช์อินดัสทรี เผชิญวิกฤตหนี้สิน ทายาทหนุ่ม ‘หมิงเยี่ยน’ กลับประเทศเพื่อเข้ากุมบังเหียน…’

ข่าวพวกนี้เป็นข่าวเมื่อห้าปีที่แล้วทั้งนั้น จากนั้นก็ไม่มีข่าวใดๆ เกี่ยวกับหมิงรื่อวอตช์อินดัสทรีอีกเลย จะมีก็แต่ข่าวเกี่ยวกับหมิงเยี่ยนเล็กน้อยเท่านั้น

ลู่อวี๋เหม่อไปครู่ใหญ่ ยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองหนึ่งทีดังเพียะเสนาะหู เขาไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง เมื่อเช้ายังแซวอยู่เลยว่าจะเติบโตเป็นบริษัทใหญ่อย่างหมิงรื่อวอตช์อินดัสทรีให้ได้ต่อหน้าหมิงเยี่ยน

“ไม่ใช่แค่ลู่ต้าอวี๋แล้วล่ะที่เป็นไอ้เฮงซวย ฉันเองก็เป็นไอ้เฮงซวยเหมือนกัน”

เขานั่งไม่ติดอีกต่อไป คว้าลู่ตงตงมาสวมที่ข้อมือ สวมหูฟัง แล้วออกจากบ้านทันที

ลู่อวี๋เดินพลางฟัง ‘ทะลวงหมาป่าสวรรค์’ ความเร็วสามเท่าไปด้วย เขามุ่งตรงไปยังหมิงรื่อวอตช์อินดัสทรีที่อยู่ใจกลางเมือง หูฟังตัดเสียงรบกวนหลังผ่านนวัตกรรมมา ตอนนี้สวมแค่ข้างเดียวก็สามารถได้ยินเสียงชัดเจน เขาทำสองอย่างพร้อมกัน ไม่ช้าก็เดินมาถึงถนนย่านการค้า

ตึกที่ตั้งอยู่ใจกลางถนนย่านการค้าคือหมิงรื่อวอตช์สโตร์ เป็นร้านเก่าแก่ที่เปิดอยู่ตรงนี้มาตั้งแต่หนึ่งร้อยปีก่อน เป็นร้านหลักของหมิงรื่อวอตช์อินดัสทรี ตึกรามรอบข้างล้วนแล้วแต่เป็นสถาปัตยกรรมสไตล์ศตวรรษก่อน ตึกบริษัทการค้าต่างประเทศที่สร้างจากหินสีเทาขาวสลักลวดลาย แขวนป้ายตัวอักษรจีนแนวตั้งแบบดั้งเดิมที่สืบทอดมาเป็นร้อยปี ป่าวประกาศถึงความรุ่งโรจน์ที่ดำเนินมาต่อเนื่องตั้งแต่ร้อยปีก่อนจวบจนปัจจุบัน

พนักงานในร้านยืนหงอยเหงาอยู่ด้านหลังตู้โชว์กระจก เมื่อเห็นลู่อวี๋เดินเข้ามาก็ราวกับมองเห็นสัตว์หายากอะไรทำนองนั้น พูดเสียงไร้ชีวิตชีวา “คุณผู้ชาย ตามหานาฬิกาข้อมือใช่ไหมคะ รุ่นใหม่เหมาะกับการสวมมือขวา ไม่เป็นอุปสรรคในการใช้งานสมองอัจฉริยะของคุณผู้ชายแน่นอนค่ะ”

ลู่อวี๋พลันเข้าใจทุกอย่าง หมิงรื่อวอตช์อินดัสทรีไม่ใช่แค่ได้รับการบีบคั้นจากทุนต่างชาติ แต่ยังถูกผลกระทบจากการมาของสมองอัจฉริยะโจมตีด้วย ตอนนี้เกรงว่าคงกำลังปากกัดตีนถีบอยู่

ลู่อวี๋หยิบเรือนหนึ่งขึ้นมาเทียบกับข้อมือขวา รู้สึกหน่ายใจเล็กน้อย คนทั่วไปไม่มีทางสวมนาฬิกาข้อมือที่ข้อมือขวาแล้วสวมสมองอัจฉริยะที่ข้อมือซ้ายหรอก เพราะมันจะทำให้ดูโง่เง่ามาก

“เอ๋?” เสียงคุ้นหูดังขึ้น ลู่อวี๋หันหน้าไปเห็นจ้าวเยียนชิงที่นัดกินข้าว ‘ง่ายๆ’*

จ้าวเยียนชิงอึ้งมาก

“ผมกำลังอยากจะซื้อนาฬิกาหมิงรื่อสักเรือนพอดี จะได้เตือนคุณให้ดูสถานการณ์ของหมิงรื่อด้วย ไม่คิดว่าคุณจะมาก่อน พอดีเลย ตอนเที่ยงไม่ต้องเลี้ยงข้าวคุณแล้ว คุยที่นี่เลยแล้วกัน” เขาพูดพลางหยิบนาฬิกาข้อมือในมือลู่อวี๋ขึ้นมามองเวลา แล้วเชิดคางเบาๆ “ตอนนี้คุณมีเวลาคุยกับผมยี่สิบนาที”

ลู่อวี๋ฉุนจนแค่นหัวเราะ “ประธานซีเหมิน ปกติคุณไม่มีเพื่อนเลยเหรอ คุณนัดผมออกมา แต่มากำหนดเวลาผมยี่สิบนาทีเนี่ยนะ น่ารังเกียจจริงๆ”

จ้าวเยียนชิงยิ้มเย็น “เวลาของผมมีค่ามาก ไม่เหมือนคุณหรอก ว่างจนออกมาเดินช็อปปิ้งได้”

พนักงานมองเขาแกว่งนาฬิกาสีทองเรือนนั้นไปมาจึงกังวลอย่างมาก ยื่นสองมือไปรองข้างใต้ ก่อนเอ่ยแทรกในเวลาพอเหมาะพอดี “คุณชายซีเหมิน ต้องการให้ฉันห่อนาฬิกาเรือนนี้ให้เลยไหมคะ”

“เอ่อ ห่อเลย…” จ้าวเยียนชิงยังไม่ทันว่าจบ พลันเลือดขึ้นหน้า “ใครบอกเธอว่าฉันคือคุณชายซีเหมิน!”

* พรุ่งนี้ ในภาษาจีนคือคำว่าหมิงรื่อ (明日) ซึ่งเป็นคำเดียวกับ ‘หมิงรื่อ’ ในหมิงรื่อวอตช์อินดัสทรี

* ง่ายๆ ในภาษาจีนสามารถแปลได้ว่าขับถ่ายอีกด้วย