ทดลองอ่าน Additional Heritage มรดกลวงรัก เล่ม 1 บทที่ 1-2 #นิยายวาย

บทที่ 2

หลังอ่านจดหมายสั่งเสียจบเวินเสี่ยวฮุยก็เหม่อลอยอยู่นานกว่าจะได้สติกลับมาอีกครั้ง เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วล้มตัวนอนบนเตียงอย่างแรง มองดูเพดานสีขาวดุจหิมะ ใบหน้าของลั่วหย่าหย่าผุดขึ้นมาในสมอง แต่ละฉากในความทรงจำท่วมท้นอยู่ในใจ

ลั่วหย่าหย่าเป็นลูกสาวบุญธรรมของครอบครัวเขา เธอไม่ได้ถูกรับเลี้ยงตั้งแต่เด็ก ตอนที่หย่าหย่าถูกพ่อของเขารับเลี้ยงเธอก็อายุราวๆ สิบสองสิบสามแล้ว พ่อของหย่าหย่ากับพ่อของเขาเป็นสหายร่วมรบที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมาและหลับไปตลอดกาลในภูเขาหิมะที่ชายแดนเพื่อปกป้องพ่อของเขา แม่ของหย่าหย่าไม่ต้องการพาลูกสาวที่โตขนาดนี้ไปแต่งงานใหม่ ดังนั้นพ่อของเขาจึงพาหย่าหย่ากลับมาบ้านโดยไม่ลังเล

ในเวลานั้นพ่อกับแม่ของเขาเพิ่งแต่งงานกันได้ไม่นาน แม่อายุมากกว่าหย่าหย่าเพียงสิบกว่าปี แน่นอนว่าเธอไม่เต็มใจที่จะเป็นแม่เลี้ยงของเด็กสาวที่โตขนาดนี้ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธ ‘ลูกสาวของผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต’ ได้ ตอนนั้นแม่เป็นพนักงานฝ่ายบัญชีในโรงงานทอผ้า หลังจากพ่อย้ายงานก็ได้รับมอบหมายให้มาเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในโรงงานทอผ้าเช่นกัน ฐานะทางการเงินของครอบครัวสุดแสนจะธรรมดา เมื่อมีคนกินข้าวและไปโรงเรียนเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนก็ถือว่าเป็นภาระหนักอึ้งสำหรับพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้นหย่าหย่าหน้าตาสะสวย และไม่ใช่แค่สวยแบบธรรมดาๆ แต่เป็นหน้าตาชนิดที่ถ้าใครได้เห็นเป็นต้องตกตะลึงจนยากจะลืมเลือนตั้งแต่แรกพบ เมื่อมีคนนอกแบบนี้เข้ามาอยู่ในบ้านก็เกิดช่องว่างขึ้นในใจแม่ของเขา เดิมทีเธอมีนิสัยดื้อรั้นฉุนเฉียวอยู่แล้ว อีกทั้งไม่ใช่คนใจกว้างนัก ทนไปทนมาในที่สุดก็ระเบิดอารมณ์ขณะกำลังตั้งท้องเขา

แม่ของเขาอารมณ์แปรปรวนอย่างรุนแรงขณะตั้งครรภ์ และมักจะทะเลาะกับพ่อเรื่องหย่าหย่าอยู่บ่อยๆ พ่อจะนิ่งเงียบเสียส่วนใหญ่ แต่เมื่อถูกบีบคั้นก็พูดว่าจะทำผิดต่อสหายร่วมรบไม่ได้ เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ต้องเลี้ยงหย่าหย่าจนเติบใหญ่

หย่าหย่าเข้าใจโลกมาก หรือเรียกว่าเจ้าเล่ห์ตามคำบอกเล่าจากแม่ของเขา หลังจากเขาเกิดมาก็เริ่มที่จะมาดูแลเขา ดังนั้นหย่าหย่าจึงแทบจะเป็นคนเลี้ยงเขาตั้งแต่เล็กจนโต ด้วยหัวใจอันเยาว์วัยก็ทำให้เขาสนิทกับพี่สาวมากกว่าพ่อแม่เสียอีก เขายังจำเรียงความที่ตัวเองเขียนเมื่อตอนยังเป็นเด็กได้…คนที่ฉันรักที่สุดในโลก เขาเขียนเกี่ยวกับพี่สาว

ต่อมาหลังจากที่หย่าหย่าจบมัธยมปลายแล้วก็ออกมาทำงาน ตอนนั้นซุนอิ่งเป็นเจ้าของร้านเสริมสวยที่หย่าหย่าทำงานพาร์ตไทม์อยู่และเป็นภรรยาน้อยของเศรษฐีคนหนึ่ง พวกเขาต่างรู้สึกว่าเป็นซุนอิ่งที่ทำให้หย่าหย่าเสียคน ในความทรงจำของเขาหย่าหย่าเคยหายตัวไปช่วงหนึ่ง แต่เพราะตอนนั้นเขาอายุน้อยเกินไปจึงจำไม่ค่อยได้ ตามคำบอกเล่าของแม่ หย่าหย่าไปกับชายผู้มีอำนาจที่แต่งงานแล้วคนหนึ่ง อีกทั้งยังมีลูกด้วยกัน ตอนนั้นเธออายุแค่สิบแปดสิบเก้าเห็นจะได้ ซึ่งพอๆ กับเขาในตอนนี้

การกระทำของหย่าหย่าทำให้พ่อโมโหจนกระอักเลือด นี่ไม่ใช่การเปรียบเปรย แต่เขากระอักเลือดจริงๆ พ่อของเขาได้รับบาดเจ็บในสนามรบ ร่างกายตึงเครียดและทรุดลงอย่างต่อเนื่องตามวัยที่มากขึ้น ส่วนหย่าหย่าก็เริ่มกลับบ้านน้อยลงตั้งแต่ตอนนั้น และความสัมพันธ์กับครอบครัวของเขาก็ยิ่งห่างเหินขึ้นเรื่อยๆ

อย่างไรก็ดีเขาไม่เคยบอกพ่อกับแม่ หรือบางทีพ่อกับแม่อาจจะรู้อยู่แล้วแต่ไม่เคยพูด ตอนนั้นเขายังคงติดต่อกับหย่าหย่าตลอดเวลา เขาในวัยเด็กไม่เข้าใจความชั่วความดีของผู้ใหญ่ รู้เพียงว่าพี่สาวก็คือพี่สาวซึ่งเธอดีกับเขาตั้งแต่เล็กจนโต พอพี่สาวทำงานมีเงิน บางครั้งก็จะไปหาเขาที่โรงเรียน ซื้อนั่นซื้อนี่ให้เขา พาเขาไปกินไปเที่ยว สำหรับเขาแล้วนอกจากพี่สาวไม่กลับบ้านก็แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย

หลังผ่านไปอีกหลายปีเขาก็เติบโตขึ้นจริงๆ และค่อยๆ เข้าใจอะไรมากขึ้น ขณะเดียวกันก็ได้รับอิทธิพลจากพ่อกับแม่มาด้วยจึงเริ่มมีมุมมองที่ต่างออกไปจากเดิมเกี่ยวกับหย่าหย่า ส่วนเหตุผลที่ทำให้เขาตัดขาดความสัมพันธ์กับหย่าหย่าจริงๆ ก็คือการเสียชีวิตของพ่อเขา

มันเป็นเรื่องเมื่อสี่ปีก่อน พ่อของเขาป่วยหนักอยู่บนเตียงและต้องการจะพบหน้าหย่าหย่าอีกสักครั้ง เขาไม่รู้ว่าหย่าหย่าอาศัยอยู่ที่ไหน เขาโทรศัพท์ไปนับครั้งไม่ถ้วน ขอร้องให้หย่าหย่ากลับมา ทว่าท้ายที่สุดเธอก็ไม่กลับมา แม่ของเขากล่าวหาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเป็นหย่าหย่าที่ทำให้พ่อโกรธจนล้มป่วย เมื่อก่อนเขาไม่กล้าเห็นด้วย แต่เพราะเรื่องนี้เขาจึงไม่สามารถเห็นเธอเป็นพี่สาวได้อีกต่อไป เขาเกลียดความเห็นแก่ตัว ความใจจืดใจดำ และความโหดร้ายของเธอ จึงได้แต่ถือว่าครอบครัวของเขาไม่เคยมีคนดังกล่าวอยู่ในครอบครัวมาก่อน

ชีวิตคนเรายาวนานขนาดนั้น เขานึกว่าสักวันหนึ่งพวกเขาจะได้เจอกันอีกครั้ง แต่ไม่คาดคิดว่าเมื่อได้รับข่าวของหย่าหย่าอีกครั้งจะเป็นครั้งที่สวรรค์และมนุษย์พรากจากกันตลอดกาล เมื่อความตายมาอยู่ตรงหน้า ความคับข้องใจทั้งหมดก่อนหน้านี้ก็เจือจางจนแทบจะมองไม่เห็น ในทางตรงกันข้ามความใจดีที่เธอเคยปฏิบัติต่อตัวเองกลับแจ่มชัดขึ้นในใจ

มีเบอร์โทรศัพท์ของทนายด้านล่างสุดของจดหมายสั่งเสีย เวินเสี่ยวฮุยอ่านมันอยู่หลายรอบจนแทบจะจำได้อยู่แล้ว เขาควรโทรไปหาเบอร์นี้หรือเปล่า เขาจะต้องช่วยหย่าหย่าเลี้ยงดูเด็กคนนี้จริงเหรอ สิบห้าปี…ก็ไม่ได้อ่อนกว่าเขาเท่าไรนี่นา เด็กโตขนาดนี้เขาจะเลี้ยงดูได้อย่างไร ขนาดตัวเองยังแทบจะเอาตัวไม่รอดเลย

เขาควรบอกเรื่องนี้กับแม่ของเขาหรือเปล่า แม่ไม่ชอบหย่าหย่ามาตลอด ถึงอย่างนั้นเขาก็เข้าใจแม่ แม้ว่าแม่จะปากร้ายทว่าไม่ใช่คนใจร้ายอะไร แต่ถ้าได้ข่าวการเสียชีวิตของหย่าหย่า แม่จะต้องโกรธจัดแน่ๆ แถมไม่มีวันที่จะรับลูกของหย่าหย่ามาเลี้ยงเป็นอันขาด หรือบางทีแม่อาจจะเห็นแก่ห้องชุดห้องนั้นกับเงินสามล้านแล้วเปลี่ยนใจก็ได้

เวินเสี่ยวฮุยครุ่นคิดจนปวดหัวก็ยังไม่ได้ข้อสรุป ท้ายที่สุดเขาตัดสินใจอย่างเฉียบขาดก่อนที่ตัวเองจะต้องมานึกเสียใจทีหลัง เขาหยิบมือถือออกมาติดต่อหาทนาย ไม่ว่าจะอย่างไรหย่าหย่าก็ฝากฝังกับเขาเอาไว้ เขาจะไม่ไปเจอหน้าเด็กคนนั้นสักครั้งก็คงไม่ได้

ในไม่ช้าอีกฝ่ายก็รับสาย “สวัสดีครับ เฉาไห่ครับ”

“เอ่อ…ทนายเฉา สวัสดีครับ”

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าใครครับ”

“ผมคือ…เวินเสี่ยวฮุย”

“คุณเวิน? ผมกำลังรอสายจากคุณอยู่เลย”

“อ่อ” ปกติเวินเสี่ยวฮุยวาจาเชือดเฉือน สามารถด่าคนห้านาทีโดยไม่ซ้ำคำ แต่ในตอนนี้กลับตื่นเต้นจนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

เฉาไห่ลดเสียงลง “คุณเวินครับ ถ้าคุณไม่ยุ่งล่ะก็ บ่ายพรุ่งนี้พวกเรามาเจอกันหน่อยดีไหมครับ มีหลายเรื่องที่พวกเราต้องคุยกันต่อหน้า แน่นอนว่าลั่วอี้ก็มาด้วย”

“ได้ครับ”

“งั้นก็ตกลงตามนี้ อีกเดี๋ยวผมจะส่งเวลากับที่อยู่ให้คุณ”

“งานศพของเธอเรียบร้อยแล้วหรือยังครับ” เวินเสี่ยวฮุยโพล่งออกมา

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง “เรื่องนี้…พวกเราไว้คุยกันต่อหน้าเถอะครับ”

“…ก็ได้ครับ”

เวินเสี่ยวฮุยลุกขึ้นมาอาบน้ำ จากนั้นประคบตาด้วยก้อนน้ำแข็งอยู่พักใหญ่ เมื่อมองดวงตาที่ยังคงแดงก่ำและแววตาที่อิดโรยในกระจก เขาก็ไม่อยากออกจากห้องเลยจริงๆ แต่ว่าเขายังคงต้องไปทำงาน

หลังเรียนจบมัธยมปลายเขาสอบไม่ติดมหาวิทยาลัยดีๆ แล้วก็ไม่อยากเรียนหนังสืออยู่แล้วเนื่องจากสนใจด้านการแต่งหน้าทำผมตั้งแต่เด็ก ศึกษาไปศึกษามาก็เริ่มมีชื่อเสียงขึ้นมาบ้าง แอ็กเคานต์เวยป๋อ* ด้านการแต่งหน้าที่เขาสร้างขึ้นมีแฟนคลับติดตามอยู่ถึงหกหมื่นกว่าคน และด้วยเหตุนี้เขาจึงมีโอกาสได้รับเงินพิเศษ อีกทั้งยังไปเข้าตาหุ้นส่วนของจวี้ซิงสไตลิ่งสตูดิโอซึ่งเป็นบริษัทชั้นนำในวงการอีกด้วย ซึ่งตอนนี้เขาก็กำลังฝึกงานอยู่ที่จวี้ซิง

แม้เงินเดือนของเด็กฝึกงานจะอยู่ที่หนึ่งพันห้าร้อยหยวนเท่านั้น แต่ว่านี่เป็นสถานที่ที่คนจำนวนมากไม่มีปัญญาเข้ามาแม้จะทุ่มเงินก็ตาม ตราบใดที่ได้ฝึกงานที่จวี้ซิงปีครึ่ง ต่อไปก็จะสามารถหางานที่ดีได้ทุกที่ สิ่งที่สามารถเรียนรู้และผู้คนที่ได้คลุกคลีที่นั่นล้วนไม่ธรรมดา การเข้าสู่วงการแฟชั่นและวงการบันเทิงในอนาคตก็จะง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ

เขามาถึงสตูดิโอด้วยความเร่งรีบ ทันทีที่เข้าไปเสียงแผดตะโกนของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น

“นี่ นาย มาสายสิบห้านาทีนะ”

เวินเสี่ยวฮุยพูดเสียงเบา “รถติด”

“คนอื่นขับรถจะบอกว่าตัวเองรถติดก็ได้ แต่นายนั่งรถไฟใต้ดินจะไปติดบ้าอะไร ชนกับไส้เดือนเหรอ” ผู้ชายที่ทำผมไฮไลต์สีเบจเดินเข้ามา รูปร่างของเขาไม่สูง สวมกางเกงหนังทรงสกินนี่ เข้ากับร่างเล็กที่บางเหมือนไม้กระดานหวาย เขาผอมจนใบหน้าตอบ คิ้วตาจมูกนับว่าไม่เลว น่าเสียดายที่ต่อให้แต่งหน้าหนากว่านี้ก็ปกปิดสีหน้าร้ายๆ ของเขาไว้ไม่อยู่

คนคนนี้คือ Luca ซึ่งเวินเสี่ยวฮุยแอบตั้งชื่อให้ว่าเป็นคนเลวอันดับหนึ่งในสตูดิโอ เป็นเด็กฝึกงานเหมือนกับเขา เพียงแต่ทำงานมาก่อนเขาครึ่งปี และเอาแต่หาเรื่องตลอดเวลาตั้งแต่เขาเข้ามาทำงานวันแรก ถ้าเป็นเวินเสี่ยวฮุยในเวลาปกติก็คงไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายเหน็บแนมหรอก แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะสนใจกับการยั่วยุแบบนี้จริงๆ จึงวางกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปข้างใน

“เอ๋?” Luca เดินเข้ามา เชิดคางของเขาขึ้น “เป็นอะไรไป ตาแดงยังกับกระต่าย โดนเทเหรอ หรือว่าอกหักแล้วก็เลยอ่อนไหว?”

“ดื่มมาน่ะ” เวินเสี่ยวฮุยปัดมือของเขา “เลิกวุ่นวายกับฉันสักที”

“ชิ” Luca จ้องเขา “เสวี่ยหลีมาแล้ว รอนายอยู่น่ะ”

เวินเสี่ยวฮุยสูดหายใจเฮือกใหญ่ ฝืนทำตัวให้กระปรี้กระเปร่า จากนั้นปั้นยิ้มเดินเข้าไปแล้วเรียกด้วยความอ่อนหวาน

“พี่เสวี่ยหลี”

ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเล่นมือถืออยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นมา เธอดูเหมือนอายุแค่ยี่สิบเจ็ดเท่านั้น หน้าตาสวยเย้ายวน ตั้งแต่ทรงผม การแต่งหน้า ไปจนถึงเครื่องประดับและเสื้อผ้า ไม่มีส่วนไหนที่ไม่ประณีตหรูหราเลย ทั่วทั้งตัวของเธอคนนี้ดูเหมือนกำลังเปล่งประกาย

เสวี่ยหลียู่ปาก “Adi ทำไมถึงนานขนาดนี้”

“เมื่อคืนเพื่อนฉลองวันเกิดก็เลยดื่มมากไปหน่อยน่ะครับ” เวินเสี่ยวฮุยนั่งลงพร้อมรอยยิ้มสดใส ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังเกินจริงจนคนทั้งสตูดิโอได้ยิน “ว้าว Cartier คอลเล็กชั่นสปริงรุ่นลิมิเต็ดอีดิชั่นที่เพิ่งออกใหม่เหรอ” เขาคว้าข้อมือบอบบางของเสวี่ยหลีขึ้นมา นิ้วสัมผัสสร้อยข้อมือเพชรอันวิจิตรงดงามเส้นนั้นแผ่วเบา เมื่อเหลือบเห็นว่าลูกค้าหลายคนที่กำลังทำผมอยู่ในสตูดิโอต่างมองมาทางนี้ เขาก็รู้ว่าภารกิจของเขาในวันนี้บรรลุผลแล้ว

หลังจากเสวี่ยหลีรู้สึกได้ถึงแววตาอิจฉาริษยาเหล่านั้นแล้วก็หัวเราะอย่างมีความสุข

“สวยใช่ไหมล่ะ ตอนนั้นฉันไปช็อปปิ้งในร้าน แค่เห็นแวบแรกก็ชอบเลย ทั้งประเทศมีเส้นนี้แค่เส้นเดียวนะ”

“ทั้งประเทศมีแค่เส้นเดียวเหรอ! สวยปังมาก โดยเฉพาะเวลาที่อยู่บนข้อมือคนสวยๆ อย่างพี่เสวี่ยหลี สวยกว่าอยู่ในตู้โชว์หมื่นเท่าเลย!”

เสวี่ยหลีหยิกแก้มของเขา “เสี่ยวฮุยปากหวานจริงๆ” เธอเปิดกระเป๋าแล้วหยิบกล่องของขวัญออกมาจากข้างใน “อ้ะ ของฝากที่ฉันซื้อมาฝากเธอจากญี่ปุ่น แล้วอย่ามาหาว่าพี่สาวไม่รักเธอล่ะ”

เวินเสี่ยวฮุยเปิดกล่องของขวัญออก ข้างในมีกระเป๋าสตางค์ Prada นอนแน่นิ่งอยู่ เขาขอบคุณด้วยความตกใจและดีใจเป็นเวลานาน ทำเอาเสวี่ยหลีหัวเราะไม่หยุด

เสวี่ยหลีดูเวลา “งั้นฉันไปก่อนนะ”

ดวงตากลมโตของเวินเสี่ยวฮุยเป็นประกาย “พี่เสวี่ยหลี พี่ตั้งใจเอาของฝากมาให้ผมเหรอ ทำยังไงดี ซาบซึ้งจะตายอยู่แล้ว”

“ทางผ่านระหว่างไปสถานีนี่นา ถึงยังไงช่วงนี้ก็ว่างๆ ด้วย จริงสิ ฉันมีงานวันเสาร์ วันนั้นทำตัวให้ว่างเพื่อฉันหน่อยนะ”

“ไม่มีปัญหา ธุระของพี่เสวี่ยหลีสำคัญที่สุดสำหรับผมอยู่แล้ว” เขาเดินไปส่งเสวี่ยหลีที่หน้าประตู

ก่อนที่เสวี่ยหลีจะออกไปข้างนอก จู่ๆ ก็เหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ “Adrian นายก็อย่าเอาแต่ดื่มเหล้าไม่หลับไม่นอนสิ วันนี้สีหน้าดูแย่มากเลย หน้านี่ซีดเชียว…อา ไม่ใช่ว่านายเจอรองพื้นอะไรดีๆ หรอกนะ ดูเป็นธรรมชาติมากเลย”

เวินเสี่ยวฮุยหัวเราะพลางเอ่ย “เปล่าสักหน่อย วันนี้ผมไม่ได้แต่งหน้า”

เสวี่ยหลีส่งเสียงหึออกมา “อายุน้อยนี่ดีจริงๆ ผิวนุ่มจนน้ำแทบจะหยดออกมาได้”

“ผิวของพี่เสวี่ยหลีต่างหากที่นุ่มจนน้ำแทบจะหยดออกมาได้ ยังจะว่าคนอื่นอีก”

เสวี่ยหลีหัวเราะพรืด “เอาล่ะ ฉันไปแล้ว ไม่ต้องส่งหรอก”

“พี่เสวี่ยหลี” เวินเสี่ยวฮุยเรียกเธอไว้

“หืม?”

เวินเสี่ยวฮุยยิ้มพร้อมกับพูดอย่างจริงใจ “อันที่จริงวันนี้ผมดวงซวยมากๆ เรื่องดีเรื่องเดียวก็คือการได้เจอพี่ ขอบคุณมากครับ”

เสวี่ยหลียิ้มบางๆ กะพริบตา ก่อนโบกมือแล้วจากไป

หลังจากส่งคนแล้วเวินเสี่ยวฮุยพิงอยู่ตรงประตู เขาถอนหายใจหนักๆ อีกรอบ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมาค้างหรือร้องไห้นานเกินไป ตอนนี้เขารู้สึกว่าศีรษะแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนจะหมดสติไปได้ทุกเมื่อ

เมื่อเดินกลับเข้ามาในสตูดิโอ Luca ที่กำลังทำผมให้คุณนายคนหนึ่งก็จงใจพูดเสียงดัง “ใช่แล้ว ก็เสวี่ยหลีคนที่เป็นพิธีกรรายการบันเทิงช่องสองนั่นไง จะต้องมีเสี่ยเลี้ยงแน่ๆ สร้อยข้อมือเส้นนั้นคือรายได้ทั้งปีของนางเลยนะ”

กองเพลิงก่อตัวขึ้นในใจของเวินเสี่ยวฮุย เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “Luca เอ๊ย นายมาเป็นสไตลิสต์นี่ไม่สมกับความสามารถของนายเลยนะ ทำไมไม่ไปเป็นหน่วยสืบราชการลับล่ะ คุณนายจาง คุณต้องระวังเวลาพูดกับ Luca หน่อยนะครับ Luca มีแค่ความสามารถในการนินทาคนอื่นแบบหน่วยสืบราชการลับเท่านั้น แต่ไม่มีความสามารถในการเก็บความลับอย่างพวกหน่วยสืบราชการลับหรอกนะครับ”

Luca ขึ้นเสียง “เวินเสี่ยวฮุยนายหมายความว่ายังไงฮะ!”

“จางสยงนายหมายความว่าอะไร!” เวินเสี่ยวฮุยจิ้มที่หน้าผากของเขาด้วยเพลิงโทสะแห่งความชั่วร้าย “ปากของนายวันๆ เอาแต่โกหก นายมีสิทธิ์อะไรมานินทาลูกค้าของฉัน”

“นายมันไอ้…”

“เสียงดังอะไรกัน!” เสียงตะโกนดังมาจากในออฟฟิศ ชายที่มีผ้าปิดตาอยู่บนศีรษะพุ่งตัวออกมาจากข้างใน “ยังมีลูกค้าอยู่ที่นี่ ดูสภาพของพวกนายสองคนสิ ไม่อยากทำงานกันแล้วหรือไง!”

คนที่ด่าเป็นชายวัยสามสิบต้นๆ ตาสองชั้นแบบยุโรปที่กว้างเป็นพิเศษดูไม่ค่อยเข้ากับรูปหน้าแบบเอเชียของเขาสักเท่าไร แต่ก็นับว่าเป็นคนหน้าตาดี

เวินเสี่ยวฮุยพูดเสียงเบาทันที “Raven ขอโทษทีครับ ผมผิดไปแล้ว” Raven เป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของสตูดิโอจวี้ซิง เป็นสไตลิสต์และช่างแต่งหน้าที่มีชื่อเสียงในวงการ อีกทั้งยังมีทรัพยากรอย่างดาราแถวหน้าอยู่ในมือไม่น้อย แม้จะเคยได้ยินมาว่ามีนิสัยขี้กังวลและชีวิตส่วนตัวยุ่งเหยิงเป็นอย่างยิ่ง แต่ว่าเวินเสี่ยวฮุยก็ชื่นชมเขามาก ไม่ใช่เพราะเหตุอื่นใดแต่เพราะความแข็งแกร่งและความสามารถของเขา

Luca ลดมาดใหญ่โตลงมาในทันที “Raven ขอโทษที”

Raven มองค้อนเขาก่อนจะยิ้มพลางเดินเข้าไป “พี่จาง ขอโทษด้วยนะครับ เด็กใหม่ไม่รู้เรื่อง วันนี้ให้ผมรับผิดชอบดีไหมครับ”

คุณนายจางพยักหน้าอย่างสง่างาม

* ซานหลี่ถุน ตั้งอยู่ในเขตเฉาหยาง กรุงปักกิ่ง เป็นย่านที่เต็มไปด้วยบริษัท สำนักงาน และห้างร้านที่มีชื่อเสียงมากมาย อีกทั้งยังเป็นแหล่งรวมตัวของนักเที่ยวในยามค่ำคืน

** เซียงซาน เป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมในช่วงฤดูใบไม้ร่วง โดยผู้คนมักจะนิยมขึ้นไปชมใบไม้เปลี่ยนสีหรือใบไม้แดงกันที่นี่ ซึ่งสถานที่แห่งนี้ตั้งอยู่เกือบสุดเขตของกรุงปักกิ่ง

* เวยป๋อ เป็นแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดียอย่างหนึ่งของจีน คล้ายกับ Facebook

โปรดติดตามตอนต่อไป…

ติดตามบทต่อไป ได้ในวันที่ 10 มี.ค. 66