ทดลองอ่าน รัชทายาทบัญชา เล่มที่ 1 บทที่ 12 #นิยายวาย

บทที่ 12

ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้วหลังจากฉีเซียวเชิญไป่เริ่นเข้าห้องหนังสือ เจียงเต๋อชิงไล่ข้ารับใช้ออกไปหมด ขณะที่ตนกลับไม่กล้าไปไหนไกล ต่อให้บอกว่ารูปร่างอย่างไป่เริ่นนั้นถึงมีมาอีกหลายคนก็หาใช่คู่ต่อสู้ของฉีเซียว แต่เจียงเต๋อชิงก็ไม่วางใจอยู่บ้างจึงเฝ้าที่ทางเดินอยู่ตลอด คอยเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวด้านในอย่างระมัดระวัง

ตอนได้ยินเสียงไป่เริ่นหยิบกระบี่ เจียงเต๋อชิงจวนเจียนจะร้องหาคนช่วยแล้ว คิดไม่ถึงว่าเพียงประเดี๋ยวเดียวฉีเซียวก็กล่อมไป่เริ่นได้ เจียงเต๋อชิงลอบถอนใจ ฉีเซียวนี่ถึงขั้นเล่นกับไฟเลยทีเดียว

คำพูดต่อจากนั้นเจียงเต๋อชิงฟังคร่าวๆ อีกสองสามประโยคก็รู้ว่าไป่เริ่นยอมจำนนจึงวางใจในที่สุด ฉีเซียวตั้งแต่เล็กก็ไม่ชอบแตะต้องนางบำเรอ ประกอบกับองค์หญิงใหญ่ตุนซู่ไม่ต้องการให้ฉีเซียวช่ำชองเรื่องชู้สาวเร็วเกินไป กลัวเขาเปลี่ยนไปมีนิสัยลุ่มหลงนารี จึงไม่เคยอนุญาตให้เจียงเต๋อชิงเอ่ยเรื่องเหล่านี้กับฉีเซียว เจียงเต๋อชิงกังวลเล็กๆ กลัวเจ้านายของตนจะนึกครึ้มใจขึ้นชั่ววูบ ลงมือไม่ยั้งหนักเบาเกิดเคี่ยวกรำจนคนบาดเจ็บขึ้นมา…

เจียงเต๋อชิงลอบถอนใจ หลิ่งหนานซื่อจื่อผู้นี้ช่างน่าสงสาร ชาติก่อนคาดว่าคงติดหนี้ฉีเซียว วันนี้จึงต้องรับโทษทัณฑ์ เจียงเต๋อชิงคิดเรื่อยเปื่อยอยู่กับตนเอง เวลาผ่านไปอีกหนึ่งก้านธูป ด้านนอกมีขันทีน้อยคนหนึ่งค้อมกายเดินเข้าเรือนในมา เมื่อเข้ามาใกล้ก็ลดเสียงค่อยเอ่ย “หัวหน้าเจียง คืนนี้ฝ่าบาททรงเชิญองค์หญิงใหญ่ตุนซู่กับเฮ่อฟู่หม่าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำ ในวังถ่ายทอดคำสั่งลงมาให้องค์รัชทายาทเสด็จไปด้วยขอรับ”

เจียงเต๋อชิงพยักหน้า “ในเมื่อเป็นงานเลี้ยงอาหารค่ำ…เช่นนั้นก็ยังล่าช้าได้อีกพักหนึ่ง อีกสักครู่ค่อยทูลองค์รัชทายาท”

“มิใช่…” ขันทีน้อยคนนี้เป็นคนสนิทของเจียงเต๋อชิง ซ้ำยังเป็นคนมีไหวพริบ เขาปรายตามองห้องหนังสือที่ปิดประตูหน้าต่างสนิท ก่อนหลุบตาลงต่ำกระซิบว่า “ผู้น้อยยังได้ยินว่า…ฝ่าบาททรงให้ซื่อจื่อไปด้วย นี่…”

เจียงเต๋อชิงตระหนกทันใด เขาตบหน้าผากขันทีน้อยผู้นั้นทีหนึ่ง “เจ้าลูกกระต่ายบัดซบ! ไม่พูดแต่แรก! นี่หาก…อีกประเดี๋ยวซื่อจื่อจะเข้าเฝ้าได้อย่างไร!”

ขันทีน้อยคนนั้นลูบหน้าผากป้อยๆ พลางหัวเราะฮ่าๆ “ด้านในสถานการณ์เป็นเช่นไรท่านก็รู้…ผู้ใดกล้าเข้าไปเรียก พูดเร็วพูดช้ามีค่าเท่ากันมิใช่หรือขอรับ…”

“เจ้าจะเข้าใจอันใด!” เจียงเต๋อชิงในใจร้อนรน เขาไม่ได้สงสารไป่เริ่น ทว่ากลัวเพียงจะถูกมองเงื่อนงำออกแล้วพลอยทำให้ฉีเซียวเดือดร้อนไปด้วย มือโบกปัดไปมาอย่างเร่งร้อน “หลีกไปๆ เดินไปไกลหน่อย…ข้าจะเข้าไปดู…”

ไม่จำเป็นต้องให้เจียงเต๋อชิงพูดขันทีน้อยก็ไม่กล้าที่จะเฝ้าดูอยู่ เขาโค้งกายสองทีแล้วหมุนตัวออกจากเรือนไป เจียงเต๋อชิงสูดหายใจเดินไปถึงหน้าประตู ลงมือเคาะแล้วเรียกช้าๆ “รัชทายาท รัชทายาท…”

เดิมเจียงเต๋อชิงนึกว่าฉีเซียวจะรับคำไม่เปิดประตู คิดไม่ถึงว่าเพียงครู่เดียวประตูก็เปิดออก อีกฝ่ายหยุดนิ่งเล็กน้อยและเอ่ยถามว่า “มีอันใดหรือ”

อาภรณ์ของฉีเซียวเป็นระเบียบเรียบร้อย ในดวงตาไม่มีแววรำคาญใจ กลับเป็นเจียงเต๋อชิงที่ตื่นตะลึง เขาชะงักครู่หนึ่งแล้วทวนคำพูดของขันทีน้อยเมื่อครู่ซ้ำ จบแล้วยังอดเหลือบมองไปทางด้านในห้องไม่ได้ เพียงแต่ด้านในถูกกั้นด้วยฉากกั้นลมอันหนึ่งกับม่านเตียงชั้นแล้วชั้นเล่า จึงมองอันใดไม่เห็น เจียงเต๋อชิงกระซิบ “ฝ่าบาทก็ให้คนมาเชิญซื่อจื่อ ทางด้านจวนหลิ่งหนานอ๋องนั้นรับจดหมายแล้วเพียงแต่ยังไม่ส่งมา”

“รู้แล้ว…” ฉีเซียวเม้มปาก คล้ายพึมพำกับตนเอง “หากต้องเข้าวัง…เขาต้องเปลี่ยนอาภรณ์ ผู้ติดตามก็พามาไม่พอ…ช่างเถิด สั่งคนไปเตรียมรถม้าส่งเขากลับ”

เจียงเต๋อชิงพยักหน้า เขาลังเลชั่วขณะทว่ายังคงอดถามเสียงเบาไม่ได้ “รัชทายาท…ซื่อจื่อร่างกายยังสบายอยู่หรือไม่”

ฉีเซียวนิ่งไปก่อนคลี่ยิ้มแล้วหมุนตัวเข้าไปในห้อง ไม่สนใจเจียงเต๋อชิง