ทดลองอ่าน ฮ่องเต้โฉมงามพลิกแผ่นดิน เล่ม 4 บทที่ 135-136 #นิยายวาย

บทที่ 136

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม รถม้าของฮ่องเต้ก็หยุดอยู่หน้าประตูจวนสกุลเซวีย

ฮ่องเต้ลงมาจากรถ สีหน้าเย็นชาเล็กน้อย เขารับการคำนับจากแม่ทัพอาวุโสเซวียด้วยความจริงใจก่อนที่จะยกมุมปากเอ่ยว่า “เซวียชิง วันนี้เจิ้นรบกวนแล้ว”

แม่ทัพอาวุโสเซวียปลาบปลื้มที่ได้รับความโปรดปราน “การเสด็จของฝ่าบาทนับเป็นเกียรติของกระหม่อม กระหม่อมยินดีอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ”

กู้หยวนไป๋ยิ้มๆ เดินผ่านเขาเข้าไปในจวนสกุลเซวีย แม่ทัพอาวุโสเซวียรีบตามไป ผู้คนต่างกระวีกระวาดเป็นการใหญ่ กู้หยวนไป๋ก้าวอย่างรวดเร็ว ในน้ำเสียงนั้นฟังไม่ออกถึงความขุ่นเคือง “เซวียชิง เหตุใดเซวียจิ่วเหยาจึงไม่ออกมาพบเจิ้น”

สีหน้าของแม่ทัพเซวียแข็งทื่อ อ้ำๆ อึ้งๆ “คือว่าเขา…”

กู้หยวนไป๋หยุดเดินกะทันหัน

แม่ทัพอาวุโสเซวียก็หยุดลงเช่นกัน ฮ่องเต้เบือนหน้าไป ใบหน้าด้านข้างที่อยู่ภายใต้แสงอาทิตย์มองเห็นการแสดงออกได้ไม่ชัดเจน ดวงหน้าถูกซ่อนภายใต้เงามืด ผมเส้นละเอียดปลิวไสว แม่ทัพอาวุโสเซวียรู้สึกว่าสายตาที่ฮ่องเต้มองตนนั้นช่างล้ำลึก มันกดดันจนหัวใจของเขาแทบหยุดเต้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง มุมปากของฮ่องเต้ก็ยกขึ้นแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ตอนที่เซวียชิงอยู่ที่ชายแดนตอนเหนือ เซวียจิ่วเหยาต้องดูแลทั้งจวนสกุลเซวียในนครหลวง หลายเดือนก่อนหวั่นไท่เฟยสิ้นพระชนม์ ร่างกายของเจิ้นไม่ดี แต่ก็เป็นเพราะเขาอาสาที่จะปรนนิบัติอยู่ในตำหนักส่วนหน้าและลงมือทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ในฐานะที่เขาเป็นถึงแม่ทัพ มีความอุตสาหะไม่แปรผัน ไม่หยิ่งผยอง หาได้ยากยิ่ง”

แม่ทัพอาวุโสเซวียกล่าวอย่างมีเหตุผล “ฝ่าบาทตรัสเกินไปแล้ว บุตรชายกระหม่อมทำเรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งสมควร”

“สิ่งสมควร?” กู้หยวนไป๋ยกมุมปาก “เซวียชิง เซวียจิ่วเหยาทำงานตรงกับใจของเจิ้น เป็นต้นกล้าที่ดีสำหรับการเดินทัพและการต่อสู้ มีพรสวรรค์ของแม่ทัพ การที่เขาทำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในตำหนักส่วนหน้าเช่นนี้ คนอื่นล้วนรู้สึกว่าเจิ้นใช้คนไม่ถูกงาน เซวียชิงไม่รู้สึกว่าเจิ้นทำผิดต่อเขาหรือ”

แม่ทัพอาวุโสเซวียคิดเช่นนี้ที่ใดกัน เขารีบส่ายหน้า “สามารถปรนนิบัติข้างกายฝ่าบาทนับเป็นวาสนาของบุตรชายกระหม่อม หากเขาทำผิดกฎใด ฝ่าบาทลงโทษได้โดยตรง ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

กู้หยวนไป๋มองแม่ทัพอาวุโสเซวียอย่างล้ำลึก หมุนตัวเดินไปข้างหน้าต่อ “เซวียชิงกล่าวเช่นนี้เจิ้นก็วางใจ เจิ้นขอกล่าวตามตรง เซวียจิ่วเหยาทำงานตามใจของเจิ้นมาก ในเมื่อเป็นเช่นนี้อีกสองวันก็ให้เขากลับตำหนักมาเถิด”

แม่ทัพอาวุโสเซวียลังเล “ฝ่าบาท คือว่า…”

กู้หยวนไป๋คล้ายไม่ได้ยิน ถามขึ้นอีกครั้ง “เซวียชิง เซวียจิ่วเหยาเล่า”

แม่ทัพอาวุโสเซวียอ้ำๆ อึ้งๆ พูดอะไรไม่ออก

“ให้เขามาพบเจิ้น” ฮ่องเต้คล้ายรู้อะไรบางอย่าง ดวงตาสีเข้มจับจ้องไปที่แม่ทัพอาวุโสเซวีย ผุดยิ้มช้าๆ “หากไม่สามารถพบเจิ้นได้ เซวียชิง เช่นนั้นเจ้าก็ต้องบอกสาเหตุที่เซวียจิ่วเหยามาพบเจิ้นไม่ได้โดยละเอียดแล้ว”

เซวียหย่วนยังคงถูกขังอยู่ในโถงบรรพบุรุษ แม่ทัพอาวุโสเซวียเดินนำฮ่องเต้ไปที่หน้าต่างโถงนั้น ครั้นมองเข้าไปด้านในก็เห็นเงารางๆ คล้ายคุกเข่าอยู่ในความมืด

จมูกของกู้หยวนไป๋นั้นไวต่อกลิ่นเป็นอย่างยิ่ง ทันทีที่หน้าต่างเปิดออกก็ได้กลิ่นคาวเลือดทันที

ยิ้มเย็นชา

ฮึ… เซวียจิ่วเหยาถูกคนทำร้าย

คนที่กู้หยวนไป๋ต้องการหลับนอนด้วย คู่ชีวิตที่สามารถขึ้นเตียงได้ในครึ่งเดือนให้หลัง กลับถูกแม่ทัพอาวุโสเซวียผิงทำโทษด้วยกฎตระกูลถึงขั้นเลือดตกยางออก

“แม่ทัพเซวีย” กู้หยวนไป๋มองดูเงานั้นที่อยู่ในความมืด เอ่ยเสียงต่ำว่า “เซวียจิ่วเหยาทำอะไรผิด ถึงได้ทำให้ท่านกราดเกรี้ยวได้ถึงเพียงนี้”

ความลำบากใจวูบผ่านใบหน้าของแม่ทัพเซวีย ความโศกเศร้าที่เกิดจากการเห็นเซวียหย่วนในสภาพนี้แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธในทันใด เขาพ่นลมหายใจเย็นชา “ฝ่าบาท บุตรชายของกระหม่อมเกเร สมควรได้รับโทษพ่ะย่ะค่ะ”

“สมควรได้รับโทษ?” ไม่กี่คำนี้วนเวียนอยู่ที่ปลายลิ้นของกู้หยวนไป๋อย่างพินิจพิเคราะห์

เถียนฝูเซิงได้ยินน้ำเสียงของฝ่าบาทเช่นนี้ ผิวหนังก็เกร็งแน่นทั้งตัว ถอยออกมาก้าวหนึ่งอย่างระมัดระวัง

ทว่าแม่ทัพอาวุโสเซวียไม่ใช่ข้ารับใช้ที่ปรนนิบัติข้างกายฮ่องเต้เป็นเวลานาน เขาพยักหน้าโดยไม่ได้สังเกตอื่นใดทั้งสิ้น ทั้งยังกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า “หากเขาไม่ปรับปรุงตัว ไม่ยอมรับผิดหนึ่งวัน ก็อย่าได้ออกจากโถงบรรพบุรุษหนึ่งวัน อย่าว่าแต่ตีจนกลายเป็นเช่นนี้เลย ต่อให้ตีจนตายก็ถือเป็นการขอขมาบรรพบุรุษ!”

กู้หยวนไป๋หัวเราะเสียงต่ำ

เขาหัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ กู้หยวนไป๋ก็ถอนหายใจ “แม่ทัพเซวีย” เขากล่าวช้าๆ “ทุกสิ่งในใต้หล้าล้วนเป็นของเจิ้น”

ปลายนิ้วยกขึ้น ชี้ไปยังเซวียหย่วนที่อยู่ในโถงบรรพบุรุษช้าๆ มือของฮ่องเต้ที่สอดเข้าไปในแขนเสื้อวางอยู่อย่างสงบ “ใต้หล้าเป็นของเจิ้น คนเป็นคนของเจิ้น เซวียจิ่วเหยาย่อมเป็นของเจิ้นเช่นกัน”

ฮ่องเต้หัวเราะ หันมามองแม่ทัพอาวุโสเซวียพร้อมกับรอยยิ้ม แววตาอ่อนโยน “เซวียชิง เมื่อไม่มีคำอนุญาตจากเจิ้น เจ้าจะตีเขาจนกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร”

แม่ทัพอาวุโสเซวียนิ่งงันอยู่กับที่ ผ่านไปครู่ใหญ่จึงรีบอธิบาย “ฝ่าบาท กระหม่อมทำไปเพราะมีเหตุผลพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ชี้แนะอย่างจริงใจ “ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลใด เจ้าก็ไม่ควรลงมือหนักถึงเพียงนี้”

“เทียนตี้จวินชินซือ*” กู้หยวนไป๋หันกลับไป มองเข้าไปยังโถงบรรพบุรุษ ร่างนั้นเลือนรางท่ามกลางแสงไฟสลัว เอ่ยเสียงเบาว่า “แต่แม่ทัพเซวีย หากเจ้าตีเขาจนพิการแล้ว เจิ้นจะใช้งานใครได้ มีเซวียจิ่วเหยาอยู่ข้างกาย ดีเลวอย่างไรเจิ้นก็สั่งสอนได้ ทำผิดอะไร แม่ทัพเซวียก็ลงมือด้วยความเมตตาบ้าง อย่าให้เขาโดนตีจนสะบักสะบอมเช่นนี้โดยที่เจิ้นไม่รู้…เข้าใจหรือไม่”

ประตูห้องโถงบรรพบุรุษถูกเปิดออกจากด้านนอก

ปากของเซวียหย่วนแห้งผาก หนังปากลอก เขาเหลือบเปลือกตาขึ้นเผชิญกับแสงแดด คิดในใจว่าคนให้ข้าวให้น้ำเข้ามาแล้วหรือ

เสียงน้ำจากในกาน้ำชาดังขึ้น กลิ่นหอมของชาผสมกับกลิ่นหอมอันเข้มข้นของอาหาร เซวียหย่วนลืมตาขึ้นเล็กน้อย มองดูฮ่องเต้ที่ออกมาจากแสงสว่างนั่น เสื้อคลุมถูกยกขึ้นอย่างรุนแรง ชั่วพริบตาหนึ่งฮ่องเต้ก็คลุมมันไว้บนตัวเขา

ชายเสื้อคลุมสีแดงร่วงลงช้าๆ กู้หยวนไป๋คุกเข่าลงตรงหน้า “ฟั่นเฟือนไปแล้วรึ”

เซวียหย่วนเอ่ย “ฝ่าบาท…”

กู้หยวนไป๋ยกมุมปาก มองสำรวจเซวียหย่วนขึ้นลง

เดิมทีเซวียหย่วนร่างกายแข็งแรง บัดนี้อยู่ในโถงบรรพบุรุษมาหนึ่งราตรี มองไม่เห็นอะไรจากบนใบหน้า ทว่าเขาดูดีกว่าที่กู้หยวนไป๋จินตนาการไว้ กู้หยวนไป๋วางใจลง ปรบมือเบาๆ ขันทีวางโต๊ะเตี้ยอันวิจิตรลงเบื้องหน้าเซวียหย่วน อาหารในกล่องที่ถูกอุ่นด้วยน้ำร้อนยังคงมีไอร้อนลอยกรุ่น อาหารอันโอชะกับน้ำแกงร้อนๆ วางไว้ด้านบน หมอหลวงเดินเข้ามาเพื่อตรวจสอบบาดแผลบนตัวของเซวียหย่วน

หลังจากมือถูกยัดตะเกียบหยกคู่หนึ่งเซวียหย่วนก็ได้สติ เขามองไปยังฮ่องเต้ที่นั่งอยู่บนเบาะ มองอยู่พักหนึ่งก็อ้าปากเอ่ย “ฝ่าบาทมาได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”

กู้หยวนไป๋กล่าวอย่างรวบรัด “เจ้ากินอาหารเสียก่อน”

เซวียหย่วนอยากจะหัวเราะ ทว่าทันทีที่เสียงหัวเราะมาถึงลำคอก็กลายเป็นเสียงไออู้อี้

หมอหลวงที่อยู่ด้านหลังรีบพูดขึ้น “ใต้เท้าเซวียช้าหน่อย ระวังการเคลื่อนไหวให้มาก พวกข้าจะทายาให้ท่าน อย่าแกะแผลโดยเด็ดขาด”

“ข้ารู้แล้ว” เซวียหย่วนจิบชาไปคำหนึ่งเพื่อระงับอาการไอ สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่กู้หยวนไป๋ อยากจะหัวเราะอีกครั้ง “กิน กระหม่อมจะกินเดี๋ยวนี้”

เขาคีบชิ้นเนื้อที่ยังร้อนกรุ่นในจานอาหารแล้ววางลงในชามของฮ่องเต้ “ฝ่าบาทก็เสวยด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

กู้หยวนไป๋หยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วกินคำหนึ่งอย่างสบายๆ

ขณะที่หมอหลวงรักษาบาดแผลให้เซวียหย่วนอยู่นั้น เซวียหย่วนก็คีบอาหารให้ฮ่องเต้ตลอดเวลา เขาชอบกินเนื้อมากที่สุด อาหารที่คีบให้กู้หยวนไป๋ล้วนเป็นอาหารที่เขาชอบทั้งสิ้น อาหารเหล่านี้ค่อนข้างจืดชืด กู้หยวนไป๋กินจนเบื่อแล้ว ระหว่างที่กำลังจะบอกเซวียหย่วนว่าไม่ต้องคีบอาหารให้แล้ว เงยหน้าขึ้นก็เห็นเซวียหย่วนกำลังเคี้ยวใบผัก มองมาที่เขาพร้อมกับรอยยิ้มโง่เขลา

กู้หยวนไป๋หุบปากแล้วก้มหน้ากินเนื้อต่อ

เมื่อกินจนอิ่ม บาดแผลเล็กๆ น้อยๆ ก็ถูกหมอหลวงพันผ้าพันแผลเสร็จเรียบร้อย ข้ารับใช้ในวังหลวงจัดแจงเครื่องนอนอยู่ในโถงบรรพบุรุษ เซวียหย่วนถูกประคองขึ้นไปนอนบนนั้น หมอหลวงใช้มีดเล่มเล็กตัดเสื้อผ้าที่อยู่ด้านหลังของเขาเพื่อรักษาแผลที่ค่อนข้างสาหัสกว่า

รอยแผลที่ถูกตีด้วยไม้ทับซ้อนกันเป็นชั้นๆ ปกคลุมไปทั่วแผ่นหลัง แผลเล็กหน่อยก็มีเลือดคั่งใต้ผิวหนัง สาหัสหน่อยเนื้อก็เปิดเหวอะหวะ กู้หยวนไป๋ยืนมองอยู่ด้านข้าง สีหน้าค่อยๆ มืดมนลง

หลังจากที่หมอหลวงทั้งสองคนรักษาเซวียหย่วนเรียบร้อย กู้หยวนไป๋ก็ก้มตัวลง ปลายนิ้วสัมผัสแผ่นหลังของเซวียหย่วนแผ่วเบา

หลังของเซวียหย่วนหดตึง

กู้หยวนไป๋เพียงนึกว่าเขาเจ็บ จึงยกปลายนิ้วขึ้นแล้วกดเสียงต่ำ “เขาตีเจ้า เจ้าก็ไม่รู้จักหนีรึ”

เซวียหย่วนฝังศีรษะอยู่บนแขน กล้ามเนื้อแน่นตึง เสียงของเขาล้ำลึก ฟังดูคล้ายเจ็บปวดเป็นอย่างมาก “จะต้องให้แม่ทัพเซวียได้ระบายอารมณ์บ้าง”

สีหน้าของกู้หยวนไป๋เรียบเฉย “ช่างกตัญญูเสียเหลือเกิน”

“มิใช่ความกตัญญู” เซวียหย่วนหันหน้ามา กุมนิ้วของกู้หยวนไป๋ไว้ เอ่ยกระซิบ “ฝ่าบาท ให้ทุกคนออกไปให้หมด กระหม่อมมีความในใจที่ต้องการจะพูดกับท่าน”

กู้หยวนไป๋มองเขาครู่หนึ่ง แล้วบอกให้ทุกคนออกไปตามที่เขาขอ

ทันทีที่ประตูโถงบรรพบุรุษปิดลง ภายในห้องก็มีเพียงเทียนไขที่ข้ารับใช้ตั้งใจวางไว้เพื่อส่องแสงสว่าง เซวียหย่วนไต่มือขึ้นไปด้านบนและกุมมือของกู้หยวนไป๋ ดึงเขาลงมาบนฟูกแล้วกอดไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง แล้วถอนหายใจยาวๆ “ฝ่าบาท ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดแม่ทัพเซวียถึงได้โกรธนัก”

เสื้อคลุมของกู้หยวนไป๋คลุมอยู่บนร่างเซวียหย่วน ระวังไม่ให้กดทับแผลของเขา ก่อนตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไม่รู้”

เซวียหย่วนหัวเราะอยู่ข้างหูเขา ตั้งใจข่มเสียงให้เบาราวกำลังบอกความลับอันยิ่งใหญ่ “เพราะข้าบอกกับบิดาไปตามตรงว่า…” เขาเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง “ข้าชอบบุรุษคนหนึ่ง และมีเพียงเขาเท่านั้นที่จะทำให้ข้าแข็งได้ เมื่อเห็นเขาทั้งตัวก็ร้อนรุ่ม คนอื่นล้วนทำไม่ได้”

กู้หยวนไป๋นิ่งงัน ใบหูเริ่มเห่อร้อน

“เขาไม่เชื่อ ต้องการให้คนที่ข้าชอบกำเนิดหลานให้เขา” เซวียหย่วนสัมผัสหน้าท้องของกู้หยวนไป๋แผ่วเบา เอ่ยเย้าว่า “ท่านคิดว่าคนที่ข้าชอบจะสามารถให้กำเนิดหลานได้หรือไม่”

กู้หยวนไป๋ปัดมือของเขา เอ่ยอย่างเย็นชาและไร้เมตตา “ไสหัวไป”

“ไสหัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของฝ่าบาท” เซวียหย่วนจูบติ่งหูของฮ่องเต้ “คนที่ข้าชอบอารมณ์ฉุนเฉียวยิ่งนัก ในเมื่อบิดากล่าวขึ้นมาแล้ว ข้าคิดว่าก็จะต้องพูดให้ชัดเจน เพื่อป้องกันไม่ให้ภายหน้ามีคนเลวจากที่ใดไม่รู้ไปแตะต้องคนในอ้อมแขนข้าโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ”

คิ้วและตาของกู้หยวนไป๋ดูคลุมเครือ “เซวียจิ่วเหยา ผู้ใดอารมณ์ฉุนเฉียว”

เซวียหย่วนหัวเราะอู้อี้สองสามครั้ง “ข้า… ข้าอารมณ์ฉุนเฉียว”

เขาก้มหน้าลง ริมฝีปากแห้งกร้านขยับไปมาบนใบหน้าด้านข้างของกู้หยวนไป๋ “กระหม่อมทำให้บิดาขุ่นเคือง เขาอาจไม่ให้กระหม่อมเข้าจวนสกุลเซวียอีก ตอนนี้ทำได้เพียงติดตามฝ่าบาทแล้ว ท่านอยู่ที่ใด ข้าก็จะตามไปที่นั่น”

กู้หยวนไป๋คิดในใจ คิดว่าข้าเชื่อคำพูดไม่เข้าท่าของเจ้าหรือ

“เชื่อก็ช่าง ไม่เชื่อก็ช่าง” เซวียหย่วนคล้ายได้ยินความในใจของเขาก็มิปาน เอ่ยเสียงต่ำว่า “ก็ไม่อาจหยุดให้ข้าเอาใจท่านได้ ท่านต้องการอะไรข้าก็จะหามาให้ ข้าได้บอกบิดามารดาข้าไปตามตรงแล้ว พวกเขาจะฟังหรือไม่ก็เป็นปัญหาของพวกเขา แต่ตอนนี้สิ่งที่ข้าอยากรู้มากกว่า ฝ่าบาท ท่านนอนอยู่ในอ้อมแขนกระหม่อมสบายหรือไม่”

มือของเขาโอบกู้หยวนไป๋แน่น

ทันใดนั้นกู้หยวนไป๋ก็เข้าใจในทันที

นี่เป็นวิธีการพูดอีกอย่างหนึ่งของประโยคที่ว่าโอรสสวรรค์เข้าสู่อ้อมแขนข้า

อ้อมแขนกระหม่อมสบายหรือไม่

ท่านเต็มใจที่จะนอนอยู่ในอ้อมกอดข้าหรือไม่ สบายเพียงนี้ นอนทั้งชีวิตเลยดีหรือไม่

กลิ่นคาวเลือดที่ปลายจมูกหนักหน่วงกว่าเดิม กู้หยวนไป๋ยกคอขึ้นเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ คอขาวๆ ที่ตั้งตรงของเขาตึงเป็นเส้นสวยงาม

หน้าผากของเซวียหย่วนกดเขาไว้ ขาอันทรงพลังทั้งคู่ก็กดเขาไว้เช่นกัน ก่อนเอ่ยทีละคำๆ “กู้เหลี่ยน กู้เหลี่ยน…”

เป็นคำบอกรักโดยนัยอีกครั้ง

ช่างติดคนเกินไปแล้ว

ทั้งยังรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาด้วย

กู้หยวนไป๋ก่นด่าเสียงต่ำ “ปล่อย”

แขนของเซวียหย่วนชา ใบหน้าที่ฝังอยู่ด้านหลังมีสีหน้าน่ากลัวขึ้นมาฉับพลัน ดวงตาแดงก่ำคล้ายผีร้ายน่าพรั่นพรึง

ทั้งห้านิ้วของเขาคลายออกทีละนิ้วๆ ความสยดสยองบนใบหน้าถูกระงับลงทีละน้อยๆ กู้หยวนไป๋ลุกขึ้น ต้องการจะออกไปเรียกหมอหลวง

ในขณะที่เขากำลังจะเดินไปถึงประตูโถงบรรพบุรุษ จู่ๆ ก็พูดขึ้นว่า “ครึ่งเดือนต่อจากนี้ บาดแผลจะหายหรือไม่”

เซวียหย่วนที่เลือดขึ้นหน้าจางๆ อึ้งไป จากนั้นก็ดวงตาก็เป็นประกาย “หายพ่ะย่ะค่ะ!”

“จะมีแผลเป็นที่หลังหรือไม่”

เซวียหย่วนสูดหายใจลึก “ไม่มีแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

“ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน” กู้หยวนไป๋ไอเสียงต่ำทีหนึ่ง “รักษาตัวเองให้ดี ถ้าเจ้าหายดีก็หลับนอนกันได้ จะได้ดูว่ามันเป็นความรู้สึกอย่างไร”

“หากเจ้าหายไม่ทัน” ฮ่องเต้หันมองเขา ขมวดคิ้วน้อยๆ “เช่นนั้นท่านแม่ทัพเซวียจิ่วเหยาก็จงนอนรักษาบาดแผลอยู่บนเตียงตามลำพังเถิด”

กู้หยวนไป๋อดที่จะหัวเราะมิได้ “แข็งนอกอ่อนใน เกรงว่าเจ้าก็คงจะรับเจิ้นไม่ไหว”

นัยน์ตาของเขาเจือด้วยรอยยิ้ม กวาดตามองเซวียหย่วนที่อยู่บนพื้นราวกับน้ำ เซวียหย่วนดูงุนงงในสายตาของเขา

เซวียหย่วนมองดูฮ่องเต้ผลักประตูห้องโถงบรรพบุรุษเพื่อออกไปเรียกหมอหลวงเข้ามา

รับไม่ไหว?

อ่อนแอ?

* เทียนตี้จวินชินซือ หมายถึงห้าสิ่งซึ่งเป็นตัวแทนของการบูชายกย่องของชาวจีน แบ่งออกเป็นฟ้า ดิน ฮ่องเต้ ผู้อาวุโส และครูบาอาจารย์

โปรดติดตามตอนต่อไป…

ติดตามบทต่อไป ได้ในวันที่ 25 ก.ย. 65