ทดลองอ่าน ทั่นฮวาในดวงใจ บทที่สาม

“ข้า…ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น…” ถานอู่ฟูยิ้มแหยพลางยกมือกุมท้อง นึกโมโหความเคราะห์ร้ายแบบสุดกู่ของตัวเอง

เขาเดินมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง ดวงตาจ้องนางเขม็ง จิตสังหารไม่ได้เบาบางลงแม้แต่นิดเดียว

คราวนี้นางต้องตายแน่แล้ว เขาอำมหิตแค่ไหน นางประจักษ์อยู่ทนโท่! น่ากลัวว่าในสายตาเขา นอกจากคนในครอบครัวแล้ว คนอื่นล้วนเป็นเครื่องสังเวยเพื่อแผ่นดินทั้งสิ้น แน่นอนว่านางเป็นหนึ่งในนั้นด้วยเช่นกัน

อุตส่าห์นึกว่ารอดมาได้แล้วเชียว กลับต้องมาเสี่ยงตายอีกครั้ง ชะตาชีวิตนางช่างรันทด…รันทดเหลือจะกล่าว หากตกนรกไป นางจะต้องร้องอุทธรณ์กับพญายมอย่างแน่นอน!

“ท่านผู้สูงศักดิ์…ใส่ชุดดำ ใช้ผ้าคลุมหน้า ทั้งยังไม่ส่งเสียง ไม่มีใครดูออกหรอกว่าท่านเป็นใคร ยิ่งข้าไม่เคยเจอท่านยิ่งแล้วใหญ่ ช่วยปล่อยข้าไปได้หรือไม่”

ตัดหญ้าไม่ถอนรากถอนโคน ครั้นถึงฤดูใบไม้ผลิก็จะแตกยอดขึ้นมาได้ใหม่ นี่เป็นสัจธรรมที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เขานึกว่านางตายไปแล้วเสียอีก ไม่นึกว่าจะยังมีชีวิตมาเห็นสิ่งที่เขาทำ ฉวยโอกาสฆ่านางไปเสียเถิด!

ชายชุดดำเงื้อมีดสั้นย่างสามขุมเข้ามาหา

เหงื่อไหลกลิ้งลงมาตามหน้าผาก นางเค้นสมองคิดอย่างไรก็คิดหาวิธีเอาตัวรอดไม่ออก เลือดสดๆ จากคมมีดหยดลงมาถูกเสื้อ นางพลันเอ่ยออกไปเบาๆ

“พี่ใหญ่ ท่านคิดว่าข้าจะเอาไปพูดจริงหรือ”

มีดสั้นที่เงื้อขึ้นสูงชะงักค้าง เขาหรี่ตาลงถามเสียงพร่า “เจ้าเดาออกได้อย่างไร”

“พี่ใหญ่ คืนนี้เป็นโอกาสดีที่จะฆ่าคน ข้าได้ยินที่ท่านกับใต้เท้าจางคุยกันแล้ว วันพรุ่งนักพรตกลุ่มนี้จะเข้าวังหลวง หากจะฆ่าก็ต้องฆ่าภายในคืนนี้ ปล่อยให้เข้าวังหลวงไปจะลงมือลำบาก ประจวบเหมาะกับที่เกิดเหตุคนชุดดำลักพาตัวข้าขึ้นใกล้ๆ โรงเตี๊ยมจุ้ยเซียนพอดี สามารถโยนความผิดให้เด็กพวกนั้นได้ หลังจากสังหารนักพรตพวกนี้ ท่านก็สืบคดีอย่างเปิดเผยในฐานะผู้บัญชาการมณฑลทหารห้าเขต จะมีใครสงสัยท่านได้อย่างไรเล่า”

เขาจ้องนางอยู่สักพักก็ดึงผ้าคลุมหน้าลง เป็นเนี่ยชังหมิงจริงๆ ชายหนุ่มยิ้มบาง “เจ้าฉลาดมาก คนฉลาดนี่ล่ะต้องตายเร็ว น่าเสียดายนะที่เจ้าต้องไปพบพญายมตั้งแต่ยังอายุน้อยๆ แค่นี้”

“พี่ใหญ่ ท่านจะฆ่าข้าจริงหรือ” นางใจเต้นแรงดุจสายฟ้า ทั้งหิว ทั้งกระหาย ทั้งเหนื่อยอ่อน แล้วยังต้องมารับมือกับบุรุษที่รับมือยากคนนี้อีก คาดการณ์ได้ล่วงหน้าเลยว่าหากครั้งนี้รอดตายไปได้ นางจะต้องป่วยหนัก

“เจ้าเองก็รู้จักคำว่าฆ่าคนปิดปากนี่”

“ท่านไม่สงสัยบ้างเลยหรือว่าเหตุใดข้าถึงมาอยู่ที่นี่”

เขาผงะ นึกระแวงขึ้นมาทันทีว่าอาจมีคนอื่นอยู่ด้วย แต่พอมองเสื้อผ้ากับผ้าคลุมมอมแมมของนาง เขาก็ยิ้ม “เจ้าคงใช้แผนหนีรอดมาได้ แล้วมาแอบอยู่ในนี้ล่ะสิ ยังไม่ทันได้กลับเข้าวังหลวง จะพาคนอื่นมาได้อย่างไรกัน”

โอ๊ย! อย่าฉลาดถึงเพียงนี้ได้หรือไม่…