ทดลองอ่าน ทั่นฮวาในดวงใจ บทที่สาม

“ในชั่วชีวิตหนึ่ง คนเราต้องตัดสินใจเลือกอยู่หลายครั้ง”

“นายท่าน…ท่านพูดอะไรอยู่หรือ”

“เรียกท่านพ่อสิ อยากถูกข้าตีก้นหรือไร”

“ท่านพ่อ…”

“เสี่ยวจิ่น เจ้ามาอยู่กับข้านานแค่ไหนแล้ว”

“ข้าเจอนายท่าน…ท่านพ่อตอนอายุห้าขวบ ปีนี้แปดขวบแล้วเจ้าค่ะ”

“หือ? นับจากที่พ่อแท้ๆ ของเจ้าตายไป เจ้าก็อยู่กับข้าได้สามปีแล้วหรือนี่” เงียบไปครู่หนึ่งเขาก็ถามอีก “เสี่ยวจิ่น ลองเดาดูซิว่าตอนนี้ข้ากำลังคิดอะไรอยู่”

“หา?” แม้จะไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงถามเช่นนี้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่เด็กหญิงก็ยังตอบอย่างว่าง่าย “เสี่ยวจิ่นดูไม่ออกเจ้าค่ะ แต่เสี่ยวจิ่นรู้ว่าท่านพ่อเป็นคนดีมากๆ”

“นั่นสินะ เหตุใดข้าถึงถามเจ้าได้ เจ้าอายุน้อยเพียงเท่านี้ ดูคนไม่เป็นหรอก”

ท่ามกลางสติมึนงง ถานอู่ฟูคลี่ยิ้มบนเรียวปากเมื่อได้ยินบทสนทนานี้

“ท่านพ่อ…คุณชายกำลังยิ้มอยู่เจ้าค่ะ” เสี่ยวจิ่นเขย่งเท้าวางผ้าหมาดลงบนหน้าผากถานอู่ฟู

“ควรยิ้มอยู่หรอก เพราะไม่ได้เจอยมทูตหัววัวหน้าม้า* ในความฝัน”

“เช่นนั้นกำลังเห็นใครในความฝันเล่าเจ้าคะ” เด็กน้อยถามด้วยความกังขา

“ในฝันของคนผู้นี้มีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้น”

“เหตุใดถึงได้มีท่านพ่อเพียงคนเดียวเล่า”

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ แล้วลูบศีรษะเล็กพลางทอดถอนใจ

“เจ้าไม่เข้าใจหรอก คนที่เข้าใจมีเพียงนาง บางทีนางอาจจะพูดถูก นางเข้าใจข้า คนที่เข้าใจข้าดีเช่นนี้ ควรเก็บไว้ดีหรือไม่นะ” หางตาเหลือบไปเห็นเด็กหญิงอ้าปากหาว เขาจึงบอกยิ้มๆ “เจ้าไปนอนที่ห้องข้าก่อนไป”

“ไม่เอา ข้าเป็นผู้อารักขาของท่านพ่อ ก็ควรอยู่ข้างๆ ท่านตลอดเวลา”

“เจ้าไม่นอนตอนนี้ พรุ่งนี้ก็ต้องหลับ ตั้งใจจะอู้ไม่เรียนวิชายุทธ์วันพรุ่งนี้อย่างนั้นหรือ”

“เปล่าเจ้าค่ะ เสี่ยวจิ่นไม่กล้า…” นางนึกหงุดหงิดที่ตัวเองเด็กเกินไป ไม่อาจอารักขานายท่านได้ทั้งกลางวันกลางคืน “เสี่ยวจิ่นไปนอนแล้วก็ได้ ท่านพ่ออย่าไปไหนส่งเดชนะเจ้าคะ เกิดอะไรขึ้นก็ส่งเสียงตะโกนดังๆ ข้าจะรีบมาทันที”