ทดลองอ่าน ทั่นฮวาในดวงใจ บทที่สี่

กลิ่นเหม็นจางๆ โชยมา เขามองนางค้อมตัวอาเจียนไม่หยุด ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็เดินเข้าไปหา

“อ๊อก…” นางอาเจียนออกมาอีกระลอก

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “เจ้า…ไปกินอะไรมา ถึงอาเจียนได้ขนาดนี้”

ถานอู่ฟูส่งเสียงอ๊อกอยู่หลายครั้ง จวบจนอาเจียนสิ่งที่กินเข้าไปเมื่อครู่ออกมาจนหมดสิ้น ถึงได้ยกมือเช็ดคราบเปื้อนตรงมุมปากอย่างอ่อนแรง

“ข้าหิวแล้ว…”

“หิวอีกแล้ว?”

นางยื่นมือมาให้ เขาจ้องเขม็งอยู่สักพักถึงค่อยกลั้นใจเอื้อมมือไปจับ มือนางเย็นเฉียบ ร่างโงนเงน ชายหนุ่มเห็นแล้วรีบถอยหนีไปก้าวหนึ่ง

“หากจะหมดสติก็ขึ้นเกี้ยวก่อน”

“พี่ใหญ่ ท่านช่างอำมหิตเหลือเกิน เสียแรงที่ข้าจริงใจกับท่าน สู้อุตส่าห์ช่วยให้ท่านรอดพ้นความผิดมาได้” พอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง แก้มนางก็เนืองนองไปด้วยน้ำตา

เนี่ยชังหมิงเบนสายตาหนี แล้วพลันเห็นว่าคนหามเกี้ยวกำลังมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็น เขาพยายามดึงมือออก แต่ถูกนางจับไว้แน่น สตรีผู้นี้มียางอายบ้างหรือไม่ ดูท่าจะปลอมตัวเป็นชายจนติดลมบนไปแล้วกระมัง

“พี่ใหญ่ เหตุใดต้องรังเกียจข้าด้วย พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้วแท้ๆ หากข้าคิดอยากขัดแข้งขัดขาท่าน เมื่อครู่เป็นโอกาสทอง แต่ข้าเอาใจมาอยู่ข้างท่าน ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ”

จะไม่เข้าใจได้อย่างไร ตอนอยู่ในจวนใต้เท้าจาง นางจะเปิดโปงความจริงเสียก็ได้ แต่ก็ยังช่วยเขาปิดบังอำพราง ทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร ก็หมายความว่าต่อไปหากถูกจับได้ขึ้นมา ตัวนางเองก็จะมีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิดไปด้วย

ใช่ว่าเขาไม่อยากเปิดใจรับนาง แต่เขาเป็นคนขี้ระแวงและทำอะไรคนเดียวจนชินเสียแล้ว สัญชาตญาณจึงคอยกีดกันคนอื่นไม่ให้ใกล้ชิดมากเกินพอดี

“พี่ใหญ่?”

“เจ้ามีจุดอ่อนเยอะเหลือเกิน” เขาหุบยิ้ม

“แต่ท่านก็ยังเก็บคนจุดอ่อนเยอะแบบข้าเอาไว้ แสดงว่าท่านใจอ่อนกับข้า ข้าจงรักภักดีต่อท่านนะ พ่อครัวจวนใต้เท้าจางฝีมือดีแล้วอย่างไร ต่อให้เขารสมือเป็นเลิศเหมือนอี้หยา ข้าก็ตัดเขาได้ง่ายๆ ไม่อาลัยอาวรณ์แม้แต่นิดเดียว”

เนี่ยชังหมิงมองฝ่ายตรงข้ามอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยเนิบๆ