ทดลองอ่าน ธีรกานต์ ตอนที่ 2

บ้านโคโลเนียลหลังนั้นอยู่ห่างจากเดอะวอร์ฟโดยขับเรือย้อนขึ้นไปทางต้นน้ำไม่ถึงห้านาที เท่าที่ดูด้วยตาเปล่าท่าเรือของบ้านซึ่งมีลักษณะเป็นศาลาเล็กๆ น่าจะเก่าแก่พอกับตัวบ้าน มันดูไม่ค่อยแข็งแรง แม้จะยังพอใช้งานได้ทว่าก็ต้องระวังสักหน่อย แน่นอนว่าถ้ารับงานก็คงต้องรีบปรับปรุงส่วนนี้ก่อน

ขึ้นจากศาลาท่าน้ำไปก็เป็นส่วนของสวนหน้าบ้าน ซึ่งไม่ว่ามองไปทางไหนก็พบแต่ความรกชัฏ ก็ไม่น่าแปลกเมื่อคิดว่ามันถูกปล่อยร้างมานานระดับสิบปีตามที่ได้ยินมา ยังดีที่มีทางเดินปูด้วยหินจากศาลาท่าน้ำทำให้สามารถเข้าถึงตัวบ้านที่อยู่ลึกเข้าไปได้ไม่ยากลำบากนัก

“สวนกว้างนะ” หญิงสาวหันมองไปรอบๆ ขณะเดินไปยังตัวบ้าน

ด้วยความที่เจ้าของบ้านก็เพิ่งได้บ้านมาไม่กี่วัน แถมเป็นการซื้อแบบไม่ได้มาดูสถานที่จริงก่อนด้วย แค่มองจากบนเรือเข้ามาเท่านั้น ทางนั้นเลยไม่ค่อยมีข้อมูลเกี่ยวกับบ้านนี้เหมือนกัน กานต์กับรุ่นน้องที่ต้องมาประเมินหน้างานเพื่อให้อาชวินออกใบเสนอราคาเลยเหมือนมาผจญภัยหน่อยๆ เพราะไม่รู้ว่าจะได้เจออะไรบ้าง ดำบอกว่าเขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ได้มาสำรวจสถานที่ก่อน แต่นั่นก็เพิ่งเมื่อวานเท่านั้น และเขาก็มาโดยมีจุดประสงค์เพื่อเคลียร์ที่ทางให้เธอกับสุรทินเป็นหลักด้วย

“ตอนผมมาเมื่อวาน ทางเดินเดินยากกว่านี้เยอะครับ น่ากลัวพวกสัตว์เลื้อยคลานด้วย” ดำเล่าด้วยน้ำเสียงต่ำๆ ของเขา

“ด้านหลังนั่นคือชุมชนแออัดใช่ไหมคะ แล้วมันไม่มีทางเข้าออกไปถึงถนนใหญ่เลยจริงๆ เหรอ” กานต์พูดจาคะค่ะกับดำตั้งแต่แรกทักทาย ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้แสดงท่าทีแปลกใจให้เห็นแม้แต่นิดเดียว นานๆ เธอจะเจอคนแบบนี้ และเธอก็ชอบด้วยเวลาได้เจอ

“ถ้าทุบรั้วก็พอจะทำทางเดินไปเชื่อมได้ครับ แต่ตรงนั้นมอเตอร์ไซค์ยังเข้าไม่ได้เลย เดินเท้าอย่างเดียว เดี๋ยวตอนขึ้นไปที่ชั้นสามคุณจะได้เห็น” เขาให้ข้อมูล “ความจริงที่ดินตรงชุมชนนั่นกับที่ดินบ้านหลังนี้เป็นผืนเดียวกันครับ คือบ้านหลังนี้สร้างตั้งแต่สมัยที่คนยังสัญจรทางน้ำเป็นหลัก พอมีถนนตัดผ่านเจ้าของบ้านในตอนนั้นเลยซื้อที่ดินเยื้องไปด้านหลังบ้านเพื่อไปเชื่อมกับถนน แต่ไม่ได้กั้นรั้วใหม่เป็นเรื่องเป็นราว แค่ใช้เป็นทางเข้าออก พอบ้านนี้ปิดเลยมีคนย้ายเข้ามายึดที่ว่างสร้างบ้านตั้งแต่นั้น”

“เอ๊ะ แล้วเจ้าของคนปัจจุบันซื้อที่ดินตรงชุมชนนั่นรวมมาด้วยหรือเปล่าคะ”

“ครับ มันมาพร้อมกันเป็นแพ็กคู่ แต่เจ้านายของผมก็คงปล่อยที่ชุมชนไว้อย่างนั้น นายแค่อยากได้บ้านหลังนี้”

“ตรงนั้นมีศาลาด้วย” กานต์เหลือบไปเห็นศาลาแบบฝรั่งตั้งอยู่กลางสวนรก จากนั้นเธอก็หันไปหารุ่นน้อง “สโคปงานเราจะรวมถึงแลนด์สเคปด้วยหรือเปล่า”

“พี่วินไม่ได้พูดถึงนะ” สุรทินขมวดคิ้วขณะทบทวนความจำ

“ต้องจัดสวนด้วยครับ” ดำส่งเสียงเมื่อเห็นว่าสุรทินไม่มีคำตอบให้ “เข้าใจว่าบริษัทของพวกคุณทำได้ใช่ไหม”

“ถ้าไม่ได้ต้องการอะไรซับซ้อนก็ทำได้ค่ะ”

หญิงสาวโน้ตไว้ในใจว่าดำน่าจะไม่ใช่แค่คนขับเรือ เขาดูใกล้ชิดกับเจ้าของบ้านพอสมควร ถ้ามีอะไรก็น่าจะถามหรือปรึกษาเขาได้ เผลอๆ ดำอาจช่วยบรีฟให้เธอเห็นภาพชัดเจนมากขึ้นด้วยว่าเจ้าของบ้านต้องการหรือชอบอะไร เพราะเท่าที่ฟังจากอาชวินมันค่อนข้างกว้าง

ถ้าอ้างอิงตามสาขาวิชาหลักๆ ที่เปิดสอนกันอย่างเป็นสากลในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ งานด้านสถาปัตยกรรมก็จะแบ่งเป็นสถาปัตยกรรมหลัก ภูมิสถาปัตยกรรม มัณฑนศิลป์ และสถาปัตยกรรมผังเมือง ขอบข่ายงานของแต่ละสาขาแบ่งแยกกันชัดเจน แต่ในความเป็นจริงแล้วสถาปนิกอย่างเธอก็พอจะออกแบบตกแต่งภายในรวมถึงออกแบบจัดสวนเล็กๆ ได้ โดยอาศัยประสบการณ์บวกกับความชอบส่วนตัว

งานของสถาปนิกค่อนข้างกว้างและหลากหลาย สถาปนิกแต่ละคนก็มีความชอบความถนัดแตกต่างกันไป อย่างเธอเองถนัดการออกแบบบ้าน ส่วนสถาปัตยกรรมโคโลเนียลเป็นความชื่นชอบหลงใหลส่วนตัว ดังนั้นพอเป็นงานโคโลเนียลเธอจึงสามารถทำงานตกแต่งภายในได้ด้วย และนี่ก็เป็นเหตุผลที่อาชวินเรียกเธอมาทำงานนี้ ส่วนการจัดสวนถ้าเป็นสวนเล็กๆ หน้าบ้านเธอก็พอจะจัดการได้

“เจ้านายพี่ดำเคร่งเรื่องฮวงจุ้ยไหมคะ”

“ไม่ครับ” ดำหันมามองเธอคล้ายแปลกใจกับคำถาม “นายเป็นคนไทยแท้ ไม่สนใจเรื่องพวกนี้”

กานต์พยักหน้ารับ ขณะเดียวกันก็สังเกตเห็นสุรทินอมยิ้ม…‘ซินแสและฮวงจุ้ยของเขา’ ถือเป็นประเด็นสุดคลาสสิกสำหรับคนที่ทำงานด้านการออกแบบในประเทศซึ่งเต็มไปด้วยประชากรเชื้อสายจีน ล่าสุดเมื่อวานณัฐรัมภาก็แทบจะเปิดฉากตบกับซินแส เพราะเจ๊เจ้าของบ้านที่เธอไปตกแต่งภายในให้นั้นเชื่อซินแสเสียจนณัฐรัมภาขยับตัวทำอะไรแทบไม่ได้ กานต์เองก็เคยเจอฤทธิ์เดชซินแสมาแล้วเหมือนกัน ดังนั้นเลยต้องถามไว้ก่อน เผื่อถ้ามีซินแสมาเกี่ยวจะได้บอกให้อาชวินหาทางบวกค่ายาแก้ปวดหัวไปในใบเสนอราคาด้วย

“แล้วเมื่อวานพี่ดำขึ้นมาบนบ้านด้วยใช่ไหมคะ บันไดกับพื้นยังแข็งแรงดีใช่หรือเปล่า”

“ดีครับ บางจุดไม้ยวบบ้าง แต่เท่าที่เดินเจอก็แค่ไม่กี่แผ่น”

“โอเค งั้นวันนี้จะได้สำรวจง่ายหน่อย…ยังไงรบกวนพี่ดำหน่อยนะคะ”

“ได้เลยครับ” ดำพยักหน้ารับแล้วเดินนำขึ้นบันไดเตี้ยๆ ไปยังระเบียงหน้าตัวบ้าน

กานต์ก้าวเดินตามขณะที่สายตาจับจ้องเชิงชายไม้ที่ฉลุเป็นลวดลายละเอียดลอองดงาม นี่เป็นแค่ก้าวแรก แต่เพียงแค่นี้หัวใจของเธอก็เต้นตึกตักราวตกหลุมรักแล้ว

(ตอนต่อไปพบกันวันที่ 18 มีนาคม)