ทดลองอ่าน ธีรกานต์ ตอนที่ 4

คนขับรถเอารถมาจอดรออยู่แล้วตามที่นัดกันไว้ เขาก้าวขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังจากนั้นก็คลายเนคไทออกเพื่อให้สบายตัวขึ้น

“กลับคอนโดฯ เลยใช่ไหมครับนาย” คนขับรถส่งเสียงถามขณะบังคับรถให้เคลื่อนไปข้างหน้า

“อืม”

ชายหนุ่มตอบในลำคอ จากนั้นก็เอนศีรษะพิงพนักพร้อมกับเหยียดยืดสองขาไปข้างหน้าเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้า ในหัวครุ่นคิดหลายเรื่องสลับสับเปลี่ยนไป ภาพลานจอดรถไหลผ่านสายตาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวนลงมาถึงชั้นกราวนด์ที่เชื่อมต่อไปยังถนนด้านนอก รถก็ชะลอตัวเพราะมีคิวรอแลกบัตรออกจากห้างจำนวนมาก

แล้วธีรดนย์ก็สังเกตเห็นกานต์กำลังจะเดินผ่านรถของเขาไป…

มือใหญ่เอื้อมไปกดปุ่มเปิดกระจกรถเร็วเท่าความคิด จากนั้นเขาก็ส่งเสียงออกไป

“ชื่อกานต์ใช่ไหม”

คนถูกเรียกชะงักและหันมามองด้วยท่าทางงุนงงระคนไม่แน่ใจ ทว่าเขาก็ไม่รอ

“ผมธีรดนย์ เป็นหลานชายคุณบุษบา”

หลานชาย…กานต์ยังมึนๆ เธอพยายามเพ่งมองเข้าไปในรถแต่ก็เห็นหน้าอีกฝ่ายไม่ชัด เพราะแสงไฟในอาคารจอดรถก็ใช่ว่าจะสว่างมากมาย อีกทั้งในห้องโดยสารรถยนต์ก็มีเงามืด แต่อย่างไรเธอก็อ้าปากจะทักทายเขาตามมารยาท ทว่าก็ยังเร็วไม่เท่าชายหนุ่ม

“คุณน้าผมเป็นคนใจดี แต่ผมขอเตือนว่าอย่าได้คิดหาประโยชน์จากเรื่องนี้และอย่าล้ำเส้น ไม่อย่างนั้นผมจะไม่ให้คุณได้อยู่อย่างสงบสุขอีกเลย”

หญิงสาวอ้าปากเหวอ ยังไม่ทันตั้งตัวกระจกหน้าต่างก็ถูกเลื่อนขึ้นปิดพร้อมกับที่รถเคลื่อนตัวผ่านไป

เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย กานต์ยืนมองตามรถยุโรปที่วิ่งห่างออกไป เธอพยายามทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างงุนงง แล้วสุดท้ายก็ได้ข้อสรุปว่าธีรดนย์น่าจะเข้าใจอะไรบางอย่างผิด น่าจะเป็นอะไรทำนองที่ว่าเธอกำลังคิดจะหาประโยชน์บางอย่างจากบุษบา

แต่เธอจะหาประโยชน์จากท่านได้อย่างไร ในเมื่อเธอก็เป็นแค่นางแบบที่ท่านจ้างไปทำงานในงานเลี้ยง…หญิงสาวขมวดคิ้วพร้อมกับยกสองแขนขึ้นกอดอก หลังจากยืนคิดอยู่พักหนึ่งแล้วไม่ได้ข้อสรุป กานต์ก็ยกมือเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะถอนหายใจปลงๆ

เอาเหอะ เดี๋ยวคุณธีคนนี้ก็รู้เองแหละมั้งว่าเราไม่ได้คิดจะหาประโยชน์ใดๆ จากน้าของเขาเลย

(ตอนต่อไปพบกันวันที่ 22 มีนาคม)