บทที่ 3
ระหว่างที่หลินไต้อวี้กำลังคิดว่าจะเอาจย่าเป่าอวี้ไปซ่อนไว้ที่ใดดี สาวใช้ผู้นั้นก็พุ่งเข้ามาในเรือนแล้ว หลินไต้อวี้จึงได้แต่ปลงอนิจจังและหวังว่าความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ นี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อการเดินทางกลับบ้านของนางในวันรุ่งขึ้น
“ช่วยด้วย! เจ้านายทั้งสองได้โปรดช่วยนายหญิงของข้าด้วย!” สาวใช้วิ่งมาแบบหายใจหายคอไม่ทัน และพอเข้ามาในเรือนได้ก็คุกเข่าลงขอร้อง
หลินไต้อวี้ชะงัก กลายเป็นจย่าเป่าอวี้ที่ได้สติก่อน เขาดึงตัวสาวใช้ขึ้นมา “เจ้าคือรุ่ยจู สาวใช้ของเข่อชิงไม่ใช่หรือ”
มุมปากของหลินไต้อวี้กระตุก เก่งจริง ขนาดชื่อสาวใช้ของจวนหนิงกั๋วกงยังจำได้ ถ้าเอาความจำยอดเยี่ยมระดับนี้ไปใช้กับการเรียน เรื่องคิดจะสอบเอาตำแหน่งจ้วงหยวนคงไม่ใช่เรื่องยาก
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” หลินไต้อวี้ถามอย่างนึกสงสัย
วันนี้เป็นงานวันเกิดของท่านยาย ฉินเข่อชิงจึงติดตามคนของจวนหนิงกั๋วกงมาอย่างพร้อมหน้า ตอนจบงานเลี้ยงอาหารหลินไต้อวี้เห็นฉินเข่อชิงติดตามอยู่ข้างกายท่านยาย บอกว่าจะล่วงหน้าไปชมละครที่สวน
“คุณชายรองเป่า นายหญิงของข้าเกิดเรื่องแล้ว ท่านพอจะตามบ่าวไปช่วยนายหญิงได้หรือไม่เจ้าคะ!” รุ่ยจูร่ำไห้ประดุจดอกสาลี่ต้องหยาดฝน หากไม่ใช่เพราะจย่าเป่าอวี้ชิงดึงตัวนางขึ้นมาก่อน เกรงว่านางคงโขกศีรษะให้เขาแล้ว
“ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น เจ้าเล่ามาให้เข้าใจหน่อย” ทันทีที่ได้ยินว่าฉินเข่อชิงเกิดเรื่อง คิ้วเข้มของจย่าเป่าอวี้พลันขมวดเข้าหากันฉับ
นี่เป็นเรื่องใหญ่ ต้องรู้กันเสียก่อนว่าฉินเข่อชิงเป็นหลานสะใภ้ของภรรยาเอกแห่งจวนหนิงกั๋วกง ถ้าหากมาเกิดเรื่องขึ้นในบ้าน…แต่จะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นในบ้านได้เล่า
“ตอนทุกคนล่วงหน้าไปชมละครที่สวนทิศใต้ นายหญิงผู้เฒ่าบอกว่าลมตอนกลางคืนเย็นอยากจะได้เสื้อคลุม ความจริงเรื่องนี้ควรให้สาวใช้รุ่นใหญ่ไปนำมา แต่ไม่รู้ว่าคุยกันอย่างไรถึงได้ให้นายหญิงไปแทน นายหญิงไม่คุ้นกับเรือนพักของที่นี่จึงต้องให้บ่าวหญิงกับบ่าวชายช่วยนำทาง เดิมทีควรต้องไปที่ห้องหลักของเรือนทิศเหนือ แต่พอเดินผ่านทางแคบกลับไม่ได้เข้าไปในห้องหลักของเรือนทิศเหนือ เพราะบ่าวหญิงกับบ่าวชายพานายหญิงไปที่ห้องเล็กทางตะวันออกของเรือนทิศเหนือแทน นายหญิงจึงให้บ่าวช่วยเข้าไปเอาเสื้อคลุมในห้องหลักมา ตอนบ่าวกลับไปที่ห้องเล็กอีกครั้งก็เห็นแต่ไกลว่าเป่าจูที่เป็นสาวใช้อีกคนล้มอยู่บนพื้น ส่วนบ่าวหญิงกับบ่าวชายสองคนนั้นกำลังรุมนายหญิง” รุ่ยจูเล่าด้วยน้ำตาไหลอาบใบหน้า
“นายหญิงแอบส่งสายตาให้บ่าว บ่าวจึงรีบวิ่งมาหาคนช่วย แต่ผู้คนในบ้านล้วนไปอยู่ที่สวนทิศใต้กันหมด บ่าวจึงต้องทำใจกล้าบุกเข้ามาหาแม่นางหลินที่นี่”
จย่าเป่าอวี้ฟังถึงตรงนี้ก็มีสีหน้าซีดขาวดุจกระดาษ เพราะรู้ว่าเรื่องนี้จะต้องมีอะไรอยู่แน่ๆ จึงรีบบอกว่า “รีบนำทาง!”
รุ่ยจูกล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้งก่อนนำจย่าเป่าอวี้ไป หลินไต้อวี้จึงจะตามไปด้วย “ข้าไปด้วย!”
“ผินผินเจ้าห้ามมา!” จย่าเป่าอวี้ตวาดเสียงหนัก
“เหตุใดข้าจะไปไม่ได้ พี่เข่อชิงดีต่อข้าที่สุด ถ้านางมีปัญหา จะให้ข้ายืนดูอยู่เฉยๆ ได้หรือ” แม้พวกนางจะมีวาสนาได้พบกันแค่ครั้งเดียว แต่ฉินเข่อชิงกลับช่วยนางเอาไว้อย่างมาก หลินไต้อวี้ย่อมไม่มีเหตุผลที่จะไม่ตอบแทนบุญคุณ
เพียงแต่เรื่องพวกนี้มันมาจากนิทานดัดแปลงฉบับใดกัน ฉินเข่อชิงต้องป่วยตายไม่ใช่หรือ! เหตุใดนางจึงถูกม้วนเข้าไปในการฆาตกรรมหน้าตาเฉยเช่นนี้
จย่าเป่าอวี้ไม่มีเวลามาเตือนให้หลินไต้อวี้ถอยออกจากเรื่องนี้เพราะใจห่วงแต่เรื่องช่วยคนเป็นอันดับแรก เขาจึงตามรุ่ยจูไปที่ห้องเล็กทางตะวันออกของเรือนทิศเหนือ
ห้องเล็กนี้อยู่ห่างจากเรือนปี้ซาไปไม่ไกล เพียงผ่านทางเดินเล็กๆ สองสายก็ถึงประตูชั้นในแล้ว พวกเขาเห็นได้แต่ไกลว่าด้านในมีคนล้มลงกับพื้น เมื่อยื่นหน้าเข้าไปมองก็ต้องตกใจ เพราะบ่าวหญิงกำลังกดตัวคนผู้หนึ่ง ในขณะที่บ่าวชายถือเชือกไว้ในมือแน่นเหมือนกำลังรัดอะไรสักอย่างอยู่
จย่าเป่าอวี้ตะลึงค้างอยู่ที่เก่า ตรงกันข้ามกับรุ่ยจูที่กำลังจะพุ่งตัวนำเข้าไป
