ทดลองอ่าน นิทานรักนักษัตรปีมะเส็ง บทที่ 7

ผ่านไปสองสามวันจย่าเป่าอวี้ก็พาจย่าหลันไปด้วยสำเร็จ และแน่นอนว่าเขาไม่ได้ทิ้งจย่าหวนเอาไว้

หลินไต้อวี้เฝ้าคอยการสอบซุ่ยซื่อตอนปลายปี โดยนางให้เสวี่ยเยี่ยนเตรียมถุงผ้าปักเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เสียดายที่พอเข้าฤดูสารท โรคหอบของนางที่ไม่ได้เป็นมานานก็เกิดกำเริบ

“เช่นนี้ก็ให้สีเหรินกับเสี่ยวหงมาดูแลเจ้าแล้วกัน” เมื่อจย่าเป่าอวี้กลับมาจากสำนักศึกษาแล้วก็รีบมาเยี่ยมนาง และได้เห็นสีหน้าดำคล้ำจนแม้แต่ริมฝีปากยังกลายเป็นสีดำอมแดงของหลินไต้อวี้

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะจย่าเป่าอวี้ล้มป่วย ท่านย่าจึงดึงสาวใช้ที่อยู่ข้างกายหลินไต้อวี้กลับไปจนหมด เหลือแค่เสวี่ยเยี่ยนผู้เดียวที่อยู่ข้างกายนาง ทำให้เขารู้สึกว่าหลินไต้อวี้มีคนดูแลไม่พอ

“ไม่ต้องหรอก” หลินไต้อวี้พิงเสาเตียงอย่างอ่อนแรง ขนาดพูดยังรู้สึกว่าต้องใช้กำลังอย่างมาก

“ต้องสิ ข้างกายเจ้ามีเสวี่ยเยี่ยนผู้เดียวย่อมไม่พอ”

“ยังมีพี่จี้อีกคน”

“เจ้าคิดจะให้เขาเข้าห้องเจ้า ไม่กลัวว่าจะมีคนมาเจอแล้วทำให้ตัวเองต้องแย่หนักกว่านี้หรือ” จย่าเป่าอวี้หน้าเปลี่ยนสี เขาหันไปถลึงตาใส่จี้เฟิ่งปาที่อยู่นอกหน้าต่าง

“พี่จี้ไม่เคยเข้าห้องข้า ครั้งเดียวก็ไม่เคย!” หลินไต้อวี้ตวาดด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ผลคือทำให้ต้องกระอักกระไออย่างรุนแรงและหายใจลำบาก

ปะเหมาะกับที่เสวี่ยเยี่ยนนำยาที่ต้มเสร็จเข้ามาในห้องพอดี จย่าเป่าอวี้เป่าให้ยาเย็นลงแล้วป้อนนางทีละคำๆ จนครึ่งชั่วยามผ่านไป หลินไต้อวี้ถึงค่อยๆ คลายความเจ็บปวดลง

“ท่านออกไป…อย่าทำให้ข้าต้องเดือดร้อน…”

“พอได้แล้ว ข้าจะจัดสาวใช้สองคนมาดูแลเจ้า”

ยังไม่ทันที่นางจะได้ห้ามเขา จย่าเป่าอวี้ก็เดินลอยชายหนีไปก่อน และเย็นวันนั้นสีเหรินกับเสี่ยวหงก็เข้ามาในห้องนาง

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสีเหรินผู้วางท่าเย็นชาดุจน้ำค้างแข็งกับเสี่ยวหงผู้ชอบทำอะไรโฉ่งฉ่าง หลินไต้อวี้รู้สึกปวดศีรษะ แต่ปวดหน้าอกมากกว่า ที่เจ้าคนผู้นั้นยัดเยียดคนเข้ามาในห้องนางเช่นนี้เพราะอยากฉวยโอกาสสังหารนางใช่หรือไม่

หลินไต้อวี้คิดพลางแอบภาวนาขอให้สถานการณ์อย่าเลวร้ายเหมือนที่นางคิดเอาไว้

ทว่าสวรรค์มักประทานโชคร้ายเต็มขั้นมาให้นางเป็นประจำ

หลังจากสาวใช้สองคนเข้ามาอยู่ในเรือนแล้ว อาการป่วยของนางก็ยิ่งหนักขึ้น พอล่วงเข้าฤดูเหมันต์ แม้แต่ลุกขึ้นนั่ง หลินไต้อวี้ก็ยังทำไม่ได้ สถานการณ์คับขันจนเหลือแค่ลมหายใจรวยริน

จี้เฟิ่งปาคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก แต่ตัวเขาไม่สะดวกที่จะเข้าไปในห้อง ได้แต่ให้เสวี่ยเยี่ยนนำจานชามที่เก็บออกมาไปให้ดู

ชายหนุ่มหยิบเข็มเงินเล่มหนึ่งออกมาทดสอบ เมื่อเห็นปลายเข็มกลายเป็นสีดำ หัวคิ้วของจี้เฟิ่งปาก็พลันขมวดเข้าหากันแน่น พวกเขาไม่ได้ยกอาหารมาจากห้องครัว อาหารที่คุณหนูกินคืออาหารที่จี้เฟิ่งปาไปทำที่ครัวเล็กของจย่าอิ๋งชุนและให้จย่าอิ๋งชุนนำมาส่ง เท่าที่เขาสังเกต จย่าอิ๋งชุนเป็นคนน่ารักและขี้อาย ไม่มีทางวางยาพิษในอาหาร

หรือปัญหาจะอยู่ที่สาวใช้สองคนนั้น เพราะพวกนางสองคนเป็นคนป้อนอาหารให้คุณหนูและคอยจัดการเรื่องต่างๆ หลังมื้ออาหารทั้งหมด แต่เวลานี้ไม่มีหลักฐาน แล้วเขาจะไปรายงานกับคุณชายรองเป่าอย่างไร