ทดลองอ่าน นิรันดร์บรรจบ บทที่ 2

ลลิตาลอบระบายลมหายใจ นึกย้อนไปถึงดวงตาคมกริบสีดำสนิทคู่นั้นกับบรรยากาศอันชวนให้รู้สึกอยากเข้าใกล้และครั่นคร้ามในเวลาเดียวกัน

“ถ้าเค้าคิดเหมือนรุจก็ดีสิ”

“ไอ้ภีมมันทำอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มรีบเงยหน้าขึ้นสบตาเธอทันที ท่าทางห่วงใยจนหญิงสาวรีบส่ายหน้าพัลวัน

“เปล่าหรอก ว่าแต่รุจกับคุณภีมรู้จักกันนานแล้วเหรอ ทำไมตั้งแต่เป็นเพื่อนกับรุจมาเราถึงไม่เคยเห็นเค้าเลย”

“เพื่อนสมัยมัธยมน่ะ พอขึ้นมหา’ลัยมันก็ไปเรียนต่อเมืองนอก” เขาลอบเหลือบมองลลิตาอีกครั้ง “ถึงมันจะดูเย็นชาไปสักหน่อย แต่ความจริงก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอกนะ ถ้าทำงานด้วยนานๆ ไปเดี๋ยวก็ชิน”

ลลิตาก้มหน้างุด เส้นก๋วยเตี๋ยวพลันเฝื่อนคออย่างไรชอบกล

“เค้าจะรับเราเข้าทำงานรึเปล่ายังไม่รู้เลย”

“ต้องรับซี่ ลิตาไม่ดีตรงไหน เกรดก็ดี นิสัยก็ดี แถมยังเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวเราด้วยเนี่ย”

นิรุจกระตุ้นกำลังใจให้ผู้เป็นเพื่อนอย่างฮึกเหิมจนอีกฝ่ายเผลอหัวเราะคิก ลลิตายื่นเรียวมือออกไปแบหลาตรงหน้าอีกฝ่ายด้วยท่าทางจริงจังอย่างยิ่ง

“เอากำลังใจมาจากไหนเยอะแยะ ขอแบ่งบ้างซี่”

คนถูกขอกำลังใจง่ายๆ หัวเราะพรืดใหญ่ทันที

“ลิตาคล้ายไอ้ภีมตรงไหนรู้มั้ย หมอนั่นภายนอกออกจะไม่น่าคบหาแต่ความจริงข้างในดันเป็นคนใจดีคนหนึ่ง ส่วนลิตาเองภายนอกเหมือนคนอมทุกข์แต่ความจริงกลับเป็นคนตลกแบบไม่รู้ตัว”

“เราไม่ใช่คนตลกนะรุจ” หญิงสาวยิ้มแหย รีบปฏิเสธพัลวัน “เราเล่นมุกไม่เป็นหรอก เราหัวช้า”

เพียงเท่านั้นนิรุจก็ตบเข่าดังฉาดพร้อมหัวร่องอหาย

“นี่ไง! พูดยังไม่ทันขาดคำ เค้าเรียกว่าอะไรล่ะ ตลกหน้าซื่อเหรอ ตลกแบบเบลอๆ ตลกงงๆ โดยไม่รู้ตัว”

ลลิตาอยากจะแย้งต่อ แต่ครั้นเห็นว่าปล่อยไปอย่างนี้เขาก็ดูมีความสุขดีจึงไม่ได้เอ่ยอะไร หญิงสาวถอดใจเรื่อยเปื่อยไปยังคราที่ทั้งสองพบกันครั้งแรก เฟรชชี่คณะวิศวฯ คนนั้นไม่มีอะไรแตกต่างจากนิรุจคนตรงหน้าเธอยามนี้แม้แต่น้อย เป็นมิตร ร่าเริง กับรอยยิ้มราวคนเสเพลแต่กลับจริงใจนั่น หากจะมีสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่แตกต่างก็มีเพียงสีผิวคล้ำแดดจากงานวิศวกรของเขาเท่านั้น…

เสียงโทรศัพท์เรียกให้เพื่อนรักของเธอต้องผละออกจากอาหารตรงหน้า นิรุจสนทนากับปลายสายครู่สั้นๆ ก่อนจะกลับมากินก๋วยเตี๋ยวพร้อมบอกกล่าวด้วยท่าทีสบายๆ ดังเดิม

“กินเสร็จแล้วลิตามีธุระอะไรต่อมั้ย”

ดวงตากลมโตกลอกใคร่ครวญแล้วจึงส่ายหน้าปฏิเสธ

“พอดีเลย” ชายหนุ่มยกยิ้ม “…ไปวังสวนกระจกกัน”