ทดลองอ่าน นิรันดร์บรรจบ บทที่ 3

ท่ามกลางพื้นที่มากมายมหาศาลในอ้อมกอดของหุบเขารายล้อม บ้านของคุณปู่เหนือเป็นเรือนไม้หลังใหญ่ตระหง่าน โดดเด่นและมั่นคงอยู่กึ่งกลางเนินกว้างที่แตกเส้นทางเพื่อเชื่อมต่อกับทั้งไร่ชา ปางไม้ ไร่ผลไม้เมืองหนาว และไร่กล้วยไม้อันเป็นกิจการของครอบครัวซึ่งถูกแบ่งสันดูแลอย่างเท่าเทียมโดยบุตรทั้งสี่ น่าเสียดายที่ช่วงเวลาขณะภีมและลลิตามาเยือนมีเพียงชายชราและภรรยาด้วยภาระงานของลูกหลานที่ต้องเดินทางติดต่อธุรกิจ กระนั้นยามนี้ก็เป็นฤดูกาลที่ดอกไม้กำลังสะพรั่งบานทั่วขุนเขา ระรินกลิ่นอ่อน อวลหวานตามสายลม สีสันกระจายอยู่ในแมกไม้สดเขียวดุจพู่กันแต้มสุดสายตา และเบื้องหน้าเรือนใหญ่ไม่ไกลกันนั้นเอง ‘คุณย่าตุ่น’ ก็กำลังยืนระบายยิ้มเป็นวงโค้งอย่างใจดีรอพวกเขาอยู่

คุณย่าตุ่นหรืออดีตหม่อมราชวงศ์พรรณรวี ภานุวรรธน์เป็นสุภาพสตรีสูงวัยร่างเล็กผู้ให้ความรู้สึกราวดอกทานตะวันเจิดจ้า กับบรรยากาศซึ่งคล้ายว่ามีความสดใสโรยผ่านทุกการเคลื่อนไหวตลอดเวลา ไม่ใช่คนงามจับตาหากจะว่าไป ทว่าอะไรบางอย่างทีละเล็กละน้อยรายรอบกลับประกอบกันเป็นเสน่ห์ชวนพิศได้ไม่มีเบื่อ

“แหม นึกว่าจะต้องรอเก้อเสียแล้ว” หญิงชราว่าพลางหัวเราะคิกเมื่อภีมเข้าไปจูบแก้มทั้งสองข้าง เรียวมือซึ่งผ่านกาลเวลามาเนิ่นนานตบเบาๆ ที่ใบหน้าของชายหนุ่มพลางเพ่งพินิจ “ดูซิ ยิ่งโตยิ่งรูปหล่อนะเรา เอ…คล้ายใครกันนะ จะว่าท่านพ่อหรือก็มีเค้า เหมือนใครสักคนที่ย่าเคยเห็นหน้า แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก…”

คุณย่าตุ่นบ่นอุบอย่างไม่เห็นจริงจัง ถอดใจย้อนความจำอย่างง่ายดายก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้ลลิตาแทน ขณะที่คนถูกมองพลันได้ให้ยกมือไหว้อย่างรวดเร็วขณะที่ภีมเป็นฝ่ายช่วยเอ่ยแนะนำเธอ

“นี่ลลิตาครับ เลขาฯ ของผม”

“หืม…เลขาฯ หรอกเหรอ…”

หญิงชรากล่าวราวรำพึงกับตนเอง แต่คิดเห็นเป็นสิ่งใดกลับไม่ถูกเอ่ยขยายความ ดวงตาซึ่งโค้งยิ้มเป็นรอยเสี้ยวสลับมองระหว่างหลานห่างๆ ผู้เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มสูงสง่ากับเจ้าของร่างระหงที่ยืนเรียบร้อยชวนนึกเอ็นดู จดจ้องริ้วเส้นสีน้ำตาลจางๆ ในดวงตากลมโตคู่นั้นพลางกระซิบ

“เอ…นี่ก็หน้าคุ้นๆ เคยเห็นที่ไหนนะ ดวงตาแบบนี้…”

“เห็นใครก็บอกคุ้นหน้าเค้าไปหมด” คุณปู่เหนือเอ่ยทำลายความเงียบแปลกประหลาดซึ่งเริ่มโรยตัวลงมาพร้อมหัวเราะเสียงทุ้มในลำคอ “คนแก่ก็แบบนี้แหละภีม”

“แหม ใจฉันยังสาวอยู่นะคะ”

ผู้เป็นภรรยาหันมาแก้ต่างให้จิตใจไม่ยอมแก่เฒ่าของตนทันที และทั้งๆ ที่ดูจะมีเรื่องให้ทุ่มเถียงกันและกันไม่ลดละ ทว่าเรียวมือเล็กๆ นั้นกลับคล้องแขนคุณปู่เหนือเอาไว้อย่างมั่นคงด้วยความเคยชินขณะเดินเข้าบ้าน ทิ้งไว้เพียงเสียงกระซิบคุยเย้าหยอกผ่านแววไอของความรักและผูกพันอันเนิ่นนานโดยมีภีมกับลลิตาก้าวตามหลัง

โดยไม่มีใครรู้เลยว่าใต้เชยลมหอมกลิ่นกุหลาบจากซุ้มโค้งนั้น ดวงตาคู่คมกลับกำลังแอบชำเลืองหญิงสาวเสี้ยวสั้นๆ ความจริงก็มองตั้งแต่ถ้อยคำประหลาดจากคุณย่าตุ่นถูกเปล่งทัก ก่อนลอบเก็บงำประกายครุ่นคิดซึ่งคล้ายจะสั่นกระเพื่อมอยู่ตลอดเวลา ด้วยคำว่า ‘คุ้นเคย’ นั้นไม่ได้เกิดขึ้นกับหญิงชราเป็นคนแรก…แต่กับเขาเองก็เช่นกัน

คุ้นเคยอย่างไร้ที่มากับหญิงสาวผู้เพิ่งจะพบกันแทบนับครั้งได้ ราวคนที่พลัดหลงกันแสนไกลก่อนกลับมาพบกันอีกครั้ง…