ทดลองอ่าน นิรันดร์บรรจบ บทที่ 5

วังชโนทัย

พ.ศ. ๒๔๙๗

ในดึกสงัดซึ่งดวงจันทร์แขวนเสี้ยวแต่เพียงอ้างว้าง สายลมหอบผ่านปลายยอดหญ้าระริกไหวจนได้ยินเพียงเสียงเรไรเซ็งแซ่ ก่อนที่ทุกอย่างจะพลันเงียบสนิทเมื่อร่างหนึ่งตะคุ่มย่างตามแนวริ้วของกอพลับพลึง ชุดนอนสีขาวสะท้อนแสงจันทร์จนดูราวเงาผ้าวูบไหว สั่นเทิ้ม ลุกลน เรือนผมยาวเรียบลู่ตามกรอบหน้ายิ่งขับเน้นให้หล่อนซีดเซียวดุจจะแตกสลายได้ตลอดเวลา หญิงสาวกวาดดวงตาลึกโปนมองรอบกายอย่างหวาดๆ ซีกหน้าหนึ่งแย้มยิ้มพรายขณะที่อีกข้างกลับเหยเกหวาดระแวง ก่อนจะพาตัวเองกึ่งคลานกึ่งวิ่งไปยังศาลากว้างกลางสวน

“อือ…นม…นมจ๋า…”

หม่อมราชวงศ์วราสิตางค์ทิ้งตัวลงยังพื้นจนชุดแผ่บาน ดูราวกับกองผ้าสีขาวกึ่งกลางศาลา หญิงสาวกระซิบเรียกเสียงสั่นเครือ ไต่คลานไปตามมุมเสาเหมือนทารกยังไม่ทันหัดเดิน ส่องหาอย่างร้อนรน

“…นม อือ…นมอยู่ไหน อือ…”

เมื่อเงียบใบ้ไร้เสียงขานรับ หยดน้ำตาเม็ดโตก็พรูพรั่ง…คุณหญิงเกดอ้าปากเบะ สะอื้นฮึกฮักแผ่วเบาพลางส่ายหัวไปมาดุจคนอับจนหนทาง ก่อนที่ร่างผ่ายผอมนั้นจะชะงักค้างคล้ายว่าถูกภาพความทรงจำบางอย่างฟาดสาด และท่ามกลางค่ำคืนอ้างว้างกับแสงจันทร์โรยผ่าน หม่อมราชวงศ์วราสิตางค์ก็คลานกลับไปยังกึ่งกลางศาลาแล้วเริ่มใช้นิ้วมือเปล่าเปลือยของตนขูดขุดพื้นอย่างแรง

…แกรก…แกรก…แกรก

“นมจ๋า…เกดมาช่วยแล้ว…อือ…”

ภาพในหัวฉายอาบแต่ยามที่เห็นวิญญาณทะมึนมืดของนมเสาถูกกระชากให้ร่วงหล่นลงในหลุมลึกน่าสะพรึงแล้วจากหายไปตลอดกาลสู่ดินแดนเบื้องล่างนั่น เสียงร้องครวญอยู่ในลำคอค่อยๆ ดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว สติกระเจิดกระเจิงหลงทางขณะที่ปลายนิ้วเริ่มปอกเปิก ปรากฏเป็นรอยเลือดลากยาวสิบรอยกับเศษเล็บยับเยิน เปรอะเปื้อนถึงชุดนอนสีขาวสะอาดจนเป็นด่างดวง

…แกรก…แกรก…แกรก

“นม! กลัว…อือ เกดกลัว…! นม!!”

หล่อนยังคงใช้นิ้วขูดพื้นอย่างบ้าคลั่ง กรีดเสียงร้องโหยหวนก้องดังไปทั่วบริเวณอย่างอับจนหนทาง

แสงไฟบนตึกใหญ่สว่างโร่ขึ้นทันที ร่างสูงของหม่อมราชวงศ์รวิสุตวิ่งนำบ่าวรับใช้เข้ามาด้วยความร้อนรน ครั้นเห็นว่าพี่สาวเพียงคนเดียวกำลังโยนโยกยับเยินแตกร้าวบนพื้นซึ่งเต็มไปด้วยเลือดจากปลายนิ้วของหล่อนเอง ใบหน้าคมคายก็สะท้อนความอาดูรออกมา เขาเข้าไปกอดร่างผอมแห้งนั้นแผ่วเบาแม้อีกฝ่ายจะยังร่ำไห้โดยไม่รับรู้อะไรเลย

“นมอยู่ไหน! อือ…อย่าทิ้งเกดไป…”

ทุรนทุรายก่อนที่เสียงสุดท้ายจะแหบพร่า ในช่วงเวลาที่แสงจันทร์ค่อยๆ หลบหายหลังเงาเมฆนั้นเอง หม่อมราชวงศ์วราสิตางค์ก็หมดสติลงไปด้วยความเหนื่อยอ่อน แบพับอยู่ในอ้อมอกของน้องชายราวกับหุ่นไร้ชีวิต

“พาคุณหญิงกลับไปทำแผลที่ห้อง”

ชายหนุ่มหันไปเอ่ยกับบ่าวรับใช้อย่างอ่อนล้า ดวงตาคู่คมสาดสะท้อนความเจ็บปวดออกมาจางรางเมื่อเหลือบมองรอยเลือดบนพื้น

“ให้คนมาทำความสะอาดด้วย…ล้างให้เกลี้ยง”