ทดลองอ่าน นิรันดร์บรรจบ บทนำ-บทที่ 1

“ว่าแต่ตื่นเต้นมั้ย” ชายหนุ่มเอ่ยทำลายความเงียบพร้อมเหลือบสายตามายังเธอแวบสั้นๆ “ไม่ต้องแพนิกนะ ทำตัวสบายๆ เพื่อนเราไม่ใช่ยักษ์ใช่มารอะไรหรอก”

“แต่เพราะเป็นเพื่อนรุจนี่แหละ เราเลยเกร็งๆ กลัวทำรุจขายหน้า”

“โอ๊ย บริษัทมันก็เล็กๆ เองหรอก เพิ่งจะเปิดด้วยซ้ำ”

“ยังไงเราก็สมัครไปเป็นเลขาฯ เค้า สบายไปเดี๋ยวจะดูไม่ดี”

ลลิตาทอดถอนใจ พลิกแฟ้มในมือไปมาเพื่อตรวจทานข้อมูลซ้ำๆ อย่างที่ทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ก่อนจะทอดสายตาออกไปยังทิวทัศน์นอกรถเงียบๆ และโดยไม่รู้ตัวหญิงสาวก็เผลอสติปล่อยคลื่นความคิดไปยังอาคารสีขาวกลางดงไม้สูงอันคุ้นเคย นึกถึงกระสาลมเย็นๆ ที่โอบล้อมเรือนกระจกหลังนั้น นึกถึงม่านแดดอ่อนบางที่ส่องผ่านกลีบใบชื้นๆ ของต้นไม้เบียดเสียด และหญิงสาวคนนั้น…ภาพวาดเจ้าของดวงตาสีประหลาดผู้ยกยิ้มปริศนาผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน…

เธอคิดถึงวังสวนกระจก…

อาจเพราะลลิตาเริ่มทำงานที่นั่นเรื่อยมาตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัย…ใช่ คงเป็นเช่นนั้น หญิงสาวจึงรู้สึกผูกพันเป็นนักหนา รวมไปถึงเร้นรื้นของความโหยหาแปลกๆ ซึ่งลอบติดค้างมาอย่างเงียบงันนี่ด้วย ลลิตาไม่อยากยอมรับว่ามีความรู้สึกเต็มตื้นแปลกประหลาดตอนที่ได้พบกับเจ้าของวังครั้งก่อน แต่ก็นั่นแหละ เธอสรุปไปแล้วว่าตนคงคิดไปเองเพราะความอ่อนไหวในการทำงานวันสุดท้าย

จิตใจของหญิงสาวกลับมาครึกโครมอีกครั้งเมื่อนิรุจเลี้ยวรถเข้าไปยังเขตอาคารรูปทรงแปลกตาซึ่งโอบล้อมไปด้วยต้นไม้พุ่มใบเขียวสดอย่างพอเหมาะพอเจาะ มันเป็นตึกเพียงสองชั้นทว่ากลับให้ความรู้สึกชวนตื่นตาอย่างน่าประหลาด อาจเพราะที่แห่งนี้ตั้งอยู่ในละแวกที่ดินราคาแพงระยับ หรือเพราะการออกแบบอันสวยงามซับซ้อนตรงหน้าก็ไม่ทราบได้

“นี่เหรอ บริษัทเล็กๆ ที่รุจบอก” ลลิตาพึมพำอึ้งๆ

“บริษัทเล็ก แต่เงินหนาไงครับ” คำตอบเคล้าเสียงหัวเราะ “ตื่นเต้นเหรอ ให้เราไปเป็นเพื่อนมั้ย”

“ฮื้อ เราไม่ใช่เด็กนะ”

ลลิตารู้ว่าอีกฝ่ายเอ่ยด้วยเป็นห่วงจริงๆ มากกว่าเย้า กระนั้นก็ยังอดรู้สึกทั้งฉุนทั้งอายไม่ได้ หญิงสาวรีบลงจากรถ โบกมือลา ก่อนจะหันกลับมามองตึกกึ่งโฮมออฟฟิศตรงหน้าอีกครั้ง กระสาเชยของสายลมหอบหนึ่งระรินคว้างกลางอากาศ คล้ายจะผลักดันลลิตาให้ก้าวเข้าไปในนั้นพร้อมกลิ่นหอมอ่อนจางไร้ที่มาและไม่อาจบอกได้เลยว่าเป็นกลิ่นของอะไร…กรุ่นละมุนติดปลายนาสิกราวกับโอบกอดเธอไว้

…กลิ่นหอมแสนเศร้า กลิ่นหอมของอดีต…

เจ้าของดวงหน้างามรีบสลัดความรู้สึกแปลกประหลาดรุมเร้าออก สาวเท้าเข้าไปติดต่อประชาสัมพันธ์ ก่อนจะก้าวตามการนำทางเข้าไปในห้องประธานบริษัทซึ่งโปร่งและสว่างอย่างยิ่งด้วยกระจกใสที่เผยให้เห็นแมกไม้เขียวขจีด้านนอก แล้วตอนนั้นเองที่ระยับใบยอดอ่อนค่อยๆ ขยับเพื่อมราวจะสั่นพลิ้วตามกงล้อของโชคชะตา ดอกไม้กลีบบางระริกไหวก่อนลอยล่อง ดุจรับขานการกลับมาพบกันอีกครั้งดังสัตย์สัญญา…

ลลิตาสบตากับเจ้าของร่างสูงสง่ากลางโต๊ะทำงาน ก่อนจะเผลอเอ่ยกระซิบอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“คุณ…ภีม!?”

ความรู้สึกอยากร้องไห้จู่โจมเธอโดยไม่รู้ตัว ท่วมทะลักขึ้นจนหญิงสาวต้องข่มกลืนกระทั่งเผลอก้าวถอยหลัง พร้อมกับคำถามสาดซัดประดังประเดว่าทำไม…ลลิตาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนกันแน่