ทดลองอ่าน นิรันดร์บรรจบ บทนำ-บทที่ 1

“คุณพูดซะเหมือนผมเป็นตัวร้ายที่ทำให้คุณต้องเสียงาน”

“ฉันไม่มีเจตนาแบบนั้นนะคะ” หญิงสาวลอบร้อนรนในใจ “ฉันเข้าใจดีว่าวังสวนกระจกเป็นสมบัติส่วนตัว คุณมีสิทธิ์เต็มที่ในการตัดสินใจและฉันเองก็เคารพเหตุผลข้อนี้ค่ะ”

ภีมเอนไหล่กว้างพิงพนักเก้าอี้พลางแค่นยิ้มเย็นชา “คุณกำลังประชด หรือประจบผมกันแน่”

“ฉันตอบตามความจริงค่ะ”

“จะบอกว่าไม่รู้เลยเหรอว่าผมเป็นเพื่อนกับนิรุจ และเป็นเจ้าของบริษัทที่คุณกำลังสมัครงานอยู่”

“เท่าที่ฉันรู้คืองานเลขาฯ ของฉันต้องทำอะไรบ้าง ตามระเบียบคุณสมบัติที่ประกาศเอาไว้ และรายละเอียดโดยสังเขปว่าที่นี่เป็นบริษัทรับออกแบบบ้านและอาคารที่เพิ่งเปิด เจ้าของเป็นสถาปนิกที่เพิ่งจบปริญญาโทมาจากต่างประเทศค่ะ”

“โอ…เค”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับขณะควงปากกาในมือเล่น สายลมด้านนอกพัดไหวกิ่งใบให้โยกเอนจนดอกไม้เล็กๆ สีขาวปลิดคว้างกลางอากาศอีกครั้ง แล้วดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นก็เบนกลับมาพินิจเธออย่างเงียบงัน…

ลลิตาไม่ใช่คนอยากได้ใคร่มี ชีวิตของเธอออกจะจืดชืดและนานๆ ครั้งจึงจะมีเรื่องให้กระตุ้นความต้องการบ้าง อย่างเช่นการอยากทำงานในวังสวนกระจกตั้งแต่ครั้งแรกที่อาคารทรงโคโลเนียลหลังนั้นปรากฏแก่สายตา และคราวนี้แม้จะยังแปลกใจอยู่บ้าง แต่ลลิตาก็ยอมรับว่าเธออยากทำงานกับภีม ภานุวรรธน์ ณ อยุธยา

ใช่…กับผู้ชายท่าทางเย็นชา ไร้แยแส และดุเสียจนทำให้เกิดเสียงครึกโครมไร้ที่มาอยู่ในใจหลายต่อหลายครั้งคนนี้

“วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน ขอบคุณคุณที่ให้ความร่วมมือตอบคำถาม ทางเราจะติดต่อกลับไปอีกที”

หญิงสาวรับคำอย่างว่าง่าย ทว่าในชั่วขณะก่อนก้าวออกจากห้องนั่นเอง พลันดวงตาสีน้ำตาลอ่อนก็หันกลับไปหาร่างสูงสง่าพร้อมถ้อยคำที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังควบคุมไม่ทัน

“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะ”

ภีมชะงักค้าง ครั้นเห็นว่าลลิตามีท่าทีตกใจกับคำพูดของตนเช่นกันก็ได้ให้ระบายลมหายใจอย่างไม่ถือสา ทั้งยังพยักหน้ารับเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องเก้อ

“ครับ…ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง”

…ไม่มีใครเลย ทั้งเขาและเธอ ที่รู้ว่าต้องรอคอยนานแสนนานเพียงใด…กว่าจะสามารถเอ่ยคำนี้ได้ในที่สุด

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 15 พ.ค. 62