ทว่าเอาเข้าจริงแล้ว หลังจากนั้นเพียงไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง เจสก็สามารถหาพี่เลี้ยงที่ถูกใจมาช่วยดูแลลูกชายเขาได้ถึงสองคน แต่กลับไม่สามารถตกลงกับเจมี่ได้ง่ายเท่าที่คิดไว้
เขานัดเจอกับเจมี่ทันทีหลังจากคุยกับอินทิราเรียบร้อย แต่พออีกฝ่ายได้ฟังข้อเสนอที่เขาจะให้ย้ายไปอยู่ด้วยที่บ้านพร้อมกับมาร์กี้และลีโอ เจมี่ก็เบ้ปากและส่ายหน้ารัวๆ อย่างไม่คิดจะหยุดพิจารณาแม้แต่เสี้ยววินาที หล่อนเอ่ยอ้างถึงเหตุผลที่ฟังดูไม่มีเหตุผลเอาเสียเลยนับสิบๆ ข้อ และสรุปว่าจะไม่ย้ายออกจากคอนโดฯ ไปอยู่กับเขา
นับตั้งแต่การเจรจาดังกล่าวล้มเหลว เจมี่ก็แทบจะไม่ยอมรับโทรศัพท์เขาง่ายๆ อีกเลย หรือถึงแม้จะยอมรับการติดต่อ แต่ก็ปฏิเสธที่จะคุยเรื่องการย้ายที่อยู่ซ้ำอีก ไม่ว่าเขาจะยื่นเงื่อนไขอะไรก็ตาม…
“เจมี่จะช่วยคิดให้เอง…ทางที่ดีที่สุดแด๊ดดี้ควรให้น้องไปอยู่กับแซคกับพี่ดีดี้ บ้านนั้นมีความพร้อมและเต็มใจรับอุปการะสองคนนั้นไว้อย่างแน่นอน เชื่อสิคะ” คำแนะนำเจื้อยแจ้วทางโทรศัพท์จากเจมี่ทำให้เจสเผลอแสดงสีหน้ารังเกียจอย่างรับไม่ได้ออกมาแวบหนึ่ง
“แด๊ดดี้จะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด ลูกหยุดพูดเรื่องยกน้องให้คนอื่นได้แล้ว”
“ทำไมคะ อยู่ๆ แด๊ดดี้จะมาอยากเป็นคุณพ่อดีเด่นอะไรเอาป่านนี้ มันสายไปแล้วล่ะค่ะ ที่สำคัญ…แด๊ดดี้ทำไม่ได้หรอก อย่าดันทุรังเลยดีกว่า เอาเวลาไปดูแลบรรดาผู้หญิงของแด๊ดดี้อย่างเดิมเถอะ”
“เจมี่!”
“อย่ามาขึ้นเสียงดุเจมี่แบบนี้นะ เจมี่พูดความจริง ถ้าแด๊ดดี้ยังดึงดันจะเอาน้องมาอยู่ด้วยทั้งที่ตัวเองไม่สามารถดูแลให้ดีได้ อีกหน่อยเจ้าลิงสองตัวนั่นจะต้องโตมาเป็นวัยรุ่นที่มีปัญหาแน่นอน ดูเจมี่เป็นตัวอย่างก็ได้นี่คะ…ถ้าแด๊ดดี้อายที่จะยกน้องให้แซคดูแล ก็ให้น้องไปอยู่กับน้าอินยายอัมอย่างเดิมดีกว่า แล้วแด๊ดดี้ก็ช่วยเหลือเขาด้วยวิธีอื่นแทน อย่างเช่นรับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับพี่เลี้ยง เรื่องบ้าน หรืออะไรทำนองนั้น ถ้าแด๊ดดี้ยอมจ่ายอย่างเต็มที่…ครอบครัวใหม่ของน้าอินก็คงไม่ขัดข้องที่จะให้เด็กๆ ย้ายเข้าไปอยู่ด้วย”
“ไม่ แด๊ดดี้จะไม่ทำแบบนั้น!”
เจมี่ถอนหายใจเฮือกอย่างเหนื่อยหน่าย “ก็แล้วแต่นะคะ งั้นเจมี่จะไม่รับรู้อะไรด้วยแล้ว ที่แน่ๆ คือเจมี่จะไม่ย้ายไปอยู่กับแด๊ดดี้เด็ดขาดไม่ว่ายังไงก็ตาม แค่นี้นะคะ บายยย!”
เจสได้แต่กัดฟันกรอดอย่างจนปัญญาจะบีบบังคับลูกสาวคนเดียวของเขาได้ เขาไม่ได้เลี้ยงดูเจมี่มา และก็ไม่ใช่พ่อที่ดีเลยสักนิดเดียว อย่าว่าแต่อำนาจในการกะเกณฑ์เรื่องต่างๆ ในชีวิตลูกเลย แม้แต่การจะดุด่าว่ากล่าวตักเตือนอะไรสักอย่างเขาก็ยังไม่มีสิทธิ์จะทำกับลูกได้ด้วยซ้ำ แค่ลูกเปิดใจยอมรับเขาเข้าไปในชีวิตในฐานะพ่ออย่างทุกวันนี้ ก็ต้องนับว่าดีเท่าไหร่แล้ว ถ้าเทียบกับความผิดที่เขาเคยปล่อยปละละเลยทั้งแกและแม่ของแกมาตลอด
ณชาประหลาดใจอย่างยิ่งเมื่อเห็นสายโทรเข้าจากเจสบนจอมือถือตัวเอง เธอมองมันด้วยความพิศวงงงงวยอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับสายด้วยน้ำเสียงสดใสที่เต็มไปด้วยจริตมารยาเกินร้อยเช่นเคย ทว่าจริงๆ ก็ใช่ว่าเจสจะไม่เคยโทรถึง เพราะเวลาที่มีเรื่องจะขอให้เธอช่วยเกี่ยวกับเจมี่หรือมาร์กี้และลีโอ เขาก็จะติดต่อมายังเธอเสมอ แม้จะไม่บ่อยก็ตาม
“สวัสดีค่ะเจส ดีใจจังที่คุณโทรมา กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“หลายวันแล้วครับ คือผมมีเรื่องจะขอรบกวนให้ช่วยเหลือนิดหน่อย คุณพอจะมีเวลาว่างไหมมาเจอกันไหม”
“ขอความช่วยเหลือ? จากฉันหรือคะ”
“ครับ ใช่”
“ว่างสิคะ ว่างเสมอเลย…สำหรับคุณ” เรียกได้ว่าอาจเป็นครั้งแรกเลยก็ได้ที่เจสรู้สึกยินดีกับไมตรีที่ณชาทอดมาให้อย่างไม่สงวนท่าที เขาจึงกล่าวขอบคุณเธอออกไปอย่างจริงใจที่สุดเท่าที่เคยทำมาก่อน แล้วจึงถามว่าตอนนี้เธอสะดวกจะให้เขาไปรับได้ที่ไหน
“มารับตอนนี้เลยหรือคะ”
“ครับ หรือคุณติดงานอะไรอยู่”
“ค่ะ งานยังไม่เสร็จเลย ฉันขอเวลาอีกสักสองชั่วโมงได้ไหม ถ้ายังไง…คุณบอกสถานที่ที่จะนัดเจอกันมาเลยก็ได้ แล้วฉันจะรีบไปเจอคุณเองหลังจากเสร็จงาน”
“ไม่เป็นไรครับ เอาเป็นว่าอีกสองชั่วโมงผมจะไปรับ”
ณชาฟังแล้วถึงกับเลิกคิ้วอย่างอึ้งๆ ก่อนจะบอกไปว่าให้เขามารับเธอได้ที่ไหนในอีกสองชั่วโมงข้างหน้า เชื่อแน่ว่าสิ่งที่เจสจะขอความช่วยเหลือมันต้องเป็นเรื่องสำคัญชนิดคอขาดบาดตายไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว ไม่อย่างนั้นคนอย่างเจสคงไม่ลงทุนทำถึงขนาดนี้…
