ทดลองอ่าน ฝันดีว่ามีเธอ ตอนที่ 5

หญิงสาวได้แต่ฟุ้งซ่านและคาดเดาไปต่างๆ นานาอยู่คนเดียวจนกระทั่งเจสมาถึงในเวลาประมาณสามชั่วโมงถัดมา เขามารับเธอด้วยรถตู้ส่วนตัวพร้อมคนขับ แต่ระหว่างทางชายหนุ่มก็เอาแต่ชวนคุยเรื่องอื่นเรื่อยเปื่อย โดยไม่ยอมปริปากถึงประเด็นที่ตั้งใจจะขอร้องเธอวันนี้ง่ายๆ ถึงแม้ณชาจะอยากรู้อยากเห็นจนตัวสั่น แต่เธอก็รักษาท่าทีโดยคิดจะเอ่ยปากถามก่อน จนกระทั่งเจสเป็นฝ่ายเปิดปากเล่าเรื่องทั้งหมดออกมาเองตอนที่อยู่ในร้านอาหารด้วยกัน ซึ่งพอได้ฟังแล้วณชาก็แอบอุทานอยู่ในใจ…ว่าแล้วเชียวว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆ!

“ความเป็นไปได้มันน้อยมากเลยนะคะ ที่เจมี่จะยอมรับฟังข้อเสนอหรือคำขอร้องจากฉัน จนยอมย้ายไปอยู่บ้านคุณพร้อมกับน้องๆ”

“ผมรู้ครับว่ามันไม่ง่าย แต่นอกจากคุณผมมองไม่เห็นใครอีกแล้วที่เจมี่จะยอมรับฟัง”

“ไม่มีหรอกค่ะคนที่เจมี่จะยอมฟัง ไม่มีเลยจริงๆ” ณชาบอกกับเขาด้วยความสิ้นหวังและเสียใจ “แม้แต่ฉันก็คงช่วยอะไรเรื่องนี้ไม่ได้เลย”

“ถ้าคุณแค่ช่วยไปพูดให้เจมี่เห็นแก่น้องๆ มันก็คงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะยอมรับฟังง่ายๆ แต่ว่า…หากคุณไปบอกว่าคุณจะย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านผมด้วย…เจมี่อาจจะยอม”

“…”

“เท่าที่ผมเห็นคือคุณเป็นเพื่อนสนิทที่เจมี่ชอบไปค้างด้วยมากที่สุด เขาคอยแต่จะหาเรื่องไปรบกวนคุณบ่อยจนบางทีคุณต้องปฏิเสธและไล่ให้เขากลับบ้านตัวเองบ้าง ผมเลยเชื่อว่าถ้าคุณย้ายไปอยู่ที่บ้านผมพร้อมมาร์กี้และลีโอ เจมี่จะต้องยอมทบทวนเรื่องนี้อย่างจริงจังแน่”

“ให้ฉันย้ายไปอยู่ที่บ้านคุณด้วยน่ะหรือคะ?” ณชาถามอย่างงงๆ และไม่อยากจะเชื่อ

ในขณะที่หัวใจเธอกลับเต้นแรงมากด้วยความตื่นเต้นยินดีแกมพิศวง มันเหลือเชื่อจริงๆ ที่คนอย่างเจสจะยอมให้เธอย้ายไปอยู่ด้วยที่บ้านเขา…ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม เพราะที่ผ่านมาเขาคอยแต่จะหลบหลีกเธอตลอด แม้จะไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจ ทั้งยังใจดีกับเธอเสมอ แต่ณชารับรู้ได้ชัดเจนเสมอว่าเขาอึดอัดและกังวลต่อการทอดสะพานของเธอไม่น้อย

“ครับ ใช่”

“พี่ท็อปกับพี่ซีไม่ยอมแน่ๆ ไม่มีทางหรอก” ณชาพึมพำออกมาเมื่อนึกถึงคนที่เป็นเสมือนผู้ปกครองของเธอ แล้วหัวใจที่สั่นระรัวอยู่ก็ค่อยๆ สงบจนเหี่ยวฟีบลง “ยิ่งคุณพริ้งด้วยแล้ว…ถ้าฉันทำแบบนั้นเธอต้องฆ่าฉันจนตายคามือแน่ๆ!”

เจสเลิกคิ้วมองเธอแล้วหัวเราะเบาๆ ด้วยท่าทางอ่อนใจ แบบที่ณชาเองก็ดูไม่ออกว่าเขามองเธอด้วยสายตาเอ็นดูเหมือนเธอเป็นเด็กโง่ๆ หรือจงใจเยาะหยันว่าเธออายุขนาดนี้แล้วแต่ยังไม่รู้จักโตกันแน่

“คุณไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะณชา เรื่องแบบนี้ต้องถามความเห็นเพื่อนด้วยหรือครับ”

“พวกเขาไม่ใช่แค่เพื่อนค่ะ” ณชาเน้นเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย

“ไม่ใช่เพื่อนแล้วเป็นอะไร เท่าที่ผมเห็น…พวกเขาก็เป็นแค่เพื่อนนี่”

“พูดไปคุณก็คงไม่เข้าใจหรอกค่ะ” ณชาบอกปัดเพราะขี้เกียจอธิบายให้มากความถึงมิตรภาพระหว่างเธอกับคนเหล่านั้น

“แต่พวกเขาอาจจะยอมเห็นแก่มาร์กี้และลีโอบ้าง…”

“ถ้ามองในแง่นั้นล่ะก็ คุณพริ้งอาจจะเห็นแก่มาร์กี้และลีโอมากเสียจนไม่ยินดีให้พวกแกย้ายไปอยู่กับคุณและเจมี่ แต่จะหาทางออกอื่นที่ดีกว่าให้แทน”

เจสฟังแล้วฉุนกึกทันควัน เขานิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะย้ำ “มาร์กี้กับลีโอเป็นลูกผม ทำไมการไปอยู่กับคนอื่นถึงจะดีกว่าการอยู่กับพ่อแท้ๆ ของพวกเขาได้!”

“คุณอยากฟังคำตอบจากฉันจริงๆ หรือคะเจส ฉันโกหกไม่เก่งเสียด้วยสิ”

เสียงหวานๆ กับสีหน้าของคนพูดทำให้เจสเม้มปากแน่น เธอช่างปั้นหน้าปั้นตาตั้งคำถามได้ใสซื่อบริสุทธิ์ชนิดที่ทำให้เขารู้สึกถึงความประชดประชันอย่างรุนแรงจนสะอึก จากที่เจสเคยรู้สึกแค่รำคาญณชานิดๆ ตอนนี้เขาว่าเขาเริ่มจะเกลียดเธอขึ้นมาจริงๆ แล้วล่ะ!