ทดลองอ่าน ภรรยาเปรียบดังของหวาน บทที่ 1

เมื่อสามปีกว่าก่อนหน้านั้นเอง เจ้าของร่างเดิมเผลอไปติดหวัดเย็นเข้าจนมีไข้ขึ้นสูง ต้องนอนป่วยอยู่บนเตียง ซ้ำโรคประหลาดที่ทำให้ตัวเย็นไปทั้งร่างยังกำเริบขึ้นมาอย่างรุนแรงอีก ทั้งร่างราวกับแช่อยู่ในน้ำสลับกับไฟ กระทั่งยามตายก็ไม่มีผู้ใดมาอยู่เคียงข้าง วิญญาณยุคปัจจุบันอย่างนางจึงเข้ามาอยู่ในร่างที่ยังอายุไม่ครบสิบขวบที่มีรูปร่างผอมแห้งราวกับท่อนฟืนอย่างเงียบๆ เช่นนี้เอง

ความตกใจ ความสับสน ความเจ็บปวด และความเสียใจในคราแรกค่อยๆ เลือนหายไปหมดสิ้นแล้วพร้อมกับวันเวลาที่ผันผ่าน การมีชีวิตอยู่ก็คือความเมตตาครั้งใหญ่ที่สุดที่พระเจ้ามอบให้กับนางแล้ว นางจึงเปลี่ยนมุมมองความคิดและพยายามกลายเป็นคนยุคโบราณผู้หนึ่ง

ในสายตาคนอื่นฉู่ซินเถียนผู้เก็บตัวและเงียบขรึมค่อยๆ เปลี่ยนไปมีนิสัยร่าเริงและมองโลกในแง่ดีแบบที่นางเคยมีอยู่แต่เดิมในโลกที่จากมา ทั้งยังไขว่คว้าโอกาสที่จะได้ทำงานในห้องครัวมากขึ้น คอยลูกมือและมีท่าทางกระตือรือร้นอยากเรียนรู้ตลอดเวลา บางทีก็แสดงฝีมือบ้างเป็นระยะๆ ให้บรรดาพ่อครัวอาวุโสเหล่านั้นได้เห็นพรสวรรค์ด้านการทำอาหารของนาง และยอมรับนางเป็นลูกศิษย์ ให้นางได้เข้าใกล้เตา ได้แสดงฝีมือทำอาหารว่างที่แปลกใหม่ทีละนิด จนในที่สุดนางก็ได้แสดงฝีมือออกมา ได้เปิดเผยตัวต่อหน้าเสนาบดีเฉวียน สุดท้ายจึงกลายมาเป็นแม่ครัวอาหารว่าง

แน่นอนว่านางก็เคยเพ้อฝันถึงความรักอันสะเทือนเลือนลั่นอยู่บ้างเช่นกัน จากสาวใช้กลายไปเป็นนายหญิง แต่ความเพ้อฝันสุดท้ายก็ยังเป็นแค่ความเพ้อฝัน

เสนาบดีเฉวียนคือบุรุษอายุสามสิบกว่าปีผู้หนึ่ง เขาเป็นคนหน้าตาดีที่มีภรรยากับอนุเป็นโขยง นางไม่มีความสนใจคิดอยากเข้าร่วมด้วยแม้แต่น้อย พอดีกับที่เสนาบดีเฉวียนเองก็ค่อนข้างรักในฝีมือของนางมากกว่า ยินยอมให้นางที่นับได้ว่าหน้าตาอ่อนหวานอยู่ในห้องครัวอันแสนร้อนอบอ้าวนี้

ฉู่ซินเถียนไม่รู้สึกเศร้าใจแม้แต่น้อย เนื่องจากชื่อเสียงของเสนาบดีเฉวียนในหมู่คนภายนอกไม่ได้ดีอะไรเลย เขาเป็นคนสนิทของอัครเสนาบดีคนปัจจุบัน เรื่องเล็กเรื่องใหญ่ที่ได้รับคำสั่งมาให้จัดการมีหลายเรื่องที่อำมหิตเสียจนเปิดเผยไม่ได้ ขุนนางในราชสำนักที่หวาดกลัวเขาก็มีอยู่จำนวนไม่น้อย

แต่โชคดีที่ยามอยู่ในจวน เสนาบดีเฉวียนยังนับว่าเป็นเจ้านายที่แยกแยะถูกผิดชัดเจน สามารถดูแลจวนได้อย่างเป็นระเบียบผู้หนึ่ง

ดังนั้นการเดินทางไปยังแคว้นหนีตันหนนี้ เมื่อนางได้รับเลือกให้ขึ้นเรือมาด้วยกัน ในใจนางจึงไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่ยอมรับอย่างว่าง่าย

แต่ผู้ที่นั่งเรือสำราญแล้วไม่เคยเมาเรือเช่นนาง กลับต้องมาสิ้นสภาพบนเรือโบราณที่ทั้งใหญ่โตหรูหราและหนักอึ้งลำนี้เสียแล้ว!

หลายวันที่ผ่านมานี้นางวิงเวียนศีรษะ ความอยากอาหารไม่มี เวลากินอาหารก็กินได้น้อย เมื่อครู่ท้องร้องขึ้นมา นางจึงได้แต่คลำทางมาหาอะไรกินแก้หิวที่ห้องครัวนี้

ฉู่ซินเถียนปากกินขนมปัง ส่วนสายตาก็มองออกไปนอกหน้าต่างเงียบๆ ไม่รู้ว่าเรือเคลื่อนไปนานเท่าใด ยามนี้จึงมองไม่เห็นแสงจันทร์อีกต่อไปแล้ว

นางขมวดคิ้วครุ่นคิด เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้นางก็บิขนมปังออกเป็นชิ้นเล็กๆ แล้ววางลงบนจานอีกครั้ง…อีกครั้ง…และอีกครั้ง รวมแล้วบิออกมาได้สามสิบชิ้นเล็กๆ ซึ่งแทนเงินที่นางเก็บสะสมมาได้จนถึงตอนนี้ ระยะห่างจากวันที่นางจะได้เป็นอิสระยังคงอีกยาวไกลนัก

“ว้าว! หอมชะมัดเลย นี่คืออะไรกัน”

ภายใต้แสงสลัวของตะเกียงน้ำมัน ใบหน้าคมคายไร้ตำหนิใบหน้าหนึ่งพลันประชิดเข้ามาใกล้อย่างกะทันหัน

ฉู่ซินเถียนสะดุ้งตกใจ ขนมปังหลุดออกจากมือหล่นไปบนจาน นางถลึงตาใส่ใบหน้าที่อยู่ระดับเดียวกับสายตาตนเองก่อนจะต้องนิ่งอึ้งไป