บทที่สาม
ฉู่ซินเถียนกลับมาที่ห้องครัวและเริ่มต้นทำงาน ตอนที่อาการเมาเรือเริ่มกลับมาอีกครั้ง นางถึงนึกขึ้นได้ว่าตนเองลืมกินยา ทว่าเมื่อนึกถึงถุงเงินเล็กๆ ที่ยัดอยู่ในสาบเสื้อ อารมณ์ของนางก็ดีขึ้นทันที อาการคลื่นไส้เองก็ดีตามมาไม่น้อย เพียงแต่สีหน้าของบรรดาบ่าวรับใช้คนอื่นๆ ในห้องครัวที่ฉู่ซินเถียนต้องเผชิญหน้าด้วยนั้นยังคงทำให้นางรู้สึกอึดอัดอยู่ดี
“ชิ! คนบางคนช่างมีความสามารถยิ่งนัก ทำแค่อาหารว่างก็มีของรางวัลเป็นพิเศษแล้ว”
“แม้นางจะทำอาหารว่างด้วยตัวเอง แต่ภายในห้องครัวก็มีงานบางอย่างที่ไม่ใช่นางคนเดียวทำเสียหน่อย หรือไม่ควรนำออกมาแบ่งให้ทุกคนหน่อยหรือ ช่างไม่รู้จักแบ่งปันจริงๆ”
“ใช่แล้ว ได้ยินมาว่าฝูอ๋องใจกว้างอย่างมาก บางทีรอจนพวกเราไปถึงแคว้นหนีตัน นางก็คงหยิบถุงเงินใบใหญ่ออกมา หลุดพ้นจากสถานะบ่าวไปแล้ว”
เสียงซุบซิบนินทารอบด้านยังคงมีอยู่ตลอดทั้งวัน และคอยดังขึ้นที่ด้านหลังฉู่ซินเถียนตลอดเวลา
กับอาการอิจฉาริษยาและเป็นเด็กน้อยเช่นนี้ ฉู่ซินเถียนไม่เก็บมาคิดมากเลยแม้แต่น้อย
ในความเป็นจริง นับตั้งแต่วันที่เสนาบดีเฉวียนต้องตาในฝีมือของนาง กระทั่งพ่อครัวชราที่ก่อนหน้านี้เป็นมิตรกับนางก็มีท่าทีที่เปลี่ยนไปแล้ว แม้แต่เรื่องที่นางได้ออกเดินทางไปแคว้นอื่น เขาก็โมโหว่านางแย่งตำแหน่งของเขาไป
ฉู่ซินเถียนไม่อาจชี้แจงอะไรได้ ด้วยลำดับชั้นในยุคโบราณทำให้บ่าวรับใช้ที่อยู่ชั้นล่างต่างพยายามหาวิธีปีนป่ายขึ้นไปข้างบนจนสุดความสามารถด้วยกันทั้งสิ้น ซึ่งนางสามารถเข้าใจได้ นอกจากนี้นางเองก็เชื่อมั่นว่าตนเองจะหนีไปจากสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยการแก่งแย่งชิงดีกันแห่งนี้ได้อย่างแน่นอน ด้วยเหตุนี้นางจึงไม่มีทางจงใจประจบประแจงผู้อื่น แล้วก็ไม่ยอมอดทนเพื่อส่วนรวมด้วย
ฉู่ซินเถียนทำงานอย่างระมัดระวังไปจนเสร็จ ในที่สุดก็ผ่านไปอีกหนึ่งวัน
ยามนี้เป็นเวลากลางดึกอีกครั้ง ภายใต้แสงไฟสีเหลืองสลัว ห้องครัวกว้างใหญ่แสนเงียบสงัดกลายเป็นโลกใบเล็กอันอบอุ่น แต่ฉู่ซินเถียนรู้ว่ารอผ่านไปอีกสักพักก็จะมีคนเดินเข้ามา เมื่อคิดมาถึงตรงนี้นางก็ยิ้มออกมาแล้ว
ถึงแม้เขาจะกะล่อนไปเสียหน่อย ชอบเคาะศีรษะนาง บางทีก็ดีดหน้าผากทำให้นางเจ็บ หนก่อนยังแอบลูบแก้มของนางไปหนหนึ่ง แต่นอกจากนี้ก็ไม่ค่อยมีท่าทางที่ไม่สง่างามอะไรอีก อย่างน้อยเขาก็ไม่ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ
ระหว่างที่ครุ่นคิด นางก็วางอาหารมื้อดึกสองที่ลงบนโต๊ะ แล้วใช้ผ้าอุ่นเช็ดมือ ตอนที่นางกำลังจะกัดแป้งห่อไส้แบบจีนซึ่งใช้ผักสดใหม่กับเนื้อย่างมาเป็นไส้นั้นเอง เงาร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งก็มานั่งประจำที่อย่างรวดเร็ว หลังหยิบผ้าอุ่นบนโต๊ะมาเช็ดมือ เขาก็หยิบของที่แค่มองดูก็น่ากินขึ้นมากัดไปคำโต ดวงตาดอกท้อน่ามองคู่นั้นยิ้มตาหยีอีกครั้ง