ทดลองอ่าน ยอดหญิงเทพสมุนไพร เล่ม 4 บทที่ 1

สะใภ้รองแต่งเข้ามาสองปีแล้วยังไม่รู้กฎธรรมเนียมพวกนี้อีกหรือ หงจูอยากบอกว่ายานี้ไม่มีประโยชน์ นางอยากโน้มน้าวสะใภ้รองให้ล้มเลิกความคิดนี้เสีย แต่พอนึกถึงนิสัยพูดหนึ่งไม่เป็นสองของสะใภ้รองแล้วจึงกลืนคำพูดที่มาถึงปากแล้วกลับลงไป เห็นจือซย่าบดยาเป็นผงและนำไปผสมกับน้ำแล้ว หงจูก็รีบเข้าไปช่วยง้างปากคุณชายรองและค่อยๆ กรอกยาเข้าไป

ป้อนยาเสร็จ หลี่เมิ่งซีจึงตามเซียวซย่ากับเซียวเหิงเข้ามาทำความสะอาดร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เซียวจวิ้น พอทั้งสองเข้ามา ทุกคนต่างถอยออกไปรอข้างนอก อี๋เหนียงทั้งสามกับหงอวี้มาถึงนานแล้ว แต่ถูกขวางอยู่นอกประตู เห็นหลี่เมิ่งซีออกมาจึงรีบเข้าไปคารวะและยืนอยู่ด้านข้างอย่างระมัดระวัง

เมื่อวานฐานะลูกอนุของหลี่เมิ่งซีเปิดเผย เรื่องที่เซียวจวิ้นประกาศว่าจะไม่เป็นประมุขสกุลและเรื่องที่เขาถูกลงโทษแพร่มาถึงที่นี่ เรือนหลังของเซียวจวิ้นราวเกิดแผ่นดินไหวระดับแปด อี๋เหนียงทั้งหลายที่ยศถาบรรดาศักดิ์ล้วนขึ้นอยู่กับเซียวจวิ้นต่างหวั่นวิตก รู้สึกอนาคตมืดมัว หากคุณชายรองไม่เป็นประมุขสกุลแล้วจริงๆ นับแต่นี้ไปพวกนางอย่าหวังจะโงหัวขึ้นมาได้อีกเลย

ยืนร้อนใจกระวนกระวายอยู่ตรงนั้น ครั้นเห็นตัวต้นเหตุอย่างหลี่เมิ่งซีนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสุขุมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จางอี๋เหนียงกับชุ่ยอี๋เหนียงต่างก็โมโหจนบดฟัน ตีให้ตายพวกนางก็ไม่เชื่อว่าคุณชายรองจะมีใจให้กับสตรีเย็นชาเช่นนี้ ยิ่งไม่รู้ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร หากปล่อยให้สตรีผู้นี้อยู่ในคฤหาสน์สกุลเซียวต่อไป นางคงชักนำคุณชายรองให้ออกนอกลู่นอกทาง เช่นนั้นอนาคตของพวกนางย่อมคาดเดาได้ว่าจะเป็นอย่างไร

ตั้งแต่คุณชายรองกลับจากทางใต้ พวกนางพยายามใช้ทุกหนทางแล้วแต่ก็ไม่อาจทำให้คุณชายรองก้าวเข้ามาในเรือนของพวกนางได้ เดิมทีเดาว่าคุณชายรองเป็นโรคอะไรที่ยากจะเอ่ยปาก ทำให้มิอาจเข้าใกล้สตรีได้ แต่วันนี้พวกนางตระหนักแล้วว่าเป็นเพราะสะใภ้รองแย่งชิงความรักใคร่ทั้งหมดไป!

คิดถึงช่วงเวลาอันงดงามในอดีต คิดถึงความอ่อนโยนของคุณชายรอง ยามนี้จางอี๋เหนียงควบคุมตนเองไม่ได้ เกิดความคิดอยากกำจัดสะใภ้รองทิ้งเสีย แม้แต่ตัวนางเองยังตกใจกับความคิดที่ผุดขึ้นกะทันหันนี้ นางแอบลูบหน้าอกตนเอง ยังดีที่สะใภ้รองผู้นี้เป็นลูกอนุ ไม่ต้องให้นางลงมือเหล่าไท่จวินก็ต้องกำจัดอีกฝ่ายเองแน่ อยากเอ่ยอะไรเพื่อกลบเกลื่อนหัวใจที่เต้นรัวไม่หยุดของตนเอง แต่พอเงยหน้าเห็นสีหน้าเรียบเฉยดุจผิวน้ำนิ่งสงบของหลี่เมิ่งซีแล้ว นางกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ

หวังอี๋เหนียงมองสะใภ้รองด้วยสีหน้าเป็นกังวล หงอวี้ยืนอยู่ด้านข้างอย่างหวาดระแวง ราวกับกลัวว่าจะมีอะไรร่วงลงมาจากท้องฟ้ากระแทกใส่ตนอย่างไรอย่างนั้น บรรยากาศแปลกประหลาดวนเวียนอยู่ระหว่างสตรีห้าคนนี้ ทำให้ห้องโถงอุดอู้เป็นพิเศษ กดดันจนทำให้คนหายใจไม่ออก

ท่ามกลางความเงียบงัน เซียวซย่า เซียวเหิงก็เดินออกมาคารวะหลี่เมิ่งซี รายงานว่าชำระล้างร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณชายรองแล้ว หลี่เมิ่งซีบอกให้ทั้งสองออกไปรอข้างนอก เพิ่งจะลุกขึ้นก็เห็นชุ่ยอี๋เหนียงกับจางอี๋เหนียงร้องไห้พลางร้องเรียกคุณชายรอง ทำท่าจะเข้าไปข้างใน เพิ่งก้าวขาออกมาก้าวเดียวเท่านั้นพลันรู้สึกว่าบรรยากาศผิดปกติ หันกลับไปมองก็เห็นหลี่เมิ่งซียืนอยู่ตรงนั้น มองพวกนางอย่างเย็นชา ทั้งสองรีบหลบไปด้านข้างให้หลี่เมิ่งซีก้าวเข้าไปก่อน

เห็นทั้งสองหลบไปแล้ว หลี่เมิ่งซีจึงเอ่ยว่า “คุณชายรองยังไม่ฟื้น คนเยอะวุ่นวายเกินไป อี๋เหนียงทั้งหลายรออยู่ข้างนอกก่อนเถอะ” พูดจบก็ไม่สนใจสีหน้าริษยาอาฆาตของชุ่ยอี๋เหนียงกับจางอี๋เหนียงอีก นางพาจือซย่ากับหงจูเข้าไปในห้อง

เข้าไปในห้องแล้ว หลี่เมิ่งซีก็สั่งให้หงจูใช้น้ำเย็นประคบหน้าผากเซียวจวิ้นเพื่อลดความร้อน ตนเองนั่งลงบนเก้าอี้กลมข้างเตียง แกะผ้าพันแผลของเซียวจวิ้นออก เห็นแผลแล้วก็ต้องตกใจ แม้หลี่เมิ่งซีจะสุขุมเยือกเย็นเพียงใด ยามนี้หัวใจก็ยังหดเกร็งอย่างควบคุมไม่อยู่

แผลกลางฝ่ามือของเซียวจวิ้นเน่าเฟะแล้ว ทั้งยังมีน้ำหนองไหลออกมา บวมแดงจนทนดูแทบไม่ได้ พาให้แขนทั้งแขนบวมตามไปด้วย กล้ามเนื้อเกร็งแน่นและกระตุกเป็นพักๆ

หลี่เมิ่งซีรีบตรวจดู บาดแผลเฉียงๆ นั้นยาวเกือบหนึ่งนิ้ว ลึกถึงครึ่งนิ้ว นางอดตระหนกไม่ได้ เมื่อวานนางไม่รู้สึกว่าตนเองออกแรงอะไรไปเลย ยิ่งไม่คิดว่าแผลจะลึกถึงเพียงนี้

บัดนี้คิดดูแล้วต้องเป็นเพราะเมื่อวานตอนเซียวจวิ้นแย่งกรรไกรไปนั้นเขากระทำวู่วามเกินไป อีกทั้งยังออกแรงกดแผลไว้ไม่ให้เลือดไหลออกมา ตอนนั้นวุ่นวายมาก ทุกคนจึงละเลยบาดแผลเขาไป นายท่านใหญ่ถึงได้ลืมทำแผลให้เขาและลงโทษให้ไปคุกเข่า สิบนิ้วเชื่อมโยงถึงใจ ฝ่ามือมีแผลลึกขนาดนี้เขาจะต้องเจ็บเข้าไปถึงในจิตใจแน่

เซียวจวิ้นมีใจให้นาง แต่ก่อนนางแค่หลอกตนเอง โดยไม่ยอมพิจารณาความรู้สึกที่เขามีต่อนางอย่างละเอียด คำพูดเมื่อวานของเซียวจวิ้นบีบให้นางต้องเผชิญหน้ากับเรื่องพวกนี้ มองใบหน้าแดงก่ำของเซียวจวิ้นที่หมดสติอยู่ คิดถึงการตามอกตามใจของเขาที่มีต่อนางในช่วงที่ผ่านมา หัวใจของหลี่เมิ่งซีพลันหดเกร็งอย่างห้ามไม่อยู่ มีใจแล้วอย่างไร นางกับเขาถูกกำหนดไว้แล้วว่าไม่มีอนาคตร่วมกัน นางมิอาจมอบหัวใจออกไปได้

หลี่เมิ่งซีใช้สุราต้มทำความสะอาดบาดแผล สมัยโบราณไม่มีมีดผ่าตัด นางจึงสั่งให้คนหามีดเล่มเล็กมาและต้มในน้ำเดือด เริ่มจัดการกับเนื้อเน่าบนฝ่ามือของเซียวจวิ้น

จือซย่ากับหงจูต่างหันหน้าไปทางอื่นด้วยไม่กล้ามอง

ระหว่างทำแผล สาวใช้ก็เข้ามารายงานว่าเหล่าไท่จวินกับนายท่านใหญ่มา

หงจูและคนอื่นๆ รีบออกไปต้อนรับ หลี่เมิ่งซีกลับเหมือนไม่ได้ยิน นางยังคงทำงานในมือต่อไปอย่างจริงจัง