เหล่าไท่จวินเข้าใจความคิดของนายท่านใหญ่ นางลอบคิดในใจ ลูกชายคนนี้ระมัดระวังเกินไปแล้ว ข้าเลอะเลือนขนาดนั้นเสียที่ไหน จะหย่านางอยู่แล้วใครจะลงโทษนางอีก รอนายท่านใหญ่พูดจบ เหล่าไท่จวินจึงเอ่ยว่า “นายท่านใหญ่พูดถูก ซีเอ๋อร์ทำไปเพราะหวังดี อย่าตำหนิตนเองนักเลย ใช่แล้ว ยาที่ซีเอ๋อร์ใช้กับจวิ้นเอ๋อร์เมื่อครู่นี้ก็เป็นยาที่ได้มาจากจวิ้นเอ๋อร์หรือ”
จือซย่าฟังแล้วหน้าซีดไปครู่หนึ่ง หน้าผากมีเหงื่อซึมออกมา ยาที่ใส่ให้คุณชายรองเป็นยาดีที่แม้แต่ร้านยาอี๋ชุนยังไม่มีขาย ตามที่สะใภ้รองพูด ยานี้สามารถเสริมสร้างกล้ามเนื้อและช่วยให้เลือดลมไหลเวียน ทั้งยังไม่ทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ ขอเพียงตรวจสอบอย่างละเอียดก็จะพบว่าข้างนอกไม่มียาชนิดนี้ขายอยู่ ถึงเวลานั้นสะใภ้รองจะชี้แจงอย่างไร
มองจือซย่าแล้ว หลี่เมิ่งซีแอบตบๆ ตัวนาง พูดกับเหล่าไท่จวินเสียงราบเรียบ “เป็นเพราะหลายวันก่อนจือชิวไม่อยากให้เมิ่งซีถูกลงโทษด้วยกฎบ้าน จือชิวจึงเอาตัวเข้ารับแทนจนได้รับบาดเจ็บ ยาที่ใส่ให้คุณชายรองเมื่อครู่นี้ก็เป็นคุณชายรองที่ส่งคนไปร้านยาอี๋ชุนซื้อยาสมานแผลกลับมา ตอนนั้นเมิ่งซีใช้ไม่หมด ตอนนี้เห็นว่าเร่งด่วนจึงนำออกมาใช้ สมัยเป็นเด็กเมิ่งซีเลี้ยงสัตว์ตัวเล็กๆ เอาไว้ บางครั้งสัตว์เลี้ยงได้รับบาดเจ็บเมิ่งซีก็ทำแผลให้เอง นานวันเข้าจึงรู้วิธีจัดการกับบาดแผลเจ้าค่ะ”
“กฎบ้าน?! ซีเอ๋อร์ทำผิดอะไรหรือถึงได้ถูกลงโทษด้วยกฎบ้าน” นายท่านใหญ่ได้ยินหลี่เมิ่งซีบอกว่าถูกลงโทษด้วยกฎบ้านก็ตกใจ สะใภ้ของบ้านทำผิดกฎธรรมเนียมจนถูกลงโทษด้วยกฎบ้าน นี่เป็นเรื่องใหญ่ ไฉนเขาที่เป็นประมุขของบ้านจึงไม่รู้เรื่องแม้แต่น้อย เขาไม่สนใจคำพูดต่อจากนั้นของหลี่เมิ่งซี รอนางพูดจบก็ถามออกมา
“เรียนนายท่านใหญ่ ก่อนหน้านี้ตอนคุณชายรองกลับมาไม่นาน คุณชายหลี่จัดงานเลี้ยงและเชิญคุณชายรองไปร่วมงาน คุณชายรองพาเมิ่งซีไปด้วย ระหว่างทางคุณชายรองมีธุระจึงให้เมิ่งซีกลับคฤหาสน์ก่อน นายหญิงใหญ่เข้าใจผิดคิดว่าเมิ่งซีแอบออกจากคฤหาสน์โดยพลการจึงจะลงโทษด้วยกฎบ้าน โชคดีที่คุณชายรองกลับมาทันเวลาและช่วยชี้แจงให้ เมิ่งซีจึงไม่ถูกลงโทษเจ้าค่ะ”
นายท่านใหญ่ฟังแล้วถอนหายใจ คิดถึงเรื่องของเซียวอันที่มารดาเล่าให้ฟังแล้ว เขาก็รู้ว่าที่หลี่เมิ่งซีเล่ามานี้สาเหตุต้องเป็นเพราะนายหญิงใหญ่กำลังหาวิธีกลั่นแกล้งนางอยู่แน่ ในใจอดรู้สึกผิดหวังกับนายหญิงใหญ่ไม่ได้ เห็นทีควรกำราบนางสักหน่อยแล้ว ทว่าอยู่ต่อหน้าเด็กๆ ย่อมไม่อาจกล่าวโทษนายหญิงใหญ่ได้ ชั่วขณะหนึ่งจึงพูดอะไรไม่ออก
บรรยากาศในห้องเงียบงันหนักอึ้ง หลี่เมิ่งซีเงยหน้ามองเซียวจวิ้นที่หมดสติ หลังการป้อนยาและทำแผลของนาง เขาน่าจะพ้นขีดอันตรายแล้ว ที่เหลือให้เป็นหน้าที่หมอจัดการก็แล้วกัน นางไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่แล้ว
คิดถึงความรู้สึกที่เซียวจวิ้นมีต่อนาง หัวใจก็เจ็บปวดยากจะบรรยาย ใช่ว่าเซียวจวิ้นไม่ดี แต่พวกเขาไม่มีวาสนาต่อกัน สกุลนี้ยอมรับนางไม่ได้ นางเองก็ไม่มีทางมอบหัวใจออกไปเพียงเพราะความรู้สึกเล็กน้อยแค่นี้ มิอาจปล่อยให้ตนเองต้องถลำลึกอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ เป็นสตรีที่ชีวิตเต็มไปด้วยความโกรธแค้นดังคำกลอนที่ว่าลานสวนร้างวสันต์จากลา บุปผาเกลื่อนพื้นบานประตูปิดตาย
ภาษิตว่าเจ็บยาวมิสู้เจ็บสั้น คฤหาสน์สกุลเซียวแห่งนี้นางต้องออกไปแน่ คิดได้เช่นนี้หลี่เมิ่งซีก็ก้าวไปตรงหน้าเหล่าไท่จวินและคุกเข่าลงบนพื้น โขกศีรษะให้เหล่าไท่จวิน “ตั้งแต่เมิ่งซีแต่งเข้าคฤหาสน์สกุลเซียว จนบัดนี้ก็สองปีกว่าแล้ว ได้รับความรักใคร่เอ็นดูจากเหล่าไท่จวินมาตลอด บุญคุณยิ่งใหญ่ที่เหล่าไท่จวินมีต่อเมิ่งซีนี้ต้องตอบแทนแน่นอน เพียงแต่เมื่อวานเมิ่งซีได้รู้คำสอนของบรรพบุรุษสกุลเซียวแล้ว ตระหนักดีว่าฐานะลูกอนุของเมิ่งซีไม่อาจเป็นภรรยาเอกของคุณชายรองได้ เมิ่งซีไม่อยากให้คุณชายรองต้องถูกประณามว่าไม่ซื่อสัตย์ไม่กตัญญูไม่เมตตาไม่มีคุณธรรม ขอเหล่าไท่จวินโปรดสนับสนุนอนุญาตให้เมิ่งซีไปจากคฤหาสน์สกุลเซียวด้วยเถอะเจ้าค่ะ!”
ฟังคำพูดนางแล้วเหล่าไท่จวินกับนายท่านใหญ่ต่างตระหนก ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าตอนนี้มิใช่สกุลเซียวเลือกที่จะให้หลี่เมิ่งซีอยู่หรือไป แต่เป็นหลี่เมิ่งซีที่ไม่อยากอยู่ในคฤหาสน์สกุลเซียวอีกต่อไปต่างหาก!
