ทดลองอ่าน ยอดหญิงเทพสมุนไพร เล่ม 4 บทที่ 2

บรรยากาศหนักอึ้งในห้องถูกคำพูดไม่กี่คำของหลี่เมิ่งซีกดดันจนตึงเครียด ชวนให้คนหายใจไม่ออกยิ่งนัก พวกข้ารับใช้ต่างกลั้นหายใจ เป่าจูกับจื่อเยวี่ยตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ สะใภ้รองผู้นี้ไปกินดีหมีมาหรือไร ถึงกับกล้าตั้งตัวเป็นศัตรูกับนายหญิงใหญ่อย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ นางคิดจริงๆ หรือว่าคุณชายรองรักใคร่นางแล้ว ในคฤหาสน์นี้จะไม่มีใครกล้าแตะต้องนาง

ใบหน้าของนายหญิงใหญ่ที่เดิมทีขาวซีดบัดนี้ยิ่งไม่หลงเหลือเลือดฝาด เรื่องพวกนี้นางทำลับหลังคนอื่น แต่กลับถูกหลี่เมิ่งซีเปิดโปงด้วยท่าทีเหมือนไม่ตั้งใจ นางหันไปมองนายท่านใหญ่อย่างร้อนตัว เห็นเขากำลังมองนางด้วยสีหน้าตำหนิก็อดรู้สึกหวั่นใจไม่ได้ กลืนคำพูดที่จะตำหนิหลี่เมิ่งซีกลับลงไปทันที ตำหนิหลี่เมิ่งซีตอนนี้ยิ่งจะทำให้นายท่านใหญ่คิดว่านางเขินอายจนกลายเป็นโกรธ ทำให้หมดใจต่อนางไป ชีวิตในคฤหาสน์ตลอดหลายปีมานี้ทำให้นางตระหนักว่าสตรีหากสูญเสียความรักใคร่จากสามีไป ชีวิตที่เหลือย่อมอ้างว้างเกินบรรยาย

นายท่านใหญ่ฟังคำพูดหลี่เมิ่งซีแล้วก็ตกใจเช่นกัน นางแต่งเข้าสกุลมาสองปี ปรนนิบัติพ่อแม่สามีทุกเช้าเย็นไม่ขาด กิริยาท่าทางสง่างาม รู้กาลเทศะ เขาเห็นทุกอย่างกับตาตนเอง แล้วหลี่เมิ่งซีจะทำผิดกฎธรรมเนียมบ่อยๆ จนถูกลงโทษได้อย่างไร ครั้นคิดว่าจางซื่อก็บ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆ ว่าถูกรังแกลับหลัง เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมดใจกับนายหญิงใหญ่

ความรู้สึกละอายที่มีต่อนายหญิงใหญ่เพราะตนเองรักใคร่และตามใจจางซื่อหายไปไม่มีเหลือ นายท่านใหญ่มองนางด้วยสายตาตำหนิ เห็นนางหลบสายตาเขาก็ยิ่งแน่ใจว่าคำพูดของหลี่เมิ่งซีเมื่อครู่นี้จริงแท้แน่นอน แต่อย่างไรก็เป็นภรรยาของตน ทั้งยังเป็นนายหญิงใหญ่ของบ้านย่อมมิอาจหักหน้านางต่อหน้าผู้อื่น เขาได้แต่นั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงนั้นและยกชาขึ้นจิบ

เหล่าไท่จวินฟังคำพูดนี้แล้วยิ่งตระหนก นางเคยได้ยินมาว่านายหญิงใหญ่กลั่นแกล้งหลี่เมิ่งซีลับหลัง แต่คิดไม่ถึงว่าจะร้ายแรงถึงเพียงนี้ สองปีมานี้หลี่เมิ่งซีไม่เคยพูดถึงเลยสักคำ เดิมทียังขุ่นเคืองที่นางไร้มารยาท บัดนี้กลับบังเกิดความละอายเสียมากกว่า

เห็นลูกชายกับลูกสะใภ้ต่างไม่พูดอะไร เหล่าไท่จวินเองก็รู้ว่าตอนนี้มิใช่เวลามาหาความกับเรื่องนี้ อย่างน้อยก็ไม่อาจหักหน้าลูกสะใภ้ต่อหน้าข้ารับใช้ได้ เหลือบมองตำรับยาในมือและเอ่ยว่า “ในเมื่อซีเอ๋อร์บอกว่าตำรับยานี้มีประโยชน์ ลองประคบให้จวิ้นเอ๋อร์ดูก็แล้วกัน”

ได้ยินเหล่าไท่จวินเอ่ยปาก ข้ารับใช้ต่างพรูลมหายใจยาวออกมา หงจูไปร้องเรียกที่หน้าประตู บ่าวหญิงสูงวัยสองคนก็ยกถังน้ำที่มีไอร้อนอบอวลเดินเข้ามา พวกจางซิ่วรีบหลีกทางให้

เห็นหงจูมองมาที่ตน หลี่เมิ่งซีลังเลครู่หนึ่งก่อนจะเดินช้าๆ ไปที่หน้าเตียง เลิกผ้าห่มของเซียวจวิ้นและม้วนขากางเกงเขาขึ้น พอเห็นขาของเขาแล้ว หลี่เมิ่งซีที่สุขุมมาตลอดก็ยังสูดหายใจด้วยความตระหนก น่องทั้งสองข้างของเซียวจวิ้นบวมมาก หนากว่าต้นขาเสียอีก ผิวถูกขยายจนตึง หัวเข่าทั้งสองข้างเป็นรอยช้ำเขียว

นายหญิงใหญ่เหลือบมองแวบหนึ่งแล้วร้องว่า “ลูกแม่” นางพูดอะไรไม่ออกอีก น้ำตาร่วงดุจสายฝน จางซิ่วที่ยืนอยู่ด้านข้างปาดน้ำตาเช่นกัน แม้แต่เหล่าไท่จวินยังอดหลั่งน้ำตาไม่ได้