ทดลองอ่าน ยอดหญิงเทพสมุนไพร เล่ม 4 บทที่ 5

จ้องตากับหลี่เมิ่งซีอยู่นาน เหล่าไท่จวินก็ส่ายหน้าพลางถอนหายใจ “ที่ตามซีเอ๋อร์มามิใช่เรื่องอื่นใด เนื่องจากฐานะลูกอนุของซีเอ๋อร์ขัดต่อคำสอนของบรรพบุรุษ สองสามวันก่อนซีเอ๋อร์ขอหย่าด้วยตนเอง ด้วยเห็นว่าจวิ้นเอ๋อร์ยังหมดสติอยู่ ข้าจึงมิได้รับคำ วันนี้จวิ้นเอ๋อร์ฟื้นแล้ว ทั้งตกลงมอบหนังสือหย่าให้เจ้า เพียงแต่มือของจวิ้นเอ๋อร์มีแผลเขียนหนังสือไม่สะดวก จึงต้องลำบากเจ้าไปพักในอารามชิงซินสักระยะหนึ่ง รอให้แผลที่มือจวิ้นเอ๋อร์หายดีจนสามารถเขียนหนังสือหย่าได้แล้ว ย่อมต้องปล่อยซีเอ๋อร์ออกจากคฤหาสน์แน่นอน”

หนังสือหย่าที่เฝ้ารอมาสองปี ในที่สุดก็จะมาอยู่ในมือแล้ว ฟังคำเหล่าไท่จวิน หัวใจหลี่เมิ่งซีก็เต้นรัว นางกัดฟันฝืนข่มหัวใจที่เต้นตึกตัก สูดหายใจลึกและเอ่ยว่า “เมิ่งซีขอบคุณเหล่าไท่จวิน คุณชายรองที่สนับสนุน”

ได้ยินน้ำเสียงเบิกบานของหลี่เมิ่งซีแล้ว เหล่าไท่จวินก็นิ่วหน้าเอ่ยว่า “ดี เด็กๆ พาสะใภ้รองไปอารามชิงซิน”

“ท่านย่า ซีเอ๋อร์…” เซียวจวิ้นที่จ้องมองหลี่เมิ่งซีอยู่ตลอดเห็นท่านย่าส่งนางไปอารามชิงซิน เขาก็คิดถึงความเย็นเยียบในอารามชิงซิน มองหลี่เมิ่งซีที่อ่อนแอเช่นนี้ หัวใจก็หดเกร็ง ก่อนจะร้องออกมาตามสัญชาตญาณ

ได้ยินเสียงเซียวจวิ้น หลี่เมิ่งซีจึงเงยหน้ามองไป เห็นใบหน้าซีดเผือดของเขา มองแววตาหม่นหมองของเขาแล้ว นางก็อดรู้สึกขมขื่นใจไม่ได้ เขาเป็นคนดีคนหนึ่ง แต่น่าเสียดายที่พวกเขาสองคนถูกกำหนดแล้วว่าไร้วาสนาต่อกัน

ข่มความเศร้าสลดในใจแล้วเอ่ยถามอย่างเป็นธรรมชาติ “คุณชายรองมีอะไรจะสั่งหรือ”

ครั้นเห็นความเศร้าวูบขึ้นในดวงตานาง ร่างกายของเซียวจวิ้นก็สะท้านน้อยๆ ได้ยินหลี่เมิ่งซีถามมา เขาจึงเบนสายตาออกไปพูดกับเหล่าไท่จวิน “ท่านย่า แผลของจวิ้นเอ๋อร์ไม่หนัก เขียนหนังสือได้ไม่มีปัญหา จวิ้นเอ๋อร์จะเขียนหนังสือหย่าเดี๋ยวนี้ ขอท่านย่าโปรดปล่อยให้ซีเอ๋อร์พาสาวใช้ออกจากคฤหาสน์อย่างปลอดภัยด้วยเถอะขอรับ”

เซียวจวิ้นพูดจบ ไม่รอให้เหล่าไท่จวินตอบ เขาก็พูดกับหงจูว่า “หงจู เตรียมหมึกกับพู่กัน”

หงจูที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นได้ยินคุณชายรองเรียกตนกะทันหันก็สั่นสะท้าน รีบรับคำแล้วหมุนตัวเดินออกไป

เซียวจวิ้นออกแรงใช้มือซ้ายยกมือขวาที่ยังบวมและชาอยู่ขึ้นมา เริ่มแกะผ้าพันแผลที่มือออกอย่างเงอะงะ ทำเอาหงซิ่งตกใจรีบเข้าไปกดมือเขาไว้ไม่ยอมปล่อยพลางเอ่ยปากขอร้อง “บ่าวขอร้องคุณชายรองอย่าทำเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ ร่างกายจะแย่เอาได้ บ่าวขอร้องท่านเถอะ ไม่ต้องรีบร้อนถึงเพียงนี้ รออีกสองวันให้แผลของคุณชายรองหายดีค่อยเขียนก็ยังไม่สายนะเจ้าคะ”

แม้เซียวจวิ้นจะเป็นบุรุษสูงเจ็ดเชียะ แต่หลังจากหมดสติไปสองวันโดยไม่ได้กินข้าวกินน้ำเลย ร่างกายย่อมทนไม่ไหว เขาเพิ่งฟื้นขึ้นมา ทั้งยังถูกเหล่าไท่จวินกับนายหญิงใหญ่บีบคั้น เรี่ยวแรงจึงถูกสูบไปหมดแล้ว บัดนี้ถูกสาวใช้คนหนึ่งกดมือไว้จนขยับไม่ได้ แม้อยากจะผลักหงซิ่งออกเพียงใด แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงพอจะทำเช่นนั้น

เดิมทีหลี่เมิ่งซีไม่ต้องไปอารามชิงซินก็ได้ แต่เพราะนางหักหน้าเหล่าไท่จวินต่อหน้าข้ารับใช้ แม้จะละเว้นนางไม่ลงโทษด้วยกฎบ้าน แต่ย่อมไม่อาจปล่อยให้นางอยู่อย่างสบาย ด้วยเหตุนี้จึงส่งนางเข้าอารามชิงซิน หวังกำราบนางสักหน่อย ครั้นเห็นว่าเพื่อไม่ให้นางต้องเข้าไปอยู่ในอารามชิงซิน เซียวจวิ้นไม่สนใจแผลที่มือจะเขียนหนังสือหย่าให้ได้ เหล่าไท่จวินจึงถอนหายใจ “จวิ้นเอ๋อร์วางใจเถอะ ฐานะของซีเอ๋อร์อยู่ในเรือนปีกตะวันออกไม่เหมาะ ไปอยู่อารามชิงซินก็เพื่อความเหมาะสมเท่านั้น ข้าจะให้นางพาสาวใช้ประจำตัวไปด้วยและจัดหาข้ารับใช้ปรนนิบัติอย่างดี ไม่ทำให้ซีเอ๋อร์ลำบากหรอก”

เหล่าไท่จวินพูดกับเซียวจวิ้นจบก็หันไปสั่งบ่าวหญิงสูงวัยด้านข้าง “ใครก็ได้ รีบพาสะใภ้รองไปอารามชิงซินเดี๋ยวนี้!”

ที่ไม่ให้เซียวจวิ้นเขียนหนังสือหย่าและปล่อยหลี่เมิ่งซีจากไปในเวลานี้ เพราะเหล่าไท่จวินมีความคิดเห็นแก่ตัวอยู่ ตราบใดที่แผลของเซียวจวิ้นยังไม่หายดี หลี่เมิ่งซีย่อมมิอาจไปจากคฤหาสน์สกุลเซียวได้ เหล่าไท่จวินผู้นี้แม้จะตัดสินใจหย่าหลี่เมิ่งซีแล้วก็ยังจะใช้ประโยชน์จากนางให้มากที่สุด