ทดลองอ่าน ยอดหญิงเทพสมุนไพร เล่ม 1 ตอนที่ 6

นี่เป็นโอกาสอันดีในการประจบเหล่าไท่จวิน หลี่เมิ่งซีต้องทำให้เหล่าไท่จวินยอมรับนางก่อนที่เหล่าไท่จวินจะรู้ว่านางเป็นลูกอนุ แบบนี้นางถึงจะมีโอกาสอยู่ในคฤหาสน์สกุลเซียวต่อไป อย่างน้อยก็สามารถถอนตัวออกมาได้อย่างปลอดภัย คิดเช่นนี้แล้วจึงลุกขึ้นก้าวออกไป

“ให้หลานนวดให้เหล่าไท่จวินเถอะเจ้าค่ะ บางทีอาจรู้สึกดีขึ้นบ้าง ตอนอยู่บ้านหลานบีบนวดให้มารดาอยู่บ่อยๆ”

หลี่เมิ่งซีพูดจบก็ยังเห็นเหล่าไท่จวินไม่ตอบอะไร นางจึงสั่งให้สาวใช้ยกน้ำล้างมือเข้ามา ล้างมือเสร็จก็ส่งผ้าเช็ดมือให้หงจู นางเดินไปข้างหลังเหล่าไท่จวิน รวบนิ้วกลาง นิ้วชี้ นิ้วนางเข้าด้วยกันและกดนวดบริเวณลำคอของเหล่าไท่จวิน นวดจากจุดเฟิงฉือไปถึงจุดต้าจุย ซ้ำไปมา จากนั้นจึงใช้กลางฝ่ามือออกแรงนวดจากบริเวณเฟิงฉือข้างลำคอด้านหนึ่งไปยังบริเวณเฟิงฉือข้างลำคออีกด้านหนึ่ง คลึงซ้ำไปมา แล้วค่อยๆ เลื่อนลงข้างล่าง ระหว่างนั้นก็นวดคลึงจากซ้ายไปขวาด้วย จนถึงจุดต้าจุย ใช้นิ้วโป้ง นิ้วชี้ นิ้วกลางข้างขวาบีบจุดเฟิงฉือทั้งสองข้าง บีบนวดไปตามกล้ามเนื้อลำคอจนถึงต้นคอ สุดท้ายก็กำมือเป็นหมัดหลวม ใช้ข้อนิ้วชี้นวดศีรษะด้านหลังของเหล่าไท่จวิน

นวดลำคอเสร็จ หลี่เมิ่งซีก็เริ่มใช้วิธีพิเศษนวดจุดเจียนจิ่ง จุดเทียนจง จุดปิ่งเฟิง จุดเฟิงฉือ สุดท้ายจึงกำเป็นหมัดหลวมๆ ทุบหลังให้เหล่าไท่จวิน นวดหลังเสร็จก็ใช้นิ้วโป้งกดจุดเน่ยกวน จุดชวีฉือ จุดชวีเจ๋อ บนแขน แล้วไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ

ระหว่างนี้ที่มองจากสายตาคนนอก ดูเหมือนหลี่เมิ่งซีจะบีบๆ นวดๆ ทุบๆ กดๆ ไปอย่างง่ายๆ โดยหารู้ไม่ว่านี่เป็นทักษะการนวดสมัยใหม่อันลึกล้ำ

ตอนหลี่เมิ่งซีนวดใหม่ๆ เหล่าไท่จวินก็ไม่ได้ใส่ใจ เพียงคิดว่าหลานสะใภ้อยากแสดงความกตัญญู เอาใจตนเท่านั้น จึงไม่ได้ปฏิเสธและตามใจนาง แต่นวดไปได้ไม่กี่ที ความรู้สึกสบายก็แผ่จากคอและไหล่ไปทั่วร่างกาย รู้สึกว่าแขนกับไหล่เบาขึ้นไม่น้อย ตาก็ค่อยๆ ปิดลง กว่าหลี่เมิ่งซีจะนวดเสร็จ เหล่าไท่จวินก็หลับไปแล้ว

หลี่เมิ่งซีส่งสายตาบอกสาวใช้รุ่นใหญ่ของเหล่าไท่จวินซื่อฮว่าให้นำผ้าห่มผืนบางเข้ามา แล้วคลุมให้เหล่าไท่จวินอย่างอ่อนโยนและสบตากับสะใภ้ใหญ่ ทั้งสองพยักหน้าพร้อมกันและเดินย่องไปที่ประตู

ตอนที่ใกล้ถึงประตูก็ได้ยินเสียงของเหล่าไท่จวินลอยมา “ซีเอ๋อร์มือดีเหลือเกิน นวดจนข้ารู้สึกสบายไปทั้งตัว ไหล่ก็เบาขึ้นไม่น้อย แต่ก่อนเคยเรียนมาหรือ”

สะใภ้ใหญ่กับหลี่เมิ่งซีรีบหมุนตัวกลับมา เดินกลับมาข้างกายเหล่าไท่จวิน หลี่เมิ่งซีจึงย่อกายตอบว่า “ตอนหลานอยู่บ้านเดิม มารดาเหน็ดเหนื่อยกับการดูแลงานบ้านงานเรือน มักปวดเมื่อยไหล่อยู่เสมอ หลานคอยนวดให้มารดาอยู่บ่อยๆ มารดาเองก็บอกว่าสบายมาก หลานจึงคิดว่าลองนวดให้เหล่าไท่จวินจะต้องผ่อนคลายขึ้นไม่น้อยแน่ เมื่อครู่หลานกับสะใภ้ใหญ่เห็นเหล่าไท่จวินหลับไปแล้ว เกรงว่าจะรบกวนท่านจึงคิดจะไปรอที่ห้องด้านนอก ไม่คิดว่าเหล่าไท่จวินจะตื่นเร็วถึงเพียงนี้”

“สายมากแล้ว พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ จวิ้นเอ๋อร์ยังไม่แข็งแรง บอกให้เขาพักผ่อนอยู่ในเรือนให้ดีก็พอ ไม่ต้องเป็นห่วงข้า ซีเอ๋อร์คอยปรนนิบัติให้ดี ชีวิตประจำวันขาดเหลืออะไรให้ส่งคนไปขอกับแม่สามีเจ้า ตอนบ่ายไม่ต้องมาที่นี่แล้ว” เหล่าไท่จวินสั่งหลี่เมิ่งซีด้วยความเมตตา

หลี่เมิ่งซีรีบรับคำ อำลาเหล่าไท่จวินและออกมาพร้อมสะใภ้ใหญ่ ก่อนจะพาหงจูเดินกลับเรือนเซียวเซียง

ตอนทั้งสองกลับถึงเรือนเซียวเซียง สาวใช้หลายคนก็ยืนอยู่นอกห้อง กำลังพูดคุยเรื่อยเปื่อย เห็นสะใภ้รองกลับมาก็มีสาวใช้วิ่งเข้าไปรายงานข้างใน ช่วยหงจูเปิดประตู หลี่เมิ่งซีจึงก้าวเข้าไป

เซียวจวิ้นกลับจากห้องหนังสือนานแล้ว เขาเอนกายอยู่บนเตียง หลับตาพักผ่อน หงอวี้นั่งอยู่บนเก้าอี้กลมข้างเตียงทุบขาให้เขาเบาๆ เห็นหลี่เมิ่งซีเข้ามา เซียวจวิ้นก็ลืมตาลุกขึ้นนั่ง หงอวี้จึงรีบลุกขึ้นหลบไปยืนอยู่ด้านข้าง

“วันนี้ท่านย่าสดชื่นดีหรือไม่ ท่านย่าพูดอะไรบ้าง”

“วันนี้เหล่าไท่จวินกระปรี้กระเปร่าดีเจ้าค่ะ ยังมอบอาหารในเรือนหลักให้ด้วย ข้าภรรยาจึงกินอาหารเช้าที่นั่น เหล่าไท่จวินสั่งว่าให้คุณชายรองพักฟื้นอยู่ในเรือน ไม่ต้องเป็นห่วงเหล่าไท่จวินเจ้าค่ะ”

หลี่เมิ่งซีตอบและเดินช้าๆ ไปนั่งบนเก้าอี้ที่หน้าโต๊ะ ขบคิดดูแล้วจึงพูดต่อ “วันนี้เหล่าไท่จวินนอนตกหมอน ข้าภรรยาก็อยู่ช่วยนวดให้ ดังนั้นจึงเพิ่งกลับมาตอนนี้”

เซียวจวิ้นฟังนางพูดเช่นนี้ คิดถึงที่นางนวดเท้าให้เขาเมื่อวาน นางนวดได้สบายมากจริงๆ ทำให้เขาหลับสนิททั้งคืน คิดเช่นนี้แล้ว ในใจก็อ่อนโยนลงหลายส่วน มุมปากยกขึ้นนิดๆ อยากให้หลี่เมิ่งซีนวดมือเท้าให้เขาอีก “ซีเอ๋อร์ เช่นนั้น…” เพียงแต่คำพูดยังไม่ทันออกจากปากก็ถูกสาวใช้เชี่ยนเอ๋อร์ขัดจังหวะเสียก่อน

“เรียนคุณชายรอง สะใภ้รอง อี๋เหนียงทั้งสามมาคารวะคุณชายรองกับสะใภ้รองแล้ว ตอนนี้รออยู่นอกห้องโถง จะให้พวกนางเข้ามาเลยหรือไม่เจ้าคะ”

“เปลี่ยนเสื้อให้ข้า” เซียวจวิ้นฟังแล้วไม่ได้พูดต่อ เพียงหันไปสั่งหงอวี้

ตั้งแต่แต่งเข้ามา นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวจวิ้นเรียกนางอย่างอ่อนโยนว่าซีเอ๋อร์ มีเรื่องอะไรกันแน่นะ แต่เซียวจวิ้นไม่อยากพูดแล้ว นางก็ไม่สะดวกที่จะถาม ถึงอย่างไรเพียงพอนเหลืองมาเยี่ยมเยือนไก่วันปีใหม่ ย่อมไม่มีเรื่องดีอยู่แล้ว หลี่เมิ่งซีลอบครุ่นคิด ก่อนจะลุกเดินไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งด้วยสีหน้าปกติ ให้หงจูช่วยแต่งตัวให้อีกครั้ง

“คุณชายรองจะไปที่ใดหรือ” หงจูหวีผมให้ตน หลี่เมิ่งซีเห็นจากคันฉ่องว่าเซียวจวิ้นสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ทำท่าเหมือนจะออกไปข้างนอกจึงถามดู

“อี๋เหนียงทั้งหลายมาคารวะมิใช่หรือ” เซียวจวิ้นมองนางเหมือนมองคนปัญญาอ่อน

ที่แท้เมื่อครู่เซียวจวิ้นคิดถึงความอ่อนโยนตอนหลี่เมิ่งซีนวดเท้าให้เขาเมื่อคืน ตลอดจนบะหมี่หยางชุนเมื่อเช้า ส่วนลึกในใจจึงเกิดความรักใคร่สงสารนาง เขาจึงคิดจะออกไปพบอี๋เหนียงทั้งหลายกับนาง สนับสนุนนางสักหน่อย ถึงอย่างไรเรื่องของหลี่อี๋เหนียงก็บานปลายเกินไป ทำให้นางเสียหน้า เกรงว่าวันหน้านางจะถูกพวกอี๋เหนียงรังแกเข้าจริงๆ

เพียงแต่การกระทำของเขาออกจะช้าไปสักหน่อย ตอนนี้หลี่เมิ่งซีไม่กล้าคิดเข้าข้างตนเองว่าเซียวจวิ้นจะสนับสนุนนางแล้ว ตั้งแต่วันนั้นที่นางขอร้องเขาเสียงอ่อนเสียงหวานให้เขาไปรับการคารวะน้ำชาจากอี๋เหนียงเป็นเพื่อนแล้วถูกปฏิเสธ นางก็ปักใจเชื่อว่าการอยู่ในคฤหาสน์สกุลเซียว เซียวจวิ้นไม่มีทางยืนอยู่ฝั่งเดียวกับนางและสนับสนุนนางถึงได้ถามเช่นนี้

ฟังคำพูดของเขาแล้ว นางจึงคิดไปเองว่าจะต้องเป็นเพราะวันก่อนหลี่อี๋เหนียงมาฟ้อง เขารู้สึกว่านางรังแกอนุรักของเขามากเกินไป ถึงได้ร้อนใจออกมาปกป้องอนุรักเพื่อไม่ให้วันนี้อนุรักถูกนางรังแกอีกเป็นแน่ ทว่าหลี่เมิ่งซีลืมไปอย่างหนึ่งว่าเซียวจวิ้นไปพบอี๋เหนียงเป็นเพื่อนนาง หาได้มาพบนางเป็นเพื่อนอี๋เหนียง

หากเซียวจวิ้นรู้ความคิดนี้ของหลี่เมิ่งซีจะต้องเต้นผางร้องว่าตนถูกปรักปรำเสียงดังแน่ ไม่ได้รับความเป็นธรรมยิ่งกว่าโต้วเอ๋อ เสียอีก บางครั้งความเข้าใจผิดบางอย่างก็เกิดขึ้นได้ในชั่วเวลาสั้นๆ

หลี่เมิ่งซีลุกขึ้นอย่างสุขุม เดินตามหลังเซียวจวิ้น คนหนึ่งนำหน้าคนหนึ่งตามหลังมุ่งหน้าไปยังห้องโถง แต่ละคนต่างมีความคิดในใจ แต่ไม่เอ่ยออกมา

เมื่อมาถึงห้องโถงพร้อมกันและนั่งลง หลี่เมิ่งซีก็เหลือบมองเซียวจวิ้นแวบหนึ่ง เห็นเขาไม่คิดจะพูดอะไร จึงสั่งหงจูที่ยืนอยู่ด้านข้าง “เชิญอี๋เหนียงทั้งหลายเข้ามาเถอะ”

หงจูส่งสายตากับสาวใช้รุ่นเล็กด้านข้าง สาวใช้คนนั้นก็รีบออกไปเชิญ

เพียงครู่เดียว นอกจากหลี่อี๋เหนียงแล้ว อี๋เหนียงทั้งสามต่างให้สาวใช้ประคองเข้ามาในห้องโถง เงยหน้าเห็นเซียวจวิ้นนั่งอยู่ด้วยต่างก็ตะลึงงัน เห็นทีจะไม่เหมือนที่ผู้คนลือกันว่าคุณชายรองไม่ชอบสะใภ้รอง นี่เพิ่งจะหายป่วยเองมิใช่หรือ คุณชายรองก็ออกมาเป็นเพื่อนสะใภ้รองเสียแล้ว

ทุกคนลอบคิดในใจว่าสะใภ้รองช่างร้ายกาจ แต่ละคนเพิ่มความระมัดระวังมากกว่าเดิม

(ตอนต่อไปพบกันวันที่ 26 มีนาคม)