ทดลองอ่าน ยอดหญิงเทพสมุนไพร เล่ม 3 ตอนที่ 2

ครั้นเห็นเซียวจวิ้นตัวเป็นๆ ยืนอยู่ตรงหน้าเช่นนี้ หลี่เมิ่งซีจึงกลับสู่ความเป็นจริงในที่สุด ความทรงจำในชาติก่อนพวกนั้นเป็นเพียงความฝันไปแล้วจริงๆ

“คุณชายรอง”

“กลอนของซีเอ๋อร์ฟังแล้วดีก็ดีอยู่หรอก แต่กลับชวนให้รู้สึกเหมือนหลุดพ้นจากโลกนี้ไป กลอนเช่นนี้วันหน้าแต่งให้น้อยลงหน่อยจะดีกว่า” เมื่อครู่เซียวจวิ้นรู้สึกเหมือนหลี่เมิ่งซีว่างเปล่าและล่องลอย ฟังบทกลอนนี้แล้ว เขารู้สึกว่านางสามารถจากไปราวความฝันได้ ทั้งไม่รู้ว่าจะไปตามหานางได้ที่ใดด้วย ดังนั้นจึงนึกเกลียดชังกลอนบทนี้ของหลี่เมิ่งซีและวิจารณ์ส่งเดช

ถึงอย่างไรก็มิใช่กลอนที่นางแต่งเองอยู่แล้ว เขาจะมีความเห็นอย่างไรก็ช่าง หลังจากฟังคำชี้แนะของจิ้งอวิ๋นต้าซือ หลี่เมิ่งซีจึงคลี่คลายปมในใจได้ ยามนี้อารมณ์นางดียิ่ง จึงไม่อยากถือสาเซียวจวิ้นที่ชอบจับผิดผู้อื่น

“ภรรยาผู้น้อยมักได้ยินมาว่าพระโพธิสัตว์กวนอินช่วยบรรเทาทุกข์ภัยได้ทุกอย่าง มีคำขอนับพันก็ตอบรับคำขอนับพันนั้น ทำตัวเป็นเรือให้มนุษย์ข้ามทะเลแห่งความทุกข์ เป็นความจริงหรือไม่” หลี่เมิ่งซีอภัยให้เซียวจวิ้นอย่าง ‘ใจกว้าง’ ทั้งยังชวนคุยอย่างอารมณ์ดี

“ย่อมเป็นความจริงแน่นอน พระพุทธองค์สามารถบรรเทาความทุกข์ที่เกิดจากการเกิดแก่เจ็บตายของมนุษย์ได้ หากมนุษย์ประสบความยากลำบาก แล้วไปขอให้พระพุทธองค์คุ้มครอง ย่อมสามารถหลุดพ้นจากทะเลแห่งทุกข์ได้ ครั้งนี้ข้าป่วยหนัก ท่านย่าก็มาขอร้องพระพุทธองค์ด้วยตนเอง ข้าถึงได้หายดี ดังนั้นวันนี้ท่านย่าจึงให้พวกเรามาขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้วยกัน”

ฟังเจ้าพูดเช่นนี้ ข้าต่างหากที่เป็นพระโพธิสัตว์ หากไม่มีข้า เกรงว่ายามนี้เจ้าคงเหลือแต่ซากไปแล้ว ไม่เชื่อหรอกว่าพระโพธิสัตว์กวนอินจะช่วยเจ้าได้จริงๆ! หลี่เมิ่งซีเหลือบมองเซียวจวิ้นอย่างไม่พอใจ อยากสั่งสอนเขาเสียเหลือเกิน ให้เขาคารวะนางสักสามที แต่ความจริงมักโหดร้ายเสมอ ความคิดเช่นนี้จึงได้แต่คิดอยู่ในใจเท่านั้น

“ในเมื่อศักดิ์สิทธิ์ถึงเพียงนี้ พวกเรามาแล้วก็กราบไหว้สักหน่อยเถอะ เพียงแต่พระโพธิสัตว์มีมากมายเช่นนี้ ภรรยาผู้น้อยไม่รู้จะกราบไหว้องค์ไหนดี หรือว่าต้องกราบไหว้ทั้งหมด”

คิดถึงความศรัทธาของคนโบราณแล้ว หลี่เมิ่งซีคิดว่าในเมื่อเข้ามาในวิหารเจริญธรรมนี้แล้ว ย่อมสมควรกราบไหว้สักหน่อย นับดูแล้วที่นี่ก็มีพระโพธิสัตว์ทั้งหมดสิบเอ็ดองค์ คิดว่าหากต้องกราบไหว้ทั้งหมดจริง นางคงต้องเหนื่อยตายก่อนแน่ จึงถามออกมาอย่างกลัดกลุ้ม

เซียวจวิ้นมองนางแวบหนึ่งอย่างสงสัย เรื่องทั่วไปเช่นนี้นางไม่รู้ได้อย่างไร

“ซีเอ๋อร์ไม่รู้หรือว่าเข้ามาในวิหารแล้ว ไม่ว่าในวิหารจะมีพระโพธิสัตว์กี่องค์ ปกติแล้วให้กราบไหว้สามครั้งเป็นอันใช้ได้”

หลี่เมิ่งซีฟังแล้วใบหน้าพลันขึ้นสีแดงเรื่อ ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าช้าๆ คุกเข่าลงบนเบาะรองและกราบไหว้อย่างจริงจังสามครั้ง พอลุกขึ้น เซียวจวิ้นก็ตามเข้ามากราบไหว้สามครั้ง

เซียวจวิ้นกับหลี่เมิ่งซีกราบไหว้พระโพธิสัตว์ในวิหารเจริญธรรมเสร็จก็เดินออกมาด้วยกัน คิดถึงท่าทีเลื่อมใสจริงใจของเขาตอนไหว้พระ หลี่เมิ่งซีจึงเอ่ยถามเรื่อยเปื่อย “ตอนไหว้พระคุณชายรองท่องอะไรหรือ”

“นโม อมิตาภพุทธ เมื่อครู่ซีเอ๋อร์ก็ท่องเช่นนี้มิใช่หรือ”

หลี่เมิ่งซีฟังแล้ว พอคิดถึงบทสวดบูชาเจ้าแม่กวนอินที่ตนท่องแล้วก็อดหน้าแดงไม่ได้ นางจึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

เห็นหลี่เมิ่งซีไม่พูดอะไร เซียวจวิ้นก็มองนางอย่างเคลือบแคลง เขาพบว่าหลี่เมิ่งซีเป็นคนเฉลียวฉลาด เรื่องอะไรขอเพียงชี้แนะสักเล็กน้อยนางก็เข้าใจแล้ว ทว่าความรู้ทั่วไปเช่นนี้นางกลับสู้เด็กคนหนึ่งไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ต้าฉีนับถือศาสนาพุทธ เรื่องพวกนี้อาจารย์ในสำนักศึกษาสอนสั่งมาตั้งแต่เล็ก ต่อให้ไม่เคยไปสำนักศึกษาก็น่าจะเคยเห็นและเคยได้ยินจากบิดามารดามาบ้างสิ

กล่าวได้ว่าสิ่งที่คนต้าฉีต่างรู้กันทั่วนั้นนางกลับไม่รู้เลยแม้แต่น้อย

แต่ไม่ว่าอย่างไร เห็นหลี่เมิ่งซีสามารถสนทนากับเขาอย่างผ่อนคลายเช่นนี้ได้ก็ดีใจมากจริงๆ เซียวจวิ้นลอบยินดีในใจ ไม่เสียแรงที่เขาทุ่มเทความคิดไปมาก สุดท้ายก็ใช้อุบายพานางมาขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์เพื่อให้นางออกมาเที่ยวเล่นผ่อนคลายได้อย่างเปิดเผย วิธีนี้นับว่าได้ผลจริงๆ ด้วย

มองดูหลี่เมิ่งซียามนี้ ไหนเลยจะมีท่าทีหดหู่เฉกเช่นหลายวันก่อนอีก หลี่เมิ่งซีที่สุขุมเยือกเย็นคนเดิมกลับมาแล้ว เขาแปลกใจจริงๆ ว่าจิ้งอวิ๋นต้าซือพูดอะไรกับนาง พอนางออกมาจากวิหารก็ราวกับมีชีวิตใหม่อย่างไรอย่างนั้น กับเขาก็ไม่ห่างเหินเหมือนก่อนหน้านี้อีก ทว่ายามนี้เขามิอาจเอ่ยถามสิ่งใดออกไปได้ ขอเพียงเห็นนางไม่เป็นไรก็ดีมากแล้ว

ออกจากวิหาร เซียวจวิ้นประคองหลี่เมิ่งซีก้าวลงบันไดทีละก้าวอย่างเป็นธรรมชาติ

จือชิวกับจือชุนที่รออยู่ข้างล่างเห็นคุณชายรองเดินออกจากวิหารมาพร้อมกับสะใภ้รอง ทั้งคุณชายรองยังประคองสะใภ้รองด้วยท่าทางที่สนิทสนม ทั้งสองต่างก็เบิกตาโต ดวงตาแทบจะถลนออกมา

จือชิวตั้งสติได้ก่อนจือชุน ไม่ได้! ข้าจะปล่อยให้คุณชายรองเข้าใกล้สะใภ้รองในรัศมีสามเชียะไม่ได้ หาไม่แล้วสะใภ้รองจะถูกคุณชายรองทำร้ายเอาได้

คิดถึงตรงนี้จือชิวก็ก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า ทว่าถูกจือชุนคว้าตัวไว้เสียก่อน

จือชุนรู้สึกว่ายามนี้คุณชายรองกับสะใภ้รองดูปรองดองกันอย่างมาก พวกนางที่เป็นเพียงบ่าวทางที่ดีควรจะหลบไปให้ไกลสักหน่อย เห็นจือชิวไม่รู้กาลเทศะเช่นนี้จึงรีบคว้าตัวอีกฝ่ายไว้แล้วส่ายหน้ากับนาง

จือชิวไม่สนใจแม้แต่น้อย นางปัดมือจือชุนออกพลางก้าวฉับๆ เข้าไปหาหลี่เมิ่งซี เหลือบมองเซียวจวิ้นแวบหนึ่งแล้วพูดเสียงค่อย “คารวะคุณชายรอง สะใภ้รอง”

หลี่เมิ่งซีเห็นจือชิวเดินเข้ามาจึงหดมือกลับมาแล้วให้จือชิวเป็นคนประคอง ก่อนจะก้าวลงบันไดต่อ

จู่ๆ นิ้วเนียนนุ่มที่กุมไว้ในมือถูกชักออกไป ทำให้เซียวจวิ้นที่ในอกเต็มไปด้วยความอ่อนโยนพลันรู้สึกว่างโหวง เมื่อฝ่ามือของตนเองว่างเปล่าแล้ว เขาก็รู้สึกเศร้าใจราวกับบางสิ่งได้ขาดหายไป

เขาเหลือบมองจือชิวด้วยสายตาเย็นชาพลางเดินตามหลังทั้งสองด้วยสีหน้าบึ้งตึง เห็นสีหน้าเย็นชาแบบนี้จนชินแล้ว หลี่เมิ่งซีกับจือชิวต่างก็ทำเป็นมองไม่เห็น

มองจือชิวข้างหน้าที่ทำตัวเป็นแม่ไก่หวงไข่แล้ว เซียวจวิ้นก็ขมวดคิ้วมุ่น ตั้งแต่เมื่อไรกันที่สาวใช้ผู้นี้แสดงออกถึงความเป็นอริกับเขา

เดินไปตามทางจนออกจากซุ้มประตู เซียวซย่ากับคนอื่นๆ รออยู่นอกประตูแล้ว เห็นพวกเขาออกมา ต่างก็เข้ามาคำนับ สั่งให้คนจูงม้ามาและเตรียมรถม้า

จือชิวกับจือชุนมองร้านรวงสองข้างทาง ก่อนจะสะกิดแขนเสื้อหลี่เมิ่งซีเบาๆ พลางส่งสายตากับนาง เดิมทีการเดินดูของก็เป็นสัญชาตญาณของสตรีอยู่แล้ว หายากที่สาวใช้สองคนจะได้ออกมา ขามาเห็นสองข้างทางเต็มไปด้วยสินค้ากระจุกกระจิกละลานตา ในใจก็แทบจะอดทนไม่ไหวอยู่แล้ว ด้วยรู้ว่ามาไหว้พระจึงไม่กล้าทำตัวเสียมารยาท

ตอนนี้ไหว้พระเสร็จแล้ว ดูเหมือนเซียวจวิ้นเองก็อารมณ์ดีทีเดียว ทั้งเห็นว่าอีกนานกว่าจะเที่ยงวัน ทั้งสองจึงเกิดความคิดอยากเดินดูของ

หลี่เมิ่งซีเห็นสองสาวใช้ย่นคิ้วขยิบตาอย่างร้อนใจก็รู้ความในใจของพวกนาง นางตามใจสองคนนี้มากจริงๆ อีกอย่างนางเองก็อารมณ์ดีมาก นึกอยากเดินเที่ยวเล่นเช่นกัน มองเซียวจวิ้นที่กำลังจะพลิกตัวขึ้นม้า ลังเลครู่หนึ่ง หลี่เมิ่งซีจึงก้าวออกไปพูด “คุณชายรอง คือว่าภรรยาผู้น้อยมาที่นี่เป็นครั้งแรก จึงอยากเดินชมร้านรวงสองข้างทางสักหน่อย”

ฟังคำของหลี่เมิ่งซีแล้ว เซียวจวิ้นก็นิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ยังคงมีสีหน้าเย็นชา ทว่าก็ส่งเชือกบังเหียนให้เซียวซย่าด้านข้าง จากนั้นเดินตามพวกนางไปที่ร้านค้า ทำตัวมิต่างจากองครักษ์ผู้พิทักษ์ดอกไม้

เห็นคุณชายรองเดินตามสะใภ้รองไปแล้ว เซียวซย่าก็ทำหน้าตะลึงงัน คุณชายรองเจรจาง่ายดายเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด เขาเกลียดการเดินดูของเป็นที่สุดมิใช่หรือ!

เซียวซย่ายืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น กว่าจะได้สติเซียวจวิ้นก็จากไปไกลแล้ว เขารีบส่งเชือกบังเหียนให้บ่าวชายที่อยู่ด้านข้าง ก่อนจะเร่งฝีเท้าตามไป

( ติดตามตอนต่อไปวันที่ 16 เม.ย 62 )