ทดลองอ่าน ยอดหญิงเทพสมุนไพร เล่ม 5 บทที่ 1

ดีร้ายอย่างไรสกุลเซียวก็เป็นสกุลสูงศักดิ์ สะใภ้ของสกุลสูงศักดิ์จะออกมาพบแขกง่ายๆ ได้อย่างไร

ซั่งกวนหงฮุยเองก็จนปัญญา ถึงอย่างไรเรื่องพวกนี้ล้วนเป็นการคาดเดาของเขากับหลี่จั้นเท่านั้น หากยังมิได้ยืนยันให้แน่ใจ เขาก็ไม่กล้าพูดส่งเดช หากมิใช่ขึ้นมา หรือผู้อื่นยืนกรานไม่ยอมรับ ตนย่อมตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ดีไม่ดีอาจต้องกลับไปมือเปล่า

พอได้ยินรัชทายาทที่ไม่สนิทกับตนมากนักเอ่ยคำพูดนี้ออกมาก็ยิ่งเป็นการยืนยันการคาดเดาของเซียวจวิ้น ร่างกายเขาราวถูกแช่อยู่ในน้ำเย็นจัด หนาวเยือกจนหายใจไม่ออก เขาข่มหัวใจที่เต้นระรัวสุดกำลังและนั่งแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น

“พี่เซียวอย่าได้เข้าใจผิด ข้าไม่ได้…”

เห็นเซียวจวิ้นนั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดจา ด้วยความจนใจรัชทายาทจึงจำต้องเอ่ยปากอธิบาย คิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะเอ่ยปากกลับถูกเซียวจวิ้นขัดขึ้น ผงกศีรษะและพูดกับเขา “ได้ รัชทายาทโปรดตามข้าน้อยไปที่ห้องหนังสือด้านในพ่ะย่ะค่ะ”

แม้คำพูดของรัชทายาทจะเสียมารยาทมากเพียงใด แต่เซียวจวิ้นตระหนักถึงความสำคัญของเรื่องนี้ นี่หาใช่เวลามายึดติดกับเรื่องจุกจิก อีกอย่างเขารู้ว่ารัชทายาทเคยพบเซียนปรุงยามาก่อน มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถยืนยันฐานะของเซียนปรุงยาได้

เทียบกับความไร้มารยาทของรัชทายาทแล้ว เซียวจวิ้นกลัวยิ่งกว่าว่าเขาจะเอ่ยคำพูดสงสัยหลี่เมิ่งซีออกมา เขาหวังเพียงว่าหลังจากรัชทายาทได้พบหลี่เมิ่งซีแล้วจะปฏิเสธการคาดเดาของตนเองเสีย จิตใต้สำนึกของเขาไม่อยากให้ซีเอ๋อร์มีเบื้องหลังเช่นนั้น อยากให้นางเป็นเพียงสตรีตัวเล็กๆ ที่เขาสามารถประคบประหงมไว้ในฝ่ามือ

เดินออกมาจากเรือนปรุงยา หลี่เมิ่งซีที่ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นยาพอได้อาบน้ำก็รู้สึกเบาสบายขึ้นไม่น้อย นางนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งอย่างสำราญใจ จือชิวเช็ดผมให้นางพลางพูด “สะใภ้รอง วันนี้พี่ชายเพิ่งส่งข่าวมาว่ารัชทายาทฝากบอกมาว่าเรื่องที่ท่านโกหกว่าไม่อยู่เมืองผิงหยาง ไม่อาจถวายการรักษาให้ไทเฮาได้ทันทีนั้น ฮ่องเต้มิได้เอาโทษเจ้าค่ะ”

“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว สองวันนี้ข้าไม่สบายใจอยู่ตลอด เกรงว่าเยียนอ๋องกับไทเฮาจะคอยยุแยงแล้วฮ่องเต้จะทรงลงโทษร้านยาอี๋ชุน”

ฟังคำพูดนี้แล้ว จือชิวสีหน้าหม่นลง ใบหน้ากระตุกก่อนจะพูดต่อ “แม้ฮ่องเต้จะไม่ได้เอาผิด แต่รัชทายาทยังทรงบอกมาว่าฮ่องเต้ทรงตัดสินพระทัยแล้วว่าจะให้รัชทายาทร่วมมือกับท่านรักษาโรคระบาดทางใต้ สองวันนี้จะมีราชโองการออกมา”

เด็กคนนี้ไม่รู้หรือไรว่าเวลาพูดจาอย่าเว้นระยะนานขนาดนี้ คนฟังจะตกใจตายได้!

ฟังคำพูดต่อจากนั้นแล้ว หลี่เมิ่งซีค้อนจือชิวทีหนึ่งผ่านทางคันฉ่อง หัวใจที่เพิ่งสงบลงจมดิ่งสู่ก้นเหวอีกครั้ง

ภัยพิบัติและความหวาดหวั่นที่เกิดจากโรคซาร์สเมื่อชาติก่อนหลี่เมิ่งซียังจดจำได้เป็นอย่างดี นางเคยผ่านประสบการณ์เหล่านั้นมากับตัวทั้งหมด พอเห็นทางใต้เกิดโรคระบาดเช่นนี้จะให้นางนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร ด้วยประสบการณ์จากชาติก่อนและการสนับสนุนของราชสำนัก นางสามารถออกแรงช่วยเหลือโรคระบาดในครั้งนี้ได้

เพียงแต่คฤหาสน์สกุลเซียวแห่งนี้…นางจะออกไปได้อย่างไร

เห็นสะใภ้รองมีสีหน้ากลัดกลุ้มและไม่พูดอะไรอีก จือชิวจึงถอนหายใจ “อย่าว่าแต่ออกจากคฤหาสน์เลย ท่านแค่ออกไปจากเรือนนี้ก็มีข้ารับใช้ล้อมหน้าล้อมหลังเป็นพรวนแล้ว บ่าวยังรู้สึกว่าเหมือนจะมีองครักษ์คอยตามท่านอยู่ในที่ลับตลอดเวลาด้วย คิดว่าคุณชายรองคงกลัวท่านจะหนีไปอีกจึงส่งคนมาจับตาดู”

“คุณชายรองเคยบอกเรื่องคุ้มกันกับข้าแล้ว เนื่องจากเกิดเหตุการณ์ลักพาตัวสองครั้งนั้น เขาจึงตั้งใจส่งคนมาดูแล จุดประสงค์เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยให้ข้า เจ้าอย่าคิดเพ้อเจ้อไปเลย”

เห็นจือชิวบ่น หลี่เมิ่งซีจึงออกหน้าพูดแทนเซียวจวิ้น แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนยกก้อนหินทุ่มเท้าตนเอง วุ่นวายมามากมายไม่เพียงไม่เกิดประโยชน์อันใด สุดท้ายยังขยับตัวได้อย่างยากลำบาก นางในตอนนี้ก็เหมือนกับนกน้อยในกรง ยิ่งเป็นเช่นนี้นางก็ยิ่งปรารถนาท้องฟ้ากว้างใหญ่ภายนอก

หากยังไม่ออกจากคฤหาสน์ นางจะต้องขาดอากาศหายใจตายแน่ แม้เซียวจวิ้นจะเป็นท้องฟ้าให้นางในคฤหาสน์สกุลเซียวแห่งนี้ ตั้งแต่เหล่าไท่จวินไปจนถึงข้ารับใช้ที่เฝ้าประตูในคฤหาสน์ก็ล้วนเคารพให้เกียรตินาง แต่สิ่งที่นางต้องการหาใช่เรื่องพวกนี้ นางมีกิจการเป็นของตนเอง นางต้องการอิสระ!