ทดลองอ่าน ยอดหญิงเทพสมุนไพร เล่ม 5 บทที่ 6

เห็นหลี่เมิ่งซีเป็นเช่นนี้ ซั่งกวนหงฮุยก็มีสีหน้าหม่นหมอง เขาก้มหน้าเงียบไม่พูดจา

หลี่จั้นตอบว่า “หนึ่งคือการนำคดีนี้ไปร้องทุกข์ต่อฮ่องเต้ วิธีการคือไปตีกลองร้องทุกข์ที่ประตูอู่เหมิน แต่ราชสำนักมีกฎเกณฑ์ว่าผู้ใดที่จะมาตีกลองร้องทุกข์ต่อฮ่องเต้ต้องกลิ้งบนแผ่นตะปูและถูกหวดตีด้วยไม้ก่อน จากนั้นยังต้องผ่านการสอบสวนของขันที ผ่านด่านเหล่านี้ได้แล้วจึงจะได้พบฮ่องเต้ โดยทั่วไปคนที่กลิ้งบนแผ่นตะปูและถูกหวดตี ต่อให้ยังมีชีวิตอยู่ก็เหลือลมหายใจอยู่เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ตอนขันทีสอบสวน หากพลาดพลั้งไปจนถูกขันทีจับผิดได้ว่ามา ‘รบกวนฮ่องเต้’ หรือ ‘พูดจาส่งเดช’ ย่อมต้องตายอยู่ดี กล่าวได้ว่าวิธีนี้มีโอกาสตายมากกว่าโอกาสรอด หากมิได้มีเรื่องราวที่ไม่เป็นธรรมอย่างใหญ่หลวงก็อย่าเลือกใช้วิธีการนี้เลยจะดีกว่า”

“แล้วอีกวิธีเล่า”

“อีกวิธีหนึ่งเป็นการรวมตัวราษฎรเพื่อเรียกร้อง หากสามารถทำให้ราษฎรรวมตัวกันเคลื่อนไหวได้ ทำให้ฮ่องเต้ทรงหวั่นวิตก เพื่อปลอบประโลมราษฎรแล้ว คดีย่อมถูกตีกลับไปเพื่อพิจารณาใหม่ แต่เวลากระชั้นชิดเช่นนี้ยากที่จะปลุกระดมราษฎรได้ หากการเคลื่อนไหวไม่มากพอ เยียนอ๋องจะทรงหาว่าเป็นคนเร่ร่อนมาก่อความวุ่นวายและใช้กำลังระงับยับยั้งกลุ่มคนแน่ หากมิอาจทำให้ฮ่องเต้หวั่นวิตกได้ย่อมไร้ประโยชน์ วิธีนี้ดูเหมือนง่าย แต่อันที่จริงแล้วยากยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์”

หลี่เมิ่งซีนิ่งเงียบไปนาน ก่อนพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “ดี พวกเราจะปลุกระดมราษฎรในเมืองผิงหยางภายในคืนนี้เลย ทำให้เกิดการรวมตัวเรียกร้องของราษฎร!”

“น้องสาว เกรงว่าเวลาเพียงเท่านี้จะไม่พอ”

“พี่ใหญ่ พวกเรามิอาจนิ่งดูดายในเรื่องนี้ หากไม่ลองดูแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าไม่สำเร็จ สองวันนี้พี่ใหญ่ช่วยไปเจรจาที่คุกให้ด้วย ก่อนที่คดีนี้จะถูกนำไปพิจารณาใหม่ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องรักษาชีวิตของคุณชายรองและทุกคนในร้านยาอี๋ชุนเอาไว้ให้ได้”

“น้องสาว ร้านยาอี๋ชุนมีชื่อเสียงในหมู่ชาวบ้านอยู่บ้างก็จริง แต่จะให้ราษฎรนับหมื่นมารวมตัวกัน อย่างน้อยๆ ก็ต้องใช้เวลาสิบวันถึงครึ่งเดือน เกรงว่ากว่าจะถึงเวลานั้น…”

“พี่ใหญ่ พวกเราจะไม่ไปเจรจาทีละบ้าน พวกเราจะแจกใบปลิว!”

“ใบปลิว?” ซั่งกวนหงฮุยทวนคำพูดรอบหนึ่งอย่างไม่เข้าใจ ทุกคนในห้องโถงต่างหันไปมองหลี่เมิ่งซีพร้อมกัน

ให้ตาย ไฉนจึงหลุดคำพูดยุคปัจจุบันออกมาได้นะ! หลี่เมิ่งซีตบหน้าผาก กระแอมไอทีหนึ่งแล้วพูดราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “อ้อ ก็เหมือนประกาศของทางการ พวกเราเขียนแล้วตอนกลางคืนให้คนเอาไปปิดตามถนนและตรอกต่างๆ โยนเข้าไปในบ้านของพวกชาวบ้าน ชาวบ้านเห็นแล้วย่อมบอกต่อๆ กันไป บางทีใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวันก็อาจมีการเคลื่อนไหวแล้ว”

ซั่งกวนหงฮุยกับหลี่จั้นตาเป็นประกาย ซั่งกวนหงฮุยเอ่ยว่า “ความคิดนี้ดี เพียงแต่จะเขียนอย่างไรถึงจะทำให้ชาวบ้านสะเทือนใจ เต็มใจออกมาเรียกร้องบนท้องถนน”

“เรื่องนี้ต้องอาศัยความสามารถด้านการเขียนของคุณชายหลี่แล้ว ความเรียงของคุณชายหลี่เป็นหนึ่งไม่มีสองในใต้หล้า ตามความเห็นของน้องสาว พวกเราควรเขียนเช่นนี้ โรคระบาดทางใต้ไม่มีใครรักษาได้นอกจากเซียนปรุงยา ในยามที่บ้านเมืองเดือดร้อน การปิดร้านยาอี๋ชุนเพื่อตรวจสอบ สอบสวนและประหารเซียนปรุงยาเป็นการกระทำที่แสดงถึงความไม่สนใจในราษฎร หากเซียนปรุงยาตายไป การแพร่กระจายของโรคระบาดย่อมทำให้ผู้คนในต้าฉีล้มตาย มีศพเกลื่อนกลาดไปทั่ว…ทูลขอฮ่องเต้โปรดทรงยกเลิกพระราชเสาวนีย์ ล้างมลทินให้เซียนปรุงยาด้วย นี่เป็นใจความคร่าวๆ การเลือกใช้คำยังต้องให้คุณชายหลี่ใคร่ครวญอีกครั้ง”