ทดลองอ่าน รำพันรักหมอยา บทที่หนึ่ง-บทที่สอง

มือของบุรุษผู้นั้นเริ่มขยับครั้งหนึ่งและอีกครั้ง ใบหน้าบิดเบี้ยวของเขาราวกับเคลื่อนไหวเล็กน้อย กระดูกจมูกที่แหลกละเอียดไปแล้วแต่แรกบังเกิดเสียงดังกรอบแกรบทันใด

“เจ้าว่าอะไรนะ” อ้ายจื่อจินเห็นเขาดูเหมือนต้องการเอ่ยคำจึงรีบร้อนถาม

คนผู้นั้นยังคงขยับริมฝีปาก เปล่งเสียงอ่อนระโหยไม่กี่คำออกมา อ้ายจื่อจินจำต้องแนบหูชิดริมฝีปากเขา

“เขาพูดว่าอะไร!” เสียงตวาดที่ดังขึ้นปุบปับทำให้นางสะดุ้งตกใจ หันหน้าไปเห็นตู้จื่อเฟยมายืนอยู่ด้านหลังแล้ว

“หลีกไป!” ตู้จื่อเฟยผลักนางออก ปราดไปตรงหน้าชายชุดเทา ทว่ากลับเห็นเพียงปากที่อ้าออกเล็กน้อยกับลูกตาขุ่นมัวของเขา

“เขาพูดอะไรกับเจ้า” ตู้จื่อเฟยถามอีก

อ้ายจื่อจินประสานสายตาคมกริบดุจมีดของตู้จื่อเฟย แล้วตอบอย่างสงบ “ข้าฟังไม่ชัด”

“เขาคือคนที่พระเก้าพันปีต้องการตัว!”

อ้ายจื่อจินราวกับไม่ได้ยินคำพูดตู้จื่อเฟย นางกล่าวเสียงดัง “สิ่งที่ต้องทำตอนนี้ควรเป็นการหาโลงศพก่อน”

“เจ้าจะฝังเขา?”

“ในเมื่อเขาตายแล้ว เรื่องราวยามมีชีวิตอยู่ก็ล้วนไม่เกี่ยวกับเขา บัดนี้เขาคือศพศพหนึ่งเท่านั้น แม้แต่โอกาสที่จะได้ฝังลงดินอย่างสงบก็ยังไม่มีเชียวหรือ”

“โรงแพทย์ของพวกเราช่วยคนเป็น หากเขายังมีลมหายใจอยู่ยังพออ้างหลักการนี้ได้ แต่ในเมื่อตายไปแล้วจะให้เขาสร้างความเดือดร้อนถึงอาจารย์ไม่ได้”

“ศิษย์พี่ ในเมื่อเป็นหมอย่อมต้องมีใจคุณธรรม ไฉนจึงแบ่งเป็นหรือตายเล่า”

ขณะที่ศิษย์พี่ศิษย์น้องโต้เถียงกันไปมา ก็ได้ยินเสียงแว่วมาจากทางด้านหลัง ดูอ้างว้างว้าเหว่อย่างที่สุด “จื่อเฟย หาโลงฝังเขาเสีย”

ทั้งสองผงะอึ้ง ต่างหันหลังไปพร้อมกัน หลินเต๋ออียืนอยู่ข้างประตู เงาร่างราวชราภาพลงมากในหนึ่งราตรี ทว่าเพียงพริบตาหลินเต๋ออีก็ดูฟื้นกลับมามีท่าทีปกติ

ตู้จื่อเฟยตั้งสติได้แล้วจึงโพล่งขึ้น “อาจารย์ เขาเป็นคนที่หน่วยตงฉ่าง ต้องการตัว พวกเราฝังเขาเช่นนี้ หากผู้อื่นทราบ…”

“ที่นี่นอกจากเจ้าและข้าแล้วยังมีผู้ใดอีก” หลินเต๋ออีมองตู้จื่อเฟยอย่างเย็นชา ฝ่ายหลังใบหน้าเปลี่ยนสี รีบร้อนก้มหน้า หลินเต๋ออีถอนใจเฮือกหนึ่ง ในรัตติกาลมองไม่เห็นว่าสีหน้าของเขานิ่งขรึมหรือโศกเศร้า “ตามหลักแล้ว ผู้ที่เป็นหมอควรมีจิตใจเมตตา ถึงเขาเป็นนักโทษต้องโทษมหันต์อภัยไม่ได้ แต่เมื่ออยู่ตรงหน้าข้าล้วนไม่ต่างกับผู้ป่วยธรรมดา ยิ่งกว่านั้นเขาเองก็ตายไปแล้ว”