ทดลองอ่าน ลูบคมองครักษ์สวมรอย เล่ม 1 บทที่ 3-4

นางเป็นบุตรีครอบครัวทหารในเมืองต้าถง ปู่ชื่อหวังเว่ยตายในสมรภูมิในฤดูใบไม้ผลิของรัชศกเจิ้งเต๋อปีที่สาม บิดาคือหวังชงตายเพราะบังลูกธนูแทนฟู่เยวี่ยในรัชศกจยาจิ้งปีที่หนึ่ง ทั้งย่าและมารดาล้วนเป็นบุตรีครอบครัวทหารในท้องที่เดียวกัน นางถูกฟู่เยวี่ยรับมาเลี้ยง สิบปีหลังจากนั้นเติบโตในนครหลวง จะนับเป็นสะใภ้ลูกต้อย* ของฟู่ถิงโจวก็ว่าได้

ลู่เหิงเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้แล้ว สกุลฟู่มีบุตรีบุญธรรมคนหนึ่ง โฉมงามจนชวนตะลึง เพียงแต่ฟู่ถิงโจวปกป้องนางดียิ่งนัก หาไม่คงมีคนลงมือรับนางไปเป็นภรรยาแล้ว จะยังอยู่กับฟู่ถิงโจวจนอายุสิบเจ็ดได้อย่างไร เมื่อวานได้พบหน้าเขาก็พบว่านางงามสมคำเล่าลือจริงๆ

มิน่าฟู่ถิงโจวถึงได้เก็บซ่อนนางไว้อย่างลึกลับเป็นสิบปี น่าเสียดายฟู่ถิงโจวยังด้อยกว่าเขาขั้นหนึ่ง เพราะคนตกมาอยู่ในมือของลู่เหิงแล้ว

ตลอดทางลู่เหิงคิดมาตลอดว่าจะใช้หวังเหยียนชิงแลกเปลี่ยนกับอะไรดี ดูจากท่าทีของอีกฝ่ายเมื่อคืน ฟู่ถิงโจวน่าจะให้ความสำคัญกับสตรีผู้นี้มาก จุดอ่อนที่ใหญ่ถึงเพียงนี้ตกอยู่ในมือลู่เหิง หากเขาไม่เฉือนเนื้อของฟู่ถิงโจวออกมาสักชิ้นก็เสียทีที่เกิดมาแซ่ลู่แล้วล่ะ

ลู่เหิงก้าวเข้าไปในเรือนหลัง เหล่าสาวใช้เห็นเขาก็พากันค้อมศีรษะคำนับจากที่ไกลๆ ร่างกายมิกล้าขยับแม้แต่น้อย สาวใช้ในห้องรีบออกมาต้อนรับ ยอบกายคำนับลู่เหิง “คารวะผู้บัญชาการ”

ลู่เหิงพยักหน้านิดๆ เอ่ยถาม “คนเล่า ฟื้นหรือยัง”

สาวใช้รุ่นใหญ่สองคนดูประหม่าทีเดียว ไหล่เกร็งไปหมด “เมื่อเช้าหมอมาตรวจดูแล้ว บอกว่าด้านหลังศีรษะของแม่นางหวังมีโลหิตคั่งอยู่ ต้องใช้ตำรับยาเฉพาะบำรุงรักษา เมื่อครู่บ่าวเพิ่งป้อนยาให้แม่นางหวัง น่าจะใกล้ฟื้นแล้วเจ้าค่ะ”

ลู่เหิงผงกศีรษะแล้วก้าวเข้าไปในโถงกลาง มังกรดิน ในห้องจุดไว้ร้อนมาก ท่ามกลางกลิ่นกำยานมีกลิ่นยาอวลอยู่ด้วย แค่ได้กลิ่นก็รู้ว่าเป็นห้องของสตรี ลู่เหิงไม่ได้เดินเข้าไป เดิมทีเขาตั้งใจว่าแค่แวะมาดูและจะจากไป แต่เพิ่งเข้ามาในห้อง เสียงความเคลื่อนไหวก็ดังขึ้นหลังฉากบังตา

บรรดาสาวใช้บีบมือเข้าด้วยกันอย่างประหม่า ลู่เหิงนึกในใจว่าประหลาดนัก ฟู่ถิงโจวไม่รู้ดีชั่วแท้ๆ น้องสาวเขากลับให้เกียรติตนทีเดียว ลู่เหิงนั่งลงอย่างไม่เร็วไม่ช้า รินน้ำชาให้ตนเองถ้วยหนึ่ง พยักพเยิดคางเล็กน้อย

สาวใช้รีบเข้าไปด้านในปรนนิบัติหวังเหยียนชิง หลังเสียงดังสวบสาบระลอกหนึ่ง หวังเหยียนชิงที่ฟื้นสติขึ้นมาจากการสลบไสลยังมีท่าทางอ่อนเพลีย นางลืมตาขึ้นมองทุกสิ่งเบื้องหน้าเงียบๆ

สาวใช้รุ่นใหญ่หลิงซีคิดในใจ แม่นางหวังผู้นี้ช่างกล้าหาญ เข้ามาในรังองครักษ์เสื้อแพรแล้วไม่ร้องไห้โวยวาย แววตาสงบนิ่งราวกับไม่รู้จักพวกนางกระนั้น หลิงซียอบกายคำนับหวังเหยียนชิง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมีมารยาท “บ่าวคารวะแม่นางหวัง แม่นาง ท่านยังรู้สึกไม่สบายตรงที่ใดอีกหรือไม่”

หลิงซีพูดจบ รออยู่นานก็ไม่เห็นหวังเหยียนชิงตอบ ริมฝีปากของหลิงซีระบายยิ้ม เรียกซ้ำอีกครั้ง “แม่นางหวัง?”

หวังเหยียนชิงกะพริบตา ในที่สุดก็เอ่ยปาก “เจ้าเป็นใครหรือ”

คำพูดนี้ยังกล่าวได้ว่าอยู่ในความคาดหมายของหลิงซี แต่อึดใจต่อมาการแสดงออกของหวังเหยียนชิงกลับทำเอานางตระหนกจนใบหน้าถอดสี

หวังเหยียนชิงเงยหน้า เคาะหน้าผากตนเองอย่างเปลืองแรง มุ่นคิ้วถามว่า “แล้วข้าเล่าเป็นใคร”

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 7 ก.ค. 66 เวลา 12.00 น.