ทดลองอ่าน สามีสกุลดี สตรีมากวาสนา บทที่ 2

เพิ่งจะถามออกไป เยี่ยเหมยก็พลันนึกถึงความฝันแปลกประหลาดนั้นได้ ดวงตารูปผลซิ่งเบิกโพลงทันที

นั่น…คงไม่ใช่ที่มาของเด็กหรอกนะ?!

ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมไม่มีเหลือเลยสักนิด แต่ฉากเหตุการณ์น่ากลัวนั้นกลับจำได้ชัดเจน เยี่ยเหมยชักกลุ้ม เธอไม่ได้ฝันวาบหวาม ถึงแม้…เสียงของผู้ชายในฝันจะนับว่าอ่อนโยน แต่ก็ยังเป็นการใช้กำลังบังคับโดยไม่สนใจความสมัครใจของคนอื่น! อีกทั้งเขาก็เอาแต่พูดว่าจะรับผิดชอบ แล้วคนล่ะ เห็นได้ชัดว่าเป็นพวกสวะ! ทำเป็นว่าไม่เคยมีเรื่องนี้เกิดขึ้นจะดีกว่า

คิดไม่ถึงว่าบุตรสาวจะถามเช่นนี้ อี๋เหนียงสี่ตะลึงงันไปทันที น้ำตาหยดแหมะลงมาอีกครั้ง “อาเหมยที่แสนอาภัพของข้า ที่แท้เจ้าก็ไม่รู้จริงๆ ว่าเด็กเป็นลูกใคร ก่อนหน้านี้ฮูหยินถามเจ้าอยู่สองวัน เจ้ากลับรู้จักแต่ร้องไห้ส่ายหน้า ข้ายังนึกว่าเจ้าปกป้องเดรัจฉานตัวนั้นเสียอีก ตอนนี้จะทำอย่างไรดี ถ้าถูกคนสกุลพานรู้เข้า เรื่องแต่งงานของเจ้า…”

เยี่ยเหมยได้ยินอี๋เหนียงสี่บอกอีกว่าเดิมทีร่างนี้ได้หมั้นหมายแล้ว ฝ่ายชายมาจากตระกูลเจ้าของที่ดินอันมีหมู่บ้านชื่อว่าหมู่บ้านอู๋จยา ห่างจากตำบลหยางหลิ่วไปเจ็ดแปดลี้ นั่นเป็นการหมั้นหมายที่ได้คนในตระกูลอี๋เหนียงสามเป็นสื่อให้ แต่เยี่ยเหมยเดาว่าด้วยนิสัยของอี๋เหนียงสาม เรื่องหมั้นหมายนี้น่าจะไม่ประสงค์ดีแน่นอน

เยี่ยเหมยถูกถ่วงน้ำแต่ไม่ตาย ฮูหยินก็ไม่คิดจะปิดบังเยี่ยเซิ่ง ได้ให้คนไปส่งจดหมายที่ตำบลแต่เนิ่น ตอนนี้ก็รอให้เยี่ยเซิ่งเดินทางจากในตำบลมาถึงที่นี่เพื่อปรึกษาว่าจะจัดการอย่างไร จะอย่างไรที่นี่ก็ห่างไกลตัวเมือง ถึงจะมีเหตุการณ์อะไร เรื่องก็แพร่ไปได้ไม่ไกลนัก

อี๋เหนียงสี่ที่ได้ข่าวเช่นนั้นก็ร้องไห้เสียใจขึ้นมาอีกยก กลับเป็นเยี่ยเหมยที่เมื่อคืนแช่อยู่ในน้ำ ทั้งตัวคนมึนงงเลอะเลือน ไม่มีแก่ใจจะมาคิดอะไรมาก หลังกินข้าวเสร็จก็ล้มตัวนอนหลับไป

“เยี่ยเหมย เจ้าตื่นเดี๋ยวนี้! เยี่ยเหมย เจ้าตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”

เยี่ยเหมยไม่เคยรู้เลยว่าตนเองมีเสียงนาฬิกาปลุกที่น่ารำคาญขนาดนี้ ยกมือคลำดูไม่เจอโทรศัพท์มือถือ กลับแตะถูกมือเย็นเฉียบข้างหนึ่งแทน จึงลืมตาขึ้นด้วยความสะลึมสะลือก็สบเข้ากับดวงตาทรงเสน่ห์ที่เปล่งประกายวาววับของอี๋เหนียงสามเข้าพอดี เธอสะดุ้งเฮือก เอาผ้าห่มคลุมตัวถัดตัวถอยหลังลุกขึ้นนั่งทันที

“ท่านจะทำอะไร” เยี่ยเหมยจำแววตาซับซ้อนและน่ากลัวขณะอี๋เหนียงสามมองเธอเมื่อคืนนี้ได้ ทำไมผ่านมาคืนเดียวถึงสามารถยิ้มได้…ทว่าก็ยังน่ากลัวมากอยู่ดี!

“มา ดื่มนี่ลงไปก่อน อี๋เหนียงสามทำเพราะหวังดีกับเจ้า”

เยี่ยเหมยไม่ใช่คนที่ถูกหลอกง่ายขนาดนั้น เธอดมกลิ่นยาฉุนกึกพลางจ้องอี๋เหนียงสามด้วยความระแวดระวัง “นี่คืออะไร” เธอไม่เชื่อหรอกว่าอี๋เหนียงสามจะใจดียกยาบำรุงครรภ์มาให้เธอ

“อาเหมย หรือว่าเจ้ายังหวังเพ้อพกอะไรอยู่ ฟังอี๋เหนียงสามนะ ดื่มยาชามนี้แล้ว ต่อให้แต่งไปสกุลพานไม่ได้ แต่แต่งออกไปไกลอีกหน่อยย่อมไม่มีปัญหา” อี๋เหนียงสามแสดงสีหน้าเหมือนหมาป่าสีเทาตัวใหญ่หลอกล่อแกะตัวน้อยออกมา พลางยื่นชามยามาตรงหน้าเยี่ยเหมยอีกครั้ง

“นี่เป็นยาขับเลือด?!” เยี่ยเหมยมองสีหน้าของอี๋เหนียงสามก็รู้แล้วว่ายานี้มีปัญหา เธอกุมท้องน้อยไว้ด้วยจิตใต้สำนึก แม้ว่าท้องจะดูเหมือนไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงอะไร แต่พอได้กลิ่นยานี้ ท้องน้อยที่เมื่อคืนเจ็บเล็กน้อยก็คล้ายจะเริ่มปวดตุบขึ้นมา