ทดลองอ่าน สามีสกุลดี สตรีมากวาสนา บทที่ 3

สามวันก่อนพอเรื่องที่เยี่ยเหมยท้องก่อนแต่งแดงออกมา อี๋เหนียงสามก็ให้คนนำข่าวไปบอกทางบ้านให้ขอถอนหมั้นทันที หากแต่พานซานเหนียงเดิมก็มิใช่คนที่รับมือด้วยได้ง่าย ไหนเลยจะยอมให้บุตรชายสุดที่รักของตนถูกคนรังแกกันเพียงนี้ ดังนั้นถึงจะรับสินสอดที่อี๋เหนียงสามส่งคืนมาแล้ว แต่พอคิดไปคิดมาก็ยังคงพาบุตรชายมาหาถึงที่

“หลบไป!” เยี่ยเหมยลำพังแค่เห็นสองแม่ลูกนี้ ในใจก็มีเพลิงโทสะแล้ว อี๋เหนียงสี่ยอมให้อี๋เหนียงสามหาบ้านสามีพรรค์นี้ให้เยี่ยเหมยได้อย่างไรกัน ใช้หัวเข่าคิดยังรู้ว่าอี๋เหนียงสามไม่มีทางมีเจตนาดีแน่

พานซานเหนียงเคยเห็นเยี่ยเหมยถึงได้ตอบตกลงเรื่องการหมั้นหมาย นางถูกใจที่เยี่ยเหมยหน้าตาดี รูปร่างไม่เลว นิสัยก็ปวกเปียกรังแกง่าย แต่เยี่ยเหมยในตอนนี้กลับยืนเชิดหน้าหลังตรงอยู่เบื้องหน้านาง ดวงตารูปผลซิ่งที่เบิกโตและคิ้วเรียวที่ชี้ชันยิ่งเสริมให้ดูน่าเกรงขาม ทำให้พานซานเหนียงอึ้งงันอยู่กับที่ไปในพริบตา

“นางหญิงแพศยานี่! มารดาเหยียบเข้าบ้านพวกเจ้ายังกลัวเท้าจะสกปรกเลย เจ้ากลับยังมีหน้ามาตะคอกข้าอีก!” หลังนิ่งงันไปชั่วครู่ พานซานเหนียงได้สติกลับมาก็กระโดดเหยงๆ เป็นแมวถูกเหยียบหาง ชี้หน้าด่าเยี่ยเหมยออกมาอีก

“เจ้าจะหลบหรือไม่หลบ!” เยี่ยเหมยมองซ้ายมองขวาเล็กน้อย เห็นไม้กวาดไผ่อันใหญ่สำหรับกวาดลานเรือนวางอยู่ด้านข้างก็ยื่นมือไปคว้ามากวาดเข้าหน้าพานซานเหนียงทันที “สุนัขดีไม่ขวางทางเดิน ถ้าบ้านนี้ทำเท้าเจ้าสกปรกก็อย่าเหยียบเข้ามาสิ”

ครั้นไม้กวาดไผ่ถูกชูขึ้น ฝุ่นที่ติดอยู่ก็ลอยเข้าหาพานซานเหนียง อีกทั้งด้วยกลัวจะถูกกิ่งไผ่เล็กเป็นฝอยทิ่มตา พานซานเหนียงจึงได้แต่หลบไปด้านข้าง

ทว่าเยี่ยเหมยยังไม่ทันได้ก้าวออกประตู พานหลินที่ชมดูเรื่องสนุกอยู่ข้างๆ กลับยื่นมือมาจับด้ามไม้กวาดไว้ด้วยท่าทางสบายๆ ก่อนจะพลันก้าวขึ้นหน้ามาแทบแนบติดตัวเยี่ยเหมย สูดหายใจลึกทีหนึ่ง “หอมจริง”

แม้แต่เยี่ยเหมยที่มาจากยุคสมัยอันเปิดกว้างก็ยังถูกเขาทำเอาขยะแขยง ขนลุกไปทั้งตัว รีบทิ้งไม้กวาดถอยหลบไปด้านข้างขณะพานหลินคิดจะจับมือนาง ก่อนถลึงตาใส่เขาอย่างดุดัน

“แม่นางน้อยอย่าหลบสิ ทำไม นอนกับคนอื่นได้ แต่ข้าที่เป็นคู่หมั้นอยากจะจับมือกลับทำถือตัวขึ้นมาเสียอย่างนั้น อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ ก็แค่เพราะเงินมิใช่หรือ นางหญิงแซ่อู๋ขายเจ้าให้คนอื่นเพราะเห็นแก่เงินได้ ตอนนี้เจ้าเป็นของมีตำหนิแล้วย่อมจะขายให้ข้าได้เช่นกัน มิสู้ตามข้ากลับไปเป็นอนุเป็นอย่างไร” ดวงตาพานหลินฉายแววหื่นกาม จับจ้องมองหน้าอกอวบอิ่มของเยี่ยเหมยไม่วางตา ท่าทางนั้นคล้ายอยากจะเอาหน้าซุกใจแทบขาด

เยี่ยเหมยใจเต้นตึก “เจ้าว่าอะไรนะ” อันที่จริงอยู่ใกล้เพียงนี้ อีกทั้งพานหลินก็จงใจพูดให้นางฟังโดยเฉพาะ นางย่อมจะได้ยินชัด เพียงแต่นางคิดไม่ถึงว่าข้อสงสัยในใจข้อนั้นจะได้รับการพิสูจน์ว่าเป็นจริงเร็วขนาดนี้