ทดลองอ่าน สามีสกุลดี สตรีมากวาสนา บทที่ 5

บทที่ 5

หลังเยี่ยเหมยทำให้เยี่ยหย่วนโมโหจนหนีไปด้วยความ ‘ไม่รู้’ ได้สองวัน สกุลเกาก็มีศึกใหญ่ปะทุขึ้นอีกครั้ง ต้นเหตุย่อมมาจากเยี่ยเหมย

วันนั้นหลังจากหมอจับชีพจร เรื่องที่นางตั้งครรภ์ย่อมจะปิดไม่อยู่ เกาต้าเหอกับภรรยาของเขาล้วนเป็นคนซื่อสัตย์ คิดถึงว่าเยี่ยเหมยช่วยชีวิตเกาซื่อฮวาเอาไว้ อีกทั้งเยี่ยหย่วนยังให้เงินมาอีกสองตำลึง จึงให้การดูแลเรื่องข้าวปลาอาหารแก่เยี่ยเหมยเป็นพิเศษ ไม่เพียงสองมื้อในหนึ่งวันจะเพิ่มไข่หนึ่งฟองให้นาง แต่ยังเชือดไก่ให้หนึ่งตัวด้วย

เยี่ยเหมยไม่ใช่คนงกกิน จึงมักจะแบ่งให้เกาซื่อฮวากับเกาอู่ฮวาที่ยังเด็กกินด้วย วันเดียวก็ช่างเถอะ แต่กินอย่างนี้สองวันติดกัน ภรรยาเสี่ยวเหอก็กระโดดออกมาหาเรื่องอีก

หลังภรรยาต้าเหอผ่านเหตุการณ์ร้ายของเกาซื่อฮวามาก็ไม่เก็บปากเก็บคำเหมือนก่อนหน้านี้ นางหยิบท่าทีแข็งกร้าวเช่นสมัยก่อนออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้เกาต้าเหอเองก็เห็นว่าตนเองมีความผิด จึงยืนเงียบๆ อยู่หลังภรรยา เพียงแต่ขณะบิดามารดาพูดคำว่า ‘แยกบ้าน’ ออกมา ตัวก็สั่นขึ้นมาน้อยๆ

อกตัญญูมีสามประการ หนักหนาที่สุดคือไร้ทายาทสืบสกุล เกาต้าเหอไม่มีบุตรชาย ขณะแยกบ้านจึงได้เพียงแปลงผักไม่ถึงครึ่งหมู่ด้านหลังบ้าน เรือนที่อยู่ก่อนหน้านี้ก็ต้องยอมยกห้องไปห้องหนึ่ง ส่วนพวกเป็ดไก่สัตว์เลี้ยงนั้น ทั้งๆ ที่เป็นของภรรยาต้าเหอและเหล่าบุตรสาวของนาง แต่สุดท้ายกลับได้มาเพียงไก่ตัวผู้ที่ออกไข่ไม่ได้ห้าตัว

ผลลัพธ์เช่นนี้ทำให้นอกเหนือจากความตกตะลึงแล้ว เยี่ยเหมยยังรู้สึกผิดยิ่งยวด ค้นของทั้งหมดในห่อสัมภาระแล้วก็เจอเพียงปิ่นเงินหนึ่งอัน แต่ใครเลยจะรู้ว่าพอยื่นใส่มือภรรยาต้าเหอ นางกลับยืนกรานไม่ยอมรับ

“อาเหมย แค่สองวันนี้เอาเสื้อผ้าเจ้ามาสองชุด ข้าก็แทบอยากขุดหลุมฝังตนเองแล้ว เจ้าก็เห็นว่าบ้านพวกข้าปัญหามากขนาดไหน อันที่จริงเจ้าไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดแม้แต่น้อย…”

ภรรยาต้าเหอพูดรัวออกมาชุดใหญ่ เยี่ยเหมยเองก็พอจะเข้าใจความหมาย ด้วยสภาพการณ์ของบ้านสกุลเกาในเวลานี้ แยกบ้านแล้วอาจจะดีขึ้น เพียงแต่พอเห็นภรรยาต้าเหอเชือดไก่อย่างคล่องแคล่ว หลังตุ๋นเสร็จยังยกมาให้ถึงมือตน เยี่ยเหมยก็รู้สึกปวดในอกอย่างเลี่ยงไม่ได้

“อาเหมย รีบกินเข้าเถอะ” ภรรยาต้าเหอยิ้มพลางกระตุ้นเยี่ยเหมย แววทุกข์ตรมที่หว่างคิ้วไม่ได้หนักหนาถึงเพียงนั้นแล้ว นางมองเยี่ยเหมยดื่มน้ำแกงพลางรำพึงกับตนเอง “กินไก่อย่างเดียวไม่ได้ วันพรุ่งต้องรีบไปตลาด นำไก่ในบ้านไปขายสักสองตัวแลกเนื้อหมู เกลือ และน้ำมันกลับมา ให้ต้าเหอเข้าเมืองไปดูว่ามีงานเหมาะๆ ให้ทำหรือไม่ ปีกลายจินฮวาก็ถึงวัยปักปิ่นแล้ว ไม่รู้ว่าทางนั้นจะเอาอย่างไร…”

ภรรยาต้าเหอให้กำเนิดบุตรสาวห้าคน ล้วนมีคำว่า ‘ฮวา’ อยู่ในชื่อ เรียงตามลำดับได้แก่ จินฮวา เอ้อร์ฮวา ซานฮวา ซื่อฮวา อู่ฮวา คนโตสุดอายุสิบหก เล็กสุดอายุหกขวบ ที่ดอกไม้เหล่านี้ใกล้จะออกเรือนอยู่รอมร่อ แต่กลับถูกแยกบ้านออกมา สาเหตุหนึ่งในนั้นย่อมมิแคล้วภรรยาเสี่ยวเหอไม่อยากออกค่าสินเจ้าสาว