ทดลองอ่าน สามีสกุลดี สตรีมากวาสนา บทที่ 6

“เมื่อครู่ต้องขอบคุณแม่นางจริงๆ ที่ให้ความช่วยเหลือทันเวลา ชุนเถา ให้รางวัล”

ตอนนี้สตรีสูงศักดิ์ได้สติกลับมาเต็มที่แล้ว นางนั่งลงริมโต๊ะอย่างช้าๆ เพิ่งจะพูดจบตรงหน้าเยี่ยเหมยก็มีแท่งเงินเล็กๆ สีขาวหิมะแท่งหนึ่งยื่นมา

“ให้เจ้า” ชุนเถาที่เมื่อครู่ถูกเยี่ยเหมยผลักไปด้านข้างเบะปากพูด บนหน้ามีแววหยิ่งยโสอยู่หลายส่วน

ชาติก่อนเยี่ยเหมยเริ่มเข้าสู่วงการพี่เลี้ยงเด็กตั้งแต่อายุสิบหก เป็นพี่เลี้ยงส่วนตัวตั้งแต่อายุยี่สิบสอง นางเคยเห็นพ่อแม่และญาติๆ มานับประเภทไม่ถ้วน เจอเหตุการณ์เช่นนี้จึงไม่ได้มีท่าทีเดือดดาลขุ่นเคืองเหมือนที่เยี่ยหย่วนแสดงออกมา เพียงแต่ปัดมือของชุนเถาออกแล้วยิ้มบางๆ พลางว่า “ไม่เป็นไร ข้าเพียงแต่ทนเห็นพวกท่านทำร้ายเด็กไม่ได้”

“สะใภ้ใหญ่จั่น ท่านหมอมาแล้วเจ้าค่ะ!” เวลานี้เองสาวใช้ที่เมื่อครู่วิ่งออกไปก็เร่งรุดนำชายชราร่างอ้วนท้วมที่มีใบหน้ากลมดิกผู้หนึ่งเดินเข้าประตูมา “โชคดีที่ท่านหมอเถียนยังอยู่ที่โรงไหมของพวกเรา”

“ได้ยินว่ามีเด็กกินอะไรเข้าไปแล้วติดคอ คนเล่า เอ๊ะ!” เถียนหนานซิงยังพูดไม่จบก็มองเห็นเด็กผู้หญิงที่ถูกแม่นมอุ้มอยู่และกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด จึงก้าวเท้าเดินไปหา ดวงตาเบิกโต “เมื่อครู่ตอนสาวใช้นางนี้ไปเรียกข้าได้บอกว่ากำลังตบหลังให้เด็กอยู่ ข้าก็คิดว่าแย่แล้ว ไม่รู้มีเด็กตั้งเท่าไรที่มีอาหารติดคอ แต่กลับถูกตบหลังจนทำให้ตาย คิดไม่ถึงว่าพวกท่านจะจับพลัดจับผลูช่วยเด็กเอาไว้ได้”

“ท่านหมอ อาหารติดคอไม่ควรตบหลังอย่างนั้นหรือ” เยี่ยหย่วนหันหน้ากลับไปมองเยี่ยเหมยแวบหนึ่งด้วยความประหลาดใจ ในดวงตามีแววสงสัยอยู่บ้าง หลังก้าวมาคารวะเถียนหนานซิงแล้วจึงเอ่ยถามอย่างเคารพนบนอบ

เถียนหนานซิงมีรูปร่างหน้าตาใจดี สัมผัสคลุกคลีและรักษาโรคให้เด็กมาเป็นเวลานาน นิสัยก็ร่าเริงเบิกบาน แม้แต่ถูกเยี่ยหย่วนเอ่ยถามเฉียบพลันก็ยังอธิบายอย่างมีน้ำอดน้ำทน “คนเราหายใจเข้าออกผ่านลำคอ เด็กตัวยังเล็ก ลำคอก็ยิ่งเล็ก มีสิ่งแปลกปลอมผ่านเข้าไปก็เสี่ยงจะอุดลำคออยู่แล้ว ถ้าตบหลังด้วยกำลังแรงจนทำให้สิ่งแปลกปลอมหลุดเข้าไปลึกไม่ได้ย้อนกลับออกมา เด็กก็จะมีอันตราย ข้าเห็นตัวอย่างมามาก แค่ไม่กี่อึดใจเด็กก็ยากจะช่วยไว้ได้แล้ว แต่เด็กคนนี้กลับโชคดีนัก”

“อ้อ…ขอบคุณท่านหมอที่ช่วยคลายข้อสงสัย” เยี่ยหย่วนลากเสียงยาว จงใจปรายตามองสตรีสูงศักดิ์นางนั้นแวบหนึ่งก่อนจะถอยกลับไปยืนข้างเยี่ยเหมยอีกครั้ง

เถียนหนานซิงเองก็จับแขนเด็กมาตรวจชีพจรเสร็จเรียบร้อย พยักหน้าก่อนว่า “ใช้ได้ ไม่เป็นไรแล้ว ข้าบอกให้นำถั่วลิสงกับผลเหอเถาให้นางกินนิดเดียว ไม่ได้ให้นางกินทั้งลูก ต่อไปต้องระวังหน่อย”

“ลำบากท่านหมอเถียนแล้ว ชุนหลัน ไปส่งท่านหมอเถิด” สตรีสูงศักดิ์ไม่ได้อธิบายอะไร โบกมือส่งสายตาให้สาวใช้ที่เพิ่งเข้าประตูมายังไม่หายหอบ

เถียนหนานซิงเพิ่งจะเดินออกประตูไป สตรีสูงศักดิ์ก็ดึงปิ่นมุกเกลี้ยงเกลามันวาวอันหนึ่งบนศีรษะลงมายื่นให้เยี่ยเหมยเองกับมือ “แม่นางท่านนี้ เมื่อครู่สาวใช้บ้านข้าเสียมารยาทไป เยี่ยเอ๋อร์ลูกสาวคนเล็กของข้าได้แม่นางช่วยไว้จึงพ้นจากอันตราย มิเช่นนั้นก็ไม่อยากจะคิดถึงผลลัพธ์เลย ของขวัญขอบคุณนี้ไม่เพียงพอจะแสดงความซาบซึ้งใจของข้าได้แม้แต่เศษเสี้ยว ขอแม่นางอย่าได้รังเกียจ”

แม้สตรีสูงศักดิ์ปากจะพูดจาน่าฟัง กิริยาท่าทางก็ดูระมัดระวังให้ความเคารพ แต่เยี่ยเหมยที่ยืนเผชิญหน้ากับนางกลับยังคงมองเห็นแววดูแคลนจากในดวงตาของนางได้ ทว่าสตรีชาติกำเนิดสูงนางหนึ่งสามารถเอ่ยปากขอบคุณคนที่มีท่าทางเหมือนขอทานคนหนึ่งได้เพื่อบุตรสาว ในยุคสมัยนี้ถือว่าหาได้ยากแล้ว