ทดลองอ่าน สามีสกุลดี สตรีมากวาสนา บทที่ 9

หกปีกว่าแล้ว ตอนนั้นนางอยู่ในห้องหอ พอได้ยินว่าคุณชายสุยเฟิงแต่งกลอนประชดประชันหญิงใจโลเลในงานเลี้ยง นางก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว อยากจะพุ่งออกไปบอกคุณชายสุยเฟิงว่านางถูกสถานการณ์บังคับ แต่นางไม่มีความกล้า

ครั้นถึงเวลาคารวะน้ำชาตอนเช้าวันรุ่งขึ้น พอนางได้เห็นฉินซื่อฮูหยินของสกุลจั่นที่ป่วยจนแทบลุกไม่ขึ้น รวมถึงท่านรองจั่นที่ข้างกายอีกฝ่าย นางก็ตระหนกตกใจเหลือประมาณ ท่านรองจั่นในเวลานั้นมีสีหน้าเรียบเฉย เหมือนว่าไม่รู้จักนางโดยสิ้นเชิง

“พี่สะใภ้ มีธุระอันใดหรือ” จั่นอวิ๋นหยางยืนประสานมือค้อมตัวคารวะน้อยๆ อยู่ห่างจากสะใภ้ใหญ่จั่นห้าฉื่อขัดจังหวะการหวนรำลึกอดีตของนาง

มือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของนางกำน้อยๆ หกปีแล้ว หลังจากแต่งงานได้ไม่กี่วันฉินซื่อฮูหยินสกุลจั่นก็สิ้นใจ พอเสร็จสิ้นงานศพ จั่นอวิ๋นหยางก็เก็บข้าวของออกจากบ้านไป นับแต่นั้นเป็นต้นมากลับบ้านไม่ถึงห้าครั้ง ซ้ำหลังเข้าประตูมาได้ครู่เดียวก็รีบร้อนออกไปคฤหาสน์นอกเมืองอันเป็นบ้านเดิมของฉินซื่อโดยไม่แม้แต่จะเหยียบเข้าเรือนส่วนใน การได้เผชิญหน้ากันตรงๆ เช่นนี้ครั้งสุดท้ายคล้ายว่าจะผ่านมาเนิ่นนานมากแล้วจริงๆ

จั่นอวิ๋นหยางเห็นสะใภ้ใหญ่จั่นยังไม่มีการตอบสนองใดก็ขมวดคิ้วเอ่ยเตือนอีกครั้ง “พี่สะใภ้โปรดหลบทางด้วย” คะเนเวลาแล้ว เขาเองควรกลับเข้าห้องโถงในยามนี้เช่นกัน เพียงแต่การจะกลับไปห้องโถงทางด้านหน้าจำต้องผ่านระเบียงทางเดินที่สะใภ้ใหญ่จั่นยืนอยู่

“สุยเฟิง ผู้ที่อยู่ที่รุ่ยจี้เมื่อวานคือท่านใช่หรือไม่ เหตุใด…ท่านต้องหลบข้าด้วย” สะใภ้ใหญ่จั่นกัดริมฝีปาก มองไม่เห็นบุคลิกลักษณะเย่อหยิ่งเยือกเย็นของผู้เป็นนายหญิงของบ้านในสายตาคนนอกแม้แต่น้อยนิด

“นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของข้า” ยังไม่เอ่ยถึงฐานะในปัจจุบันของคนทั้งสอง ลำพังแค่ท่าทางเหมือนจะร้องไห้ของสะใภ้ใหญ่จั่นก็ทำให้จั่นอวิ๋นหยางไม่ชอบใจแล้ว แต่ฉับพลันนั้นในสมองของเขากลับนึกถึงเยี่ยเหมยขึ้นมาอีก นัยน์ตาที่แม้ร่างกายจะไม่สบายก็ยังเปล่งประกายมั่นใจในตนเองนั้นช่างแตกต่างจากสตรีทั้งหมดที่เขาเคยเห็น

“แล้วก็อีกเรื่อง สุยเฟิงเป็นชื่อของข้าก็จริง แต่ตามหลักแล้วพี่สะใภ้ไม่ควรเรียกขานข้าเช่นนี้ อีกอย่างหนึ่ง พี่สะใภ้ใช่เข้าใจอะไรผิดไปหรือไม่” จั่นอวิ๋นหยางขมวดคิ้วอีกครั้ง สีหน้าเย็นชากว่าเดิม กลิ่นอายทารุณบีบคั้นที่จงใจซ่อนไว้เมื่อกลับถึงเมืองเซิ่งโจวค่อยๆ เข้มขึ้นมา

“สุยเฟิง ท่านพูดเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านยังแค้นเรื่องที่ตอนนั้นข้าทิ้งท่านมาแต่งให้ท่านใหญ่อยู่ใช่หรือไม่ แต่ว่า…แต่ว่าท่านไม่เคยบอกข้าเลยว่าท่านคือนายน้อยสายตรงของสกุลจั่น มิเช่นนั้นข้าจะทิ้งท่านมาหาเขาได้อย่างไร…”

“เหลวไหลสิ้นดี!” จั่นอวิ๋นหยางถูกคำพูดของสะใภ้ใหญ่จั่นทำเอาสะเทือนไปทั้งตัว เขานวดหว่างคิ้ว ไม่รู้จริงๆ ว่าในสมองของสตรีเหล่านี้คิดอะไรอยู่กันแน่ ช่างชวนปวดหัวโดยแท้ เขาไม่อยากอยู่ตรงนี้ต่ออีก ครั้นเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง สายตาก็ฉายแววเหี้ยมเกรียม “พี่สะใภ้ ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดท่านถึงเกิดความเข้าใจผิดอย่างหนักเช่นนี้ แม้ข้าจั่นอวิ๋นหยางจะไร้ความสามารถ แต่ก็ไม่เคยเกิดความคิดรักชอบใดๆ ต่อท่านแม้แต่กระผีกเดียว ถ้าพี่สะใภ้พูดเรื่องเหลวไหลนี้ออกมาอีกครั้ง ต่อให้ชิงฮุยกับเยี่ยเอ๋อร์จะยังเล็ก ข้าก็มีวิธีนับไม่ถ้วนที่จะทำให้ท่านออกไปจากสกุลจั่น ข้าจะไม่ยอมให้สกุลจั่นเกิดเรื่องเสียหายแม้แต่น้อย”