ทดลองอ่าน นิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน! บทนำ

บทนำ

 หลินหว่านฝันอีกแล้ว

เรื่องราวในความฝันเกี่ยวข้องกับจุดจบของหลี่หลิงหว่านตัวประกอบหญิงในนิยายเรื่อง ‘น้องสาวขุนนางทรราช’ ที่เธอเขียนจนเกือบจะจบอยู่แล้ว

ช่วงตงจื้อ

ยามที่หิมะตกหนัก ณ วัดร้างแห่งหนึ่งบริเวณชานเมืองหลวง หลี่หลิงหว่านถูกตัดลิ้น ถูกป้อนหญ้าไส้ขาด และกำลังเกลือกกลิ้งไปมาบนพื้นอันเย็นเยียบด้วยความเจ็บปวด ที่ด้านข้างมีบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ เขาสวมเสื้อคลุมกำมะหยี่สีดำตัวใหญ่ดูสะอาดหมดจด ใบหน้าคมคายโดดเด่นแผ่กลิ่นอายสง่างามออกมา ทว่าดวงตาที่เขาใช้มองเธอกลับเยือกเย็นอำมหิตจนน่ากลัว

หลินหว่านหวีดร้องเสียงดังก่อนสะดุ้งตื่นขึ้นมา บนหน้าผากเต็มไปด้วยหยดเหงื่อเม็ดเล็กๆ

เดิมทีโจวซื่อ กำลังพูดเสียงเบาคอยกำชับบรรดาสาวใช้อยู่ที่ด้านนอกถึงเรื่องที่จะต้องระมัดระวังในช่วงหลายวันนี้ พอได้ยินเสียงหวีดร้องดังขึ้นมานางก็รีบเดินอ้อมฉากบังลมทอลายดอกอวี้หลัน ก้าวเร็วๆ มาจนถึงหน้าเตียง โน้มตัวลงพลางยื่นมือออกไปลูบศีรษะของหลินหว่านแล้วเอ่ยถามว่า “หว่านวาน เกิดอะไรขึ้นลูก”

หลินหว่านเงยหน้าขึ้นมองไปที่คนตรงหน้าอย่างเหม่อลอย

เธอข้ามมิติมาที่นี่ได้สองวันแล้ว และก็รู้ว่าหญิงสาวหน้าตางดงามผู้นี้ก็คือแม่แท้ๆ ของ ‘หลี่หลิงหว่าน’

ก็นะ…เธอจะไม่รู้จักอีกฝ่ายได้อย่างไร ในเมื่อโจวซื่อผู้นี้ก็เป็นเหมือนกับหลี่หลิงหว่าน ต่างเป็นตัวละครที่เธอเขียนขึ้นมาในนิยายเรื่อง ‘น้องสาวขุนนางทรราช’ ทั้งสิ้น

แล้วก็เป็นเพราะว่ารับรู้ความจริงในเรื่องนี้ หลินหว่านถึงได้อยากจะร้องไห้ขึ้นมา

ก่อนจะข้ามมิติมาเธอเป็นนักเขียนที่เซ็นสัญญากับบริษัทจิ้นเจียงเหวินเสวียเฉิง ที่ผ่านมาเธอแทบจะเป็นคนไร้ตัวตนคนหนึ่ง อยู่ๆ วันหนึ่งเธอกลับเกิดแรงบันดาลใจเขียนนิยายเรื่อง ‘น้องสาวขุนนางทรราช’ ขึ้นมา จากนั้นก็อัพโหลดไปบนหน้าเว็บไซต์ของจิ้นเจียงเหวินเสวียเฉิง คิดไม่ถึงว่าผลตอบรับจะเรียกได้ว่าดีเยี่ยม เธอดีใจมาก หลังจากนั้นก็ทุ่มเทลงตอนใหม่ไปทุกวัน กระทั่งเรื่องราวใกล้จะจบอยู่แล้ว ปรากฏว่าดันเกิดปัญหาที่ทำให้งานเขียนต้องหยุดชะงักไป เธอจำได้ว่าเมื่อคืนก่อนเธอยังอดหลับอดนอนเพื่อเค้นบทสุดท้ายของเรื่อง ‘น้องสาวขุนนางทรราช’ ออกมาทีละคำๆ อยู่เลย คิดไม่ถึงว่าเพียงแค่หลับตาแล้วลืมตาขึ้นใหม่อีกครั้ง เธอก็ข้ามมิติมาอยู่ในนิยายเรื่องนี้เสียแล้ว มิหนำซ้ำยังข้ามมิติมาเป็นหลี่หลิงหว่าน ตัวประกอบหญิงผู้มีนิสัยยโสโอหัง อีกทั้งจุดจบสุดท้ายยังน่าอเนจอนาถหาใครเปรียบผู้หนึ่ง

เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่ต้องกระโดดลงไปในหลุมซึ่งตนเองเป็นคนขุดเช่นนี้ หลินหว่านจึงรู้สึกเศร้าโศกเป็นอย่างยิ่ง จากความตระหนกตกใจเมื่อแรกเริ่ม หลังจากนอนอยู่บนเตียงพร้อมอาการปวดศีรษะได้สองวันเธอก็เริ่มทำใจยอมรับมันอย่างไร้ทางเลือก

โจวซื่อยังคงลูบศีรษะเธออยู่ เมื่อเห็นบุตรสาวไม่พูดจา สีหน้านางจึงแฝงไปด้วยความกังวลอย่างอดไม่ได้ “หว่านวาน เจ้าเป็นอะไรไป อย่าทำให้แม่ตกใจเช่นนี้สิ”

หลินหว่านกำลังคิดถึงบุคลิกของตัวละครโจวซื่อในนิยาย…โจวซื่อเป็นบุตรสาวของหัวหน้าสำนักศึกษาหลวง ด้วยอิงตามหลักการแต่งงานที่ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของบิดามารดาและวาจาของแม่สื่อ นางจึงได้แต่งให้กับหลี่ซิวป๋อ หลังแต่งงานได้ไม่ถึงครึ่งปีหลี่ซิวป๋อก็ต้องโยกย้ายไปอยู่ต่างเมือง เขาทิ้งโจวซื่อเอาไว้ที่บ้านเพียงลำพังเพื่อให้ดูแลแม่สามี ในยามที่หลี่ซิวป๋อจากไปแล้วโจวซื่อถึงได้รู้ตัวว่าตนเองตั้งครรภ์ ก่อนจะคลอดหลี่หลิงหว่านออกมา